Chiang Mai: relaxte stad in mooie omgeving

De nachttrein naar Chiang Mai is top, heerlijke bedjes en lekkere airco. Helaas krijgen we die avond ook erg verdrietig nieuws: de moeder van Rens’ vriend is onverwachts overleden… We zijn er stil van. Onze gedachten gaan uit naar de twee jongens en hun vader die plotseling hun moeder/vrouw moeten missen. Op zo’n moment is de afstand met Nederland erg voelbaar. We denken veel aan ze en we wensen hen ook via deze weg alle kracht en liefde om met dit gemis om te gaan. Voor ons een dubbel gevoel, aan de ene kant het meeleven in het verdriet, aan de andere kant sterkt het ons in de gedachte dat het leven zomaar afgelopen kan zijn en het van grote waarde is om je droom te leven.

Aangekomen in Chiang Mai gaan we na het gebruikelijke toneelstukje met de derde taxichauffeur voor een schappelijke prijs mee naar ons hotel. Een sympathieke man die ook werkt als gids en ons wat folders laat zien. We zetten het op de foto om er later nog eens over na te denken. Aangekomen in het hotel kunnen we ontbijten en daarna vermaken we ons met alle reclamefolders van zoveel leuks dat hier te doen is. De jongens nemen nog een duik in het zwembad en ontdekken dat het een fris bad is. Sjef volgt even later ook. Rond de middag mogen we onze gezellige kamer in. Ook hier hangt een bordje bij de wc, maar deze keer is de boodschap net even anders: er mag wel toiletpapier in de wc. Het voelt heel raar om na 4 weken ineens weer wc-papier in het riool te gooien. Eigenlijk best een raar gebruik bij ons. Sjef en Vicky hebben allebei in de afgelopen weken de Thaise manier een keer geprobeerd (jezelf schoonmaken met een soort douche en dan maar hopen dat het snel opdroogt), maar zijn toch blij geweest met de mogelijkheid ook het westerse wc-papier te kunnen gebruiken en vonden het heel gewoon om dit vervolgens in een prullenbak te gooien. Een andere verrassing is de klamboe die boven het tweepersoonsbed hangt. We zijn nu weer in malariagebied (net als in Khao Sok en Kanchanaburi) en de malariamug is ’s nachts en bij schemer actief. Het gekke is dat er geen klamboe boven het stapelbed hangt. We vragen het na bij de receptie: de klamboe boven het tweepersoonsbed heeft alleen een romantische functie, haha. Er zijn goede horren en (nog) geen mug te bekennen, dus ook hier molesteren we het plafond niet en doen het zonder klamboe. Die (zware) dingen zitten dus nog steeds ongebruikt in de rugzakken, zoals onze ‘vrienden’ van www.tipsthailand.nl al voorspelden. Is trouwens echt een fijne site met veel praktische informatie waar we veel aan hebben gehad, goeie tip!

Als we eenmaal in de hotelkamer geïnstalleerd zijn, gaan we op verkenning in de stad. Wat voelt het hier anders dan in Bangkok! Het lijkt wel een uit de kluiten gewassen dorp, maar het is toch echt de op-een-na grootste stad van Thailand. Het verkeer is veel rustiger, er is veel meer groen, er is nauwelijks hoogbouw en alles ziet er veel netter uit. Op een gegeven moment struinen we tussen de locals over een foodmarket en proberen we voor het eerst wat vlees van een kraampje uit: het spiesje is lekker, maar de consistentie van de worst valt zo tegen, dat deze na een paar miniscule hapjes weer in het zakje verdwijnt. ’s Avonds passen we onze succesvolle zoekstrategie via Tripadvisor toe en komen we terecht bij het heerlijke restaurant van Nun. Hij is de eigenaar, de kok en de ober. We zijn de enige gasten dus voor ons levert het geen extra wachttijd op. Maar dat zou het waard zijn geweest: het lekkerste Thaise eten sinds ons favoriete restaurantje in Kamala Beach op Phuket! Verse ingrediënten met liefde en aandacht bereid en dat proef je, mmmm.

De volgende dag worden we ’s morgens vroeg bij het hotel opgehaald voor onze eerste excursie. We gaan fietsen over het Thaise platteland ten Zuid-Westen van Chiang Mai. We pikken onderweg nog twee Nederlandse echtparen op (Nederland fietsland) en na een half uurtje zijn we al bij de startplek buiten de stad. Ze blijken ook e-bikes te hebben, maar helaas alleen volwassen maten. We dachten dat het misschien toch iets voor Joep zou zijn, omdat hij thuis ook een ‘e-bike’ (aangepaste fiets met trapondersteuning) heeft, maar laten het idee meteen los, want het fietsen in Kanchanaburi en Ayutthaya ging behoorlijk goed. Helaas blijkt dit toch andere koek. De gids heeft een aardig tempo en waarschijnlijk mede door het vroege opstaan heeft Joep al gauw ondersteuning nodig. Gelukkig is Sjef ook een goede ‘e-bike’, want hij duwt Joep voor meer als de helft van de tocht van zo’n 25 km. Onderweg stoppen we op allerlei plekken en leren van alles. Normaalgesproken zit er ook een bezoek bij een school in de route, maar de zomervakantie is net begonnen, dus dat kan helaas niet (Vicky baalt, want dat had ze wel heel leuk gevonden). In plaats daarvan gaan we naar een kinderdagverblijf en dat is ook een bijzondere ervaring. De kindjes zitten te eten en kijken net zo goed hun ogen uit als wij. Ze vinden het erg leuk om een ‘high five’ te doen en sommigen kennen ook de ‘boks’. Er hangt een liefdevolle sfeer en we zijn dankbaar dat we er voor eventjes onderdeel van mogen uitmaken. De fietstocht gaat verder langs een tempel, een rijstfabriek (helaas is de baas er niet en mogen we er niet in), een fabriek voor doodskisten en ceremoniële ‘sterfhuisjes’ en een boerin bij een van de vele rijstvelden. We leren

• dat elke tempel uit vijf onderdelen bestaat (gebouw voor de monniken, ceremonieel gebouw met een Boeddhabeeld, chedi/pagode met heilige inhoud, een klok of gong en minstens een monnik),
• hoe de rijstkorrel van het vliesje gescheiden wordt (ongeveer hetzelfde als bij tarwe),
• welke Boeddhistische ceremonies er zijn als iemand is overleden (duur tot de crematie hangt af van je rijkdom, de overledene ligt thuis in een kist op pootjes die op de laatste nacht in een speciaal versierd ‘sterfhuisje’ gaat, dit geheel brengen ze de volgende dag naar de plek waar het verbrand wordt, de as kunnen ze thuis of in de tempel bewaren, soms strooien ze -een deel ervan- uit over water, bij de as zetten ze een foto en vaak offeren ze er eten of spullen aan voor een goed volgend leven) en
• welke manieren van rijst kweken er zijn (zaaien met of zonder herplanten), welke obstakels daarbij moeten worden overwonnen (vogels, slakken en insecten) en dat een arbeider voor 8 uur per dag in het veld slecht 300 bath (ong. 7,50 euro) betaald krijgt.

Onderweg pauzeren we nog bij een houtsnij-‘fabriek’ waar we mogen kijken hoe de houtsnijders aan het werk zijn: een precies en fysiek zwaar staaltje arbeid. Uiteindelijk komen we iets later dan gepland terug bij de startplaats waar we heerlijk Thais eten krijgen voorgeschoteld. We praten even lekker in het Nederlands over van alles en nog wat en worden daarna weer met de taxi naar ons hotel gebracht. Vicky is nu ook wel in voor een verfrissende duik in het zwembad.

De volgende dag rommelen we wat aan en eindigen de dag hemels met een traditionele Thaise massage door vrouwelijke ex-gevangenen die op deze manier weer een kans krijgen in de samenleving. Mmmm, waarom hebben we dat niet eerder gedaan?

Op dag vier gaan we weer vroeg uit de veren. Vandaag staat een kookcursus op het programma. Nadat alle gasten bij hun hotels zijn opgehaald (onze groep is 12 westerlingen sterk), bezoeken we een lokale versmarkt. Onze gids Ae vertelt bij verschillende kraampjes wat er allemaal te halen valt en wat we straks gaan gebruiken. We kijken onze ogen uit, wat een bont geheel van kleuren en geuren. Na een half uurtje rijden we verder naar de biologische boerderij buiten Chiang Mai waar ook de keukens zijn. We drinken verse lemongrass-thee en krijgen een rondleiding door de tuinen, waarbij we van alles proeven en ruiken (verschillende blaadjes uit de korianderfamilie, schil van Thaise limoen, lange groene boon, Thaise basilicum, pandangras, Thaise aubergientjes, Thaise gemberwortel en allerlei andere wortels). Ook testen we hoe pittig een van de pepertjes is en die is behoorlijk pittig! Daarna laat Ae ons zien hoe je jasmijnrijst kookt en hoe je kleefrijst (sticky rice) stoomt. En dan moeten we toch echt zelf aan de slag. We beginnen met het maken van de currypasta. Rens en Sjef kiezen voor de rode en Joep en Vicky voor de gele. De groene laten we aan ons voorbij gaan. Het is hard werken om alle ingrediënten goed fijngestampt te krijgen met de vijzel. Ae houdt het tempo ook lekker hoog, want er staat nog veel meer op het programma. We krijgen allemaal een eigen kookstation en daar leren we verschillende gerechten te bereiden: Thaise soep (Tom Yam), spring rolls (mini-loempia’s), roergebakken kip met groenten en cashewnoten en natuurlijk curry met onze eigen currypasta. Tussendoor eten we alles zelf op, mmmm! Gelukkig hebben we zo zelf invloed op hoe pittig het wel/niet wordt. Als laatste maken we nog een bekend Thais nagerecht: mango met kleefrijst. Het was een superleuke en leerzame dag en we zijn erg blij met het receptenboek dat we meekrijgen, want het tempo lag zo hoog, dat we dit anders nooit hadden kunnen onthouden. We hebben nu al zin om straks een keer zelf Thais te gaan kokkerellen.

De volgende dag gaat de wekker weer op tijd, want we gaan met de chauffeur van dag 1 op pad. Hij blijkt echter al een andere klant te hebben en stuurt zijn vrouw Len. Zo doen ze dat blijkbaar vaker en wij zijn tevreden, want ze is een prima chauffeur. De eerste stop is een olifantenpark in de bossen buiten de stad. Na enthousiaste verhalen van een van de Nederlandse medefietsers zijn we toch gezwicht en hebben we besloten met eigen ogen te gaan kijken en ervaren hoe de dieren in zo’n park behandeld worden. Bij de hotelreceptie hadden we al gezien dat er in de omgeving van Chiang Mai vele olifanten-reddings-kampen zijn. Een andere insteek dan het park dat we bij Kanchanaburi hebben bezocht, maar over de diervriendelijkheid bleven we twijfels houden. Len brengt ons naar een kamp met 4 olifanten, waarvan er eentje pas 4 maanden oud is. Het park bestaat nog niet zo lang en de moeder was al zwanger toen ze het kamp in kwam. We mogen ons eerst omkleden in speciale ‘olifantenkloffies’, zodat onze eigen kleren en schoenen niet vies worden. Naast ons viertjes zijn er nog 3 andere toeristen die tegelijk met ons deze 2 uur durende ervaring gaan meemaken. Achter het gesloten hek horen we het gelach van de groep die ons voor is gegaan. Ondertussen vertelt onze groepsleider wat over de olifanten in het park en hoe ermee wordt omgegaan. We moeten hun namen uit ons hoofd leren en twee belangrijke commando’s, zodat we straks makkelijk en veilig contact met de olifanten kunnen maken. ‘Bon Soong’ betekent mond open’ en ‘Dee Dee’ betekent ‘goed gedaan’. Om onze namen te onthouden schrijft hij ze met stift in het Thais op onze handen. Daarna mogen we naar de 2 olifanten die zojuist weer naar boven zijn gekomen en al op ons (lees: eten) wachten. Rens begint enthousiast het zojuist geleerde in de praktijk te brengen. Joep heeft even tijd nodig, maar overwint uiteindelijk zijn angst en voert Lanna (de kleinste van de twee) ook. En wij volwassenen blijven natuurlijk niet achter, want het is wel heel bijzonder om zo dichtbij deze grote zoogdieren te mogen zijn.

Als het voer op is, gaan we het bos in naar een ander omheind gedeelte. Nog voordat we met onze tassen vol voer bij de omheining zijn gearriveerd, komt de kleine Waree al uit de omheining van bamboestokken gestapt: wat een schatje! Moeder Uthai kijkt rustig toe. We mogen de dieren aaien (de stekelige haren van Waree voelen als een soort cactus vindt Joep) en met een slang natspuiten ter afkoeling. In de modder die zo ontstaat rolt kleine Waree zich lekker vies. Haar begeleider doet voor hoe hij met haar speelt en Rens doet het met veel plezier na. Bij gebrek aan andere kleine olifantjes zijn mensen ook leuke speelkameraadjes. Rens is echt in zijn element! Ondertussen stellen we wat vragen aan onze groepsleider. Hij vertelt dat de olifanten voor een aantal maanden naar een ander park gaan om de commando’s te leren, en dat hij niet weet of ze daar een haak gebruiken, want hij is er zelf nog nooit geweest… Hmm, food for thought. Waree moet daar over een tijdje dus ook nog heen. In dit park zien zowel de verzorgers als de olifanten er veel vrolijker uit dan in het park waar de olifanten met stoelen op hun rug moesten lopen. De sfeer is echt anders en positiever, maar is dat genoeg?

We lopen verder het bos in en komen daar Nong Luck en Lanna weer tegen. De voedselzakjes zijn voor hen. Als alles op is, laten ze ons een trucje zien: met hun slurf zetten ze onze hoed op ons hoofd. Daarna mogen ze even ‘grazen’ in het bos en wij kijken ernaar. Olifanten eten elke dag zo’n 10% van hun eigen lichaamsgewicht en zijn daar bijna de hele dag mee bezig. Ze slapen maar 4 of 5 uur per etmaal. Daarna lopen we verder en gaat Lanna enthousiast het water in, ze beleeft er zo te zien veel plezier aan. Rens en Joep helpen Nong Luck met haar modderbad. Daarna gaan we allemaal met haar mee het water in. Ze gaat liggen terwijl wij de modder er weer af spoelen en poetsen. Daarna spuit zij ons nat en tilt ze ons met haar slurf op. Sjef kijkt vanaf de kant toe en laat het hele circus aan zich voorbij gaan. Wij zeggen de olifanten gedag en gaan douchen.

We genieten van een lekkere Pad Thai (typisch Thais noedelgerecht) en praten met z’n viertjes na. Het was een bijzondere ervaring die we niet hadden willen missen en tegelijkertijd geeft het een dubbel gevoel. Deze olifanten doen deze riedel aan activiteiten elke dag meerdere keren met een klein groepje toeristen, ze hoeven niet met stoelen op hun rug te lopen (wat echt heel slecht is voor hun wervels en ribbenkast) en ze worden in dit park zo te zien liefdevol verzorgd en behandeld. Ze zijn beter af dan in de houtindustrie (het gebruik van olifanten is daarin verboden), maar echt vrij zijn ze niet. Het schijnt dat ze na de ‘ceremonie’ van het breken van hun wil niet meer in de vrije natuur kunnen leven, maar je zou ze toch een vrijer bestaan toewensen waarbij ze geen verplichte activiteiten met toeristen meer hoeven te doen. Aan de andere kant is dat als relatief rijke westerling wel makkelijk gedacht. Wie betaalt al dat voedsel voor de olifanten? Hoe verdienen de mensen in de parken dan hun inkomen? Wij hopen dat met het verstrijken van de tijd langzaam een verschuiving kan plaatsvinden naar meer vrijheid voor deze dieren.

Na de lunch stappen we weer bij Len in de auto en rijden een stuk verder de bergen in voor de volgende activiteit: white water rafting op de Mae Taeng rivier. Vanwege het (droge en hete) seizoen is de waterstand laag en daardoor is het raften maximaal niveau III en dus prima met kinderen te doen. We arriveren bij een wat louche aandoende accommodatie en wachten daar op vervoer naar de startplaats. Even later mogen we achter in een roestige pick-up klimmen en rijden we nog wat verder stroomopwaarts de bergen in. Ondertussen passeren we de ene na de andere rafting locatie. Bij aankomst op onze plek is er nog geen boot te bekennen, maar die arriveert al snel op een andere roestige pick-up. We trekken van die lekker stinkende natte reddingsvesten aan en gaan met z’n viertjes en de gids de boot in. Hij spreekt nauwelijks Engels, maar weet ons de belangrijke commando’s goed duidelijk te maken (‘stop’ en ‘forward’). Het water is erg rustig en dat valt eigenlijk een beetje tegen. Al snel stuiten we op 4 andere rafts, maar gelukkig zegt onze gids ‘forward’ en gaan we er makkelijk aan voorbij. Wij oud-roeiers kunnen nog wel een beetje peddelen! :-) En van in de file raften over een sukkelig stroompje worden we helemaal niet blij. Gelukkig worden we later verrast met wat aardige stroomversnellingen en merken we dat onze gids een prima raft-kapitein is. Onze achterliggers komen vast te liggen op een rots (het is erg ondiep) en wij varen vrolijk door. Onderweg komen we langs badende olifanten die -net als wij eerder deden- gewassen worden door toeristen en zien we vele Thaise mensen die hun vrije zondag aan het verkoelende water doorbrengen.

Na een uurtje treffen we Len weer aan de oever. We trekken droge kleren aan in een wc-hokje en vullen onze magen met wat meegenomen snaaispul. Moe maar voldaan stappen we in de auto voor de rit van 1,5 uur terug naar het hotel. Een beetje saai voor Len, want we vallen een voor een in slaap. Eenmaal terug in het hotel genieten we van een heerlijke douche en brengen we alle vieze was naar de laundryservice die je ook in Chiang Mai in elke straat kan vinden. ’s Avonds brengen we het restaurant van Nun een smakelijk 2e bezoek. Voordat we gaan slapen staan we stil bij de crematie van de moeder van Rens’ vriend die op dat moment plaatsvindt. We branden een virtueel kaarsje en sturen onze wensen in gedachten naar Nederland.

De volgende dag is een relaxte dag met het geijkte programma van uitslapen, ontbijten, school en aanmodderen. ’s Middags lopen we de straat uit en zien onze eigen was hangen. Dat doen ze hier in Thailand anders dan wij. Ze gebruiken geen knijpers, maar alles gaat aan een hanger en wordt aan een rek gehangen. Met de temperaturen hier is het supersnel droog. Het ziet er grappig uit, de eigenaresse kan onze was van de andere klanten onderscheiden door de kleur van de hangers, wij hebben deze keer de rose variant. Wij lopen verder en genieten even later nog eens van een heerlijke Thaise massage. Alhoewel we ook ontdekken, dat het instituut van eerder deze week net iets beter was. Na de massage stappen we rechtstreeks in de drukte van de ‘sunday walking street’. De straat is net afgesloten en in een mum van tijd staat het vol met dubbele rijen kraampjes vol snuisterijen. Ook ontbreken de verschillende eetkraampjes niet. We slenteren langs de kraampjes en vullen met allerlei liflafjes onze buiken. We vinden zelfs een kraampje waar iemand lasagne heeft gemaakt en die blijkt heerlijk. Gezien onze doorreisplannen blijft de rugzak verder leeg en kopen we geen ruimte-vullende hebbedingetjes.

Ook de laatste dag in Chiang Mai is relaxed en gebruiken we om wat dingen te regelen. De kinderen genieten nog een keer van het frisse zwembad en het feit dat we wat Lego hebben meegenomen. Gelukkig komt ook het verlossende bericht dat er nog een camper voor ons gevonden is! Dat was de afgelopen dagen best spannend geworden, want via talloze organisaties konden we niets meer krijgen. Ik denk serieus dat we de laatste camper uit Brisbane te pakken hebben gekregen met dank aan onze doortastende Australische tussenpersoon. Pfieuw!

We kijken terug op een mooie tijd hier in Thailand. Het is een prachtig land waar we hebben genoten van de vriendelijkheid en van al onze belevenissen. Tegelijkertijd wisten we na een paar weken: het is niet ‘ons’ land, we voelen geen klik. Dit geldt voor de een wat sterker dan voor de ander, maar we hebben toen wel besloten om eerder te vertrekken dan vooraf gepland en die datum is nu aangebroken. We zijn niet op alle plekken geweest die we vooraf in ons hoofd hadden, maar het is goed zo. We kijken erg uit naar ons volgende avontuur. ‘Australia here we come!’

P.S. We hebben ook een aantal filmpjes geupload van de kookworkshop en de olifanten! We krijgen ze alleen niet bij het verhaal geplaatst, dus kijk bij de video's naar 58F, 60F, 62F, 67F en 69F.