Dieren spotten in Nationale Parken

14 juni 2018 - La Fortuna, Costa Rica

Na twee relaxte dagen in het huisje gaan we weer wat activiteiten ondernemen. We gaan vandaag met een gids in het nevelwoud van Monteverde (Reserva Biológica Bosque Nuboso Monteverde) een wandeling maken. Om 8:00 treffen we de gids bij de ingang van het park. Het is bewolkt en grijs maar gelukkig droog. De gids heeft een verrekijker met statief meegenomen waardoor we alles extra goed kunnen zien. Hij weet ook veel te vertellen over het ecosysteem en de dieren die hier leven. Tijdens de wandeling zien we een zeldzame eekhoorn, een babytoekan in zijn nest, een wandelende tak en veel mooie vogels. We horen meermaals de zeldzame quetzal, maar helaas zien we deze en ook de zeer gehoopte grote toekan niet. Wel luisteren we naar het bevlogen verhaal over de gevaren van het gebruik van infrarood aanwijzers (die onze gids dus niet gebruikt) en de gevolgen van de ‘hummingbird gardens’ (om kolibries te lokken hangen ze suikerwater op en de vogels raken daaraan verslaafd en worden er ziek van). Wij laten deze ‘tuinen’ dus beter links liggen. Gelukkig zagen we al kolibries bij ons huisje en ook tijdens deze wandeling vliegt er af en toe een prachtig exemplaar langs. Net voordat we terug zijn uit het nevelwoud begint het te regenen. Bij het winkeltje aan de ingang van het park kopen we twee poncho’s omdat die gemakkelijker zijn met rugzakken dan regenjassen. Die komen meteen goed van pas, want na een heerlijke Tico-lunch gaan we met z’n viertjes nog een keer het woud in. Het is bijzonder om het nevelwoud zo te ervaren, het voelt erg energierijk. Helaas zien we (vanwege de aanhoudende regen?) weinig dieren meer.

227 tangare -denken we- in nevelwoud Monteverde 228 paddenstoelen in Monteverde 229 baby toekan kijkt uit nest in Monteverde 230 een hele grote ficus in Monteverde 231 grote vogel in Monteverde 232 wandelen in het nevelwoud 233 hangende brug Monteverde

De volgende morgen worden we iets na 10:00 uur opgehaald door een busje en naar het bos gebracht waar we gaan zip-linen. In een groep van 10 mensen gaan we met 4 begeleiders het woud in. Over 17 kabels roetsjen we van de ene naar de andere boom, soms tussen de bomen door en vaak ook over het nevelwoud heen. Het is geweldig om het woud zo van boven te bewonderen. Joep vindt het een beetje spannend en is nog te licht om alleen te gaan. Hij wordt door een van de begeleiders meegenomen in een zogenaamde ‘taxi-rit’ (check filmpje 236F bij video’s). De lengte van de kabels varieert van 100 meter tot 1000 meter. De lange kabels doe je met z’n tweeën om voldoende gewicht te hebben en dus ook voldoende vaart te maken. Het is mistig en een beetje regenachtig maar we worden gelukkig niet heel erg nat. Na afloop brengt het busje ons weer terug naar La Pradera, ons verblijf.

234 selfie tijdens het ziplinen in Monteverde 235 Rens zoeft door en over het nevelwoud van Monteverde

We eten die dag op tijd omdat we om 17:30 uur opgehaald worden door opnieuw een busje voor een nachtwandeling. Die brengt ons naar een ander deel van het woud dan waar we eerder gewandeld en gezip-lined hebben. Met een gids en 4 andere toeristen gaan we het inmiddels donkere bos is. Op de parkeerplaats zien we al een luiaard in de bomen. In eerste instantie beweegt die nog niet veel maar even later wordt hij wakker en begint hij wat te wandelen onder de takken. Gedurende de 2 uur durende wandeling zien we 2 jonge jagende pitvipers, 1 kikker(tje) van 2 cm groot en 2 oranjeknie tarantula’s. Helaas geen nachtdieren zoals we ze in het rescue center hebben gezien (we hoopten natuurlijk op een van de zoogdieren zoals de kinkajou of olingo). Wel zien we veel andere groepen met gids en we vragen ons af of het één niet met het ander te maken heeft… Als we thuiskomen van de nachtwandeling krijgen we van de eigenaresse van La Pradera heerlijke zelfgebakken en nog warme bananencake. Daar genieten we van en zoals elke avond liggen we er op tijd in.

236.1 jonge pitviper op jacht 236.2 oranjeknie tarantula laat zich net zien

De dag erna begint vroeg voor Rens, want hij heeft een afspraak in Nijmegen. Er is een kennismakingsmiddag op zijn nieuwe school en er is een Facetime-verbinding geregeld. Vanwege het tijdsverschil zit Rens dus van 6 tot 8am voor de iPad en wij houden ons alle drie stil. Echt super dat zijn nieuwe school hieraan wil meewerken, zodat Rens en zijn klasgenoten elkaar kunnen leren kennen! Het was een gezellige ochtend, uh middag, uh… ;-)

Later die ochtend gaan we weer over tot de reizigers-orde-van-de-dag. Een busje haalt ons op voor een bruggenwandeling (‘hanging bridges’). Het regent hard waardoor we onze wandeling even iets uitstellen. Met onze poncho’s en regenjassen aan beginnen we vervolgens aan onze wandeling waarbij je over hangbruggen loopt die tussen en over de boomtoppen heen gaan. We zien wel wat vogels, maar door de regen is het lastig om veel dieren te spotten. Het maakt het er allemaal niet minder mooi door. Het is geweldig om het nevelwoud vanuit deze hoogte te bekijken. Regelmatig lopen we door de mist/regen/wolken. Na afloop genieten we van een heerlijke lunch en dan worden we weer teruggebracht naar La Pradera.

237 brug boven het nevelwoud

Die middag gaat Rens naar kapper Eddy in Santa Elena. Met veel zorg wordt zijn kapsel in een modieuze coupe geknipt. Ook deze laatste avond in Monteverde koken we ons eigen potje in het huisje en gaan we Costa Ricaans vroeg naar bed.

238 Rens bij de Costa Ricaanse kapper

De volgende ochtend, als we onze ontbijtspullen hebben opgeruimd en de tassen gepakt in de auto hebben liggen, verlaten we La Pradera. Vandaag rijden we naar het NP Volcán Tenorio (beter bekend als Río Celeste). Maar eerst gaan we nog naar El Trapiche waar we een rondleiding krijgen over een koffieplantage, een rietsuikerveld en waar we uitleg krijgen over koffie maken, chocola maken en suiker uit suikerriet maken. Het is een erg leerzame en leuke rondleiding. Ook proeven we nog wat van de rum die er gestookt wordt. Joep nipt ook van het glaasje maar vindt het helemaal niet lekker, het prikt! Vanaf de plantage zien we dat de lucht redelijk is opengetrokken en we kunnen de grote oceaan zien (iets dat we eerder vanaf La Pradera vanwege de bewolking niet konden zien).

239 arabica koffiebonen 240 uitzicht vanaf koffieplantage op oceaan 241 verse cacaobonen 242 Joep maalt cacao 243 oude suikerrietpers op waterkracht

Na de tour proeven we nog wat verschillende soorten koffie en dan is het tijd om te gaan. We moeten tenslotte nog naar Guayabo rijden, volgens de routeplanner 2 uur rijden, maar met de Costa Ricaanse onverharde wegen weet je het maar nooit. We hebben er een ‘jungle tree house’ gevonden waarbij je in het woud kunt overnachten. Het eerste uur van de rit gaat weer over onverharde wegen. Het is echt ongelooflijk dat er zo veel km onverharde weg in Costa Rica ligt. Ook al rijd je niet hard, het lijkt net of de auto uit elkaar trilt. Niet te vergelijken met Nederland waar we al klagen als het wegdek een paar gaten vertoont en waar inwoners gemeenten aansprakelijk stellen voor de schade die ze daardoor oplopen! Na bijna 3 uur rijden arriveren we bij het ‘jungle tree house’. Helaas lijkt deze locatie in werkelijkheid in zijn geheel niet op hetgeen booking.com ons voorspiegelt. De kamer die ze gereed hebben gemaakt heeft slechts 3 slaapplaatsen en ligt aan de weg en niet in de jungle. Daar kunnen we wel naar toe lopen, 10 minuten, wat op zich nog geen probleem is, maar daar is niets voorbereid en het ziet er vies en oud uit en de douche en toilet zijn op een afzonderlijk gelegen locatie waar we ons midden in de nacht (in de regen?) niet zomaar naartoe zien lopen. Hmmm, een tegenvaller. Na wikken en wegen zegt ons gevoel: niet doen. Joep is erg blij dat we verder gaan rijden richting Bijagua, waar ook de ingang van het nationaal park Volcán Tenorio is gevestigd.

Na ruim een uur rijden over weer grotendeels onverharde wegen komen we aan in Bijagua en vragen we informatie in een internetwinkel. We hebben deze keer geen sim-kaart van het land gekocht en moeten dus op de ouderwetse manier naar een hotel zoeken. De hulpvaardige dames wijzen ons (in het Spaans) in de richting van het nationaal park waar heel veel hotels moeten zijn. Terwijl het donker wordt rijden we (onverhard natuurlijk) door het oerwoud. Af en toe passeren we wat schemerachtig verlichte huizen/hotels (?), maar nog niet iets dat goed voelt. Op een gegevens moment zien we wat borden die naar hotels wijzen en we volgen er een. Iets na zessen komen we uiteindelijk aan bij het gekozen hotel en, mede dankzij het laagseizoen, kunnen we er terecht. Het is een fijne plek en het is leuk om zo op de bonnefooi te kunnen reizen. We leggen onze spullen op de kamer en kunnen meteen aanschuiven aan de centrale tafel (bij de enige andere gast) voor het heerlijke avondeten. Moe maar voldaan liggen we ’s avonds weer in een ander bed te slapen.

244 typisch Costa Ricaanse warm water douche

De hele nacht regent het pijpenstelen en ook ’s morgens is het nog niet gestopt. We schuiven onze plannen om de Río Celeste te gaan bekijken door naar de volgende dag. Je kunt de bijzondere blauwe kleur waar de rivier om bekend staat nl. alleen zien als de zon schijnt. We nemen een relaxdagje en gaan er alleen even uit voor een lunch bij de ingang van het park. Tot onze verrassing zien we daar een coati die smult van het fruit dat een fruitkoopman voor hem neerlegt. Hij heeft een knikje in zijn staart en we denken dat dat misschien de reden is dat hij op deze manier aan zijn voedsel probeert te komen. Beetje gek, maar zeker ook leuk om een vrije coati te zien.

245 hoteltuin bij Volcán Tenorio in de mist 245.1 vrije coati komt fruit eten

De volgende morgen is het gelukkig droog, maar de zon schijnt helaas niet. We rijden wel naar het NP en lopen alleen het stuk van de wandeling naar een mooie waterval van 30 m hoog. Het regenwoud ziet er hier weer net even anders uit dan in Monteverde. Het is hier nog niet zo toeristisch en het wandelpad is wat minder gelikt en dus wat modderiger. Wij houden daar wel van. Zoals verwacht blijkt het water ‘gewoon’ bruin-groenig en niet de mooie lichtblauwe kleur. Als de zon schijnt dan weerkaatsen mineraaldeeltjes in het water en zie je dat kleureffect. In het regenseizoen is die kans helaas niet zo groot. Jammer, want als je doorloopt kun je 2 rivieren bij elkaar zien komen en zien hoe het lichtblauwe met het andere water mengt. Dat zit er vandaag dus niet in en wij lopen na het aanschouwen van de waterval weer terug richting parkeerplaats. Onderweg zien we nog een kleine pitviper (een andere slang dan in Monteverde) die zich probeert op te warmen.

246 catarata Río Celeste 247 kleine pitviper bij Río Celeste 248 paddenstoelenpracht in NP Volcán Tenorio

Met de huurauto rijden we vervolgens richting Noorden. We hebben genoeg van alle wolken en regen en zoeken daar het laagland op waar als het goed is de zon wat meer schijnt en de temperatuur ook wat hoger ligt. Dan kunnen we onze vesten ook weer opbergen. Naarmate wij dalen, stijgt de temperatuur inderdaad naar boven de 30 graden. Zo kennen we de tropen weer. We zijn onderweg richting Refugio Nacional de Vida Silvestra Caño Negro. Dit is in de winter (nu dus) een moerasgebied en het schijnt een waar vogelaarsparadijs te zijn. Je kunt er alleen komen door een flink stuk over de bekende slechte wegen te rijden. Deze keer moeten we 25 km trotseren en het is het slechtste wegdek tot nu toe (check filmpje 250F bij video’s). Maar… het is het waard, want we arriveren op een prachtige plek. Het hotel (een van de weinigen) ligt aan het moeras en alle kamers (kleine huisjes) liggen in een prachtig aangelegde tuin met zwembad. Als we daarin lekker aan het afkoelen zijn, komt de eigenaar ons halen om iets te laten zien. Elke dag komt een grote groep spinapen aan de overkant van het hotel langs om fruit uit de boom te eten. We lopen druipend met hem mee en genieten van dit mooie schouwspel. Geen slecht begin hier! (check filmpje 267F bij video’s)

249 doorgaande hobbelweg naar Caño Negro 265 hotelkamer in Caño Negro 266 spinapen voor hotel in Caño Negro

De volgende morgen om 8:00 uur stappen we zo vanuit de hoteltuin bij een gids in de boot. Als je dieren wilt zien, moet je er vroeg bij zijn. Dat is gelukkig niet meer zo moeilijk voor ons, omdat we inmiddels aan het Costa Ricaanse ritme zijn gewend en dus aardig met het ritme van dag en nacht meebewegen (rond 5am komt de zon op en rond 6pm gaat hij weer onder). We worden in een 2 uur durende vaart getrakteerd op een grote hoeveelheid dieren. We zien: 2 groepen brulapen (die met bruine rug deze keer), verschillende prachtige leguanen, 3 (Rens 4) kaaimannen, 4 mini vleermuisjes en heel veel prachtige vogels. Helaas springt de groene basilisk net het water in voordat we hem op aanwijzingen van onze gids gevonden hebben. We komen blij terug bij het hotel en weten dat we weer een hoogtepunt aan ons onwerkelijke lijstje kunnen toevoegen. Een ‘klein’ wensje staat nog open: we hebben die #@&* toekan nog steeds niet gezien. We klagen niet hoor, want we hebben wel al een aantal keren zijn familie gezien, de aracari, maar die beroemde toekan zou toch ook wel heel leuk zijn. De natuur kun je niet dwingen, dus we wachten gewoon af.

251 Jacana in Caño Negro 252 groene reiger in Caño Negro 253 Amerikaanse slangenhalsvogel in Caño Negro 254 grote zilverreiger in Caño Negro 255 schuitbekreiger in Caño Negro 256 groene ijsvogel -vrouwtje- in Caño Negro 257 brilkaaiman in Caño Negro 258 kop van brilkaaiman in Caño Negro 259 vleermuisjes in Caño Negro 260 leguaan in Caño Negro 261 brulaap met bruine rug in Caño Negro 262 epauletspreeuw in Caño Negro 263 nog meer vogels in Caño Negro 264 paarden grazen in wetlands van Caño Negro

Ondertussen denken we na over het vervolg van de reis. Eigenlijk hebben we geen van allen zin om meteen weer door te gaan naar de volgende highlight. Joep zegt het heel treffend ‘ik wil gewoon ergens ZIJN’. Als hier in Caño Negro niet zoveel muggen zouden zijn (we hebben hier voor het eerst onze eigen klamboes in gebruik), dan bleven we het liefst wat langer hier. Vanwege de afstand kiezen we ervoor om de volgende dag richting La Fortuna (bij NP Volcán Arenal) te rijden. Opnieuw gaan we zonder reservering op pad, omdat de internetverbinding in Caño Negro erg zwak is. We vertrouwen erop een leuk plekje te vinden, in het laagseizoen is dat een stuk gemakkelijker. We hobbelen deze keer de andere kant op en hoeven nu ‘maar’ 19 km slecht wegdek te overbruggen. De rest van de route zoeven we over geasfalteerde wegen. Het eerste (door Lonely Planet getipte) hotel in La Fortuna zit tot onze verrassing vol, maar bij de buren zijn wel kamers vrij. We gaan er kijken en eigenlijk bevalt het ons hier nog beter ook. Nette kamers in huisjes met mooi uitzicht op een bloeiende tuin en de vulkaan op de achtergrond. De jongens maken meteen gebruik van het zwembad en als het gaat regenen spelen ze vrolijk verder, het is toch niet koud. Als het gaat onweren, is het helaas uit met de pret. ’s Avonds zoeken we het aanbevolen Italiaanse restaurant op. Daar genieten we van een overheerlijke pizza en vieren we Sjef’s verjaardag. Die dankzij de wel goed werkende internetverbinding in het hotel gelukkig al zijn felicitaties kon ontvangen. Dank je wel! 

268 uitzicht vanuit hotelkamer op Volcán Arenal 269 proosten op Sjef's verjaardag

De volgende morgen blijkt Vicky’s verkoudheid toch dusdanige vormen aan te nemen dat een bezoekje aan een ‘hot spring’ nog even uitgesteld wordt. Sjef haalt de benodigde tissues in huis en we vermaken ons prima op het terrein en bij de kamer. We ervaren dit niet als straf. Eigenlijk wilden we ook even helemaal niks doen. De jongens doen hun best op het schoolwerk en spelen verder net als thuis (nou ja en ook in het zwembad natuurlijk). Joep begint zijn draai gelukkig weer te vinden. En het lukt Sjef eindelijk om een kolibrie scherp op de gevoelige plaat vast te leggen! We nemen de dag zoals die komt en dat bevalt goed. Die verkoudheid zal ook weer minder worden en dan chillen we wel verder in een ‘hot spring’.

270 streepstaartkolibrie -denken we- in hoteltuin bij Arenal

Foto’s

6 Reacties

  1. Jaschenka:
    15 juni 2018
    Wat een leuk verhaal weer, en die foto's nemen ons ook een beetje mee de wildernis is ;-).
  2. Chantal Boekdrukker:
    15 juni 2018
    Bijzonder veel werk he de koffie bonen! Prachtig mooie dieren heerlijk om weer een beetje mee te mogen lezen/ kijken in jullie reis.
    Sjef nog van harte gefeliciteerd 🎂
    Waar gaan jullie nog meer naartoe Honduras op 1 van de eilanden ❤Gautamala naar Tikal, Lago de atitlan daar de vulkaan beklimmen.
    Belize nog misschien ? oh jongens wat jullie nog gaan doen of welke landen jullie nog wel of niet aandoen ik geniet ervan om mee te lezen🌎😍
  3. Hennie:
    15 juni 2018
    Mooi verhaal weer. Heerlijk om zo op te kunnen gaan in de natuur en niet teveel moeten. Geniet er voorlopig nog maar van.
  4. A.Michels:
    16 juni 2018
    Sjef nog van harte gefeliciteerd met je verjaardag, wel even anders als in Nederland. bedankt voor de mooie reisverhalen wij genieten met jullie mee.
    Toon en Anny Michels
  5. Netty:
    17 juni 2018
    Dag allemaal,
    Wat een geweldige en fantastische trip hebben jullie weer gemaakt! Fijn dat Joep ook zijn draai weef heeft gevonden! Bedankt voor het mogen meegenieten van al jullie avonturen, behoorlijk stoer om van boom naar boom te zoeven! Ik doe t niet na( durf geeneens). Ik hoop dat jullie nog mooie dingen en vooral de toekan dan, mogen zien! Sjef alsnog onze felicitaties en voor Vicky beterschap! Heel veel mooie momenten nog ! Liefs uit Raalte, netty
  6. Theo en rikie:
    18 juni 2018
    weer een heel mooi verhaal groetjes van ons