Genieten van het boerenleven op Stannary Hills Farm (Mutchilba)

We verlaten op woensdag 11 april de camping en rijden naar het centrum van Cairns. Voordat we de campervan inleveren struinen we in het centrum langs de kust en zien het grote zwembad dat daar is aangelegd (vanwege het lange stinger-seizoen). We hebben geen tijd om een duik te nemen, maar genieten wel van een uitgebreide lunch. Het inleveren van de campervan verloopt soepeltjes en na wat korte formaliteiten halen we onze spullen eruit. We hebben in de afgelopen drie weken het een en ander aangeschaft (denk aan een goeie wok, wasmiddel, een plasemmer :-), voorraadjes rijst/pasta, etc.) en we nemen alles gewoon mee naar de boerderij. Travellers Autobarn kan het niet overnemen en het is zonde om alles weg te gooien. Met alle bagage lopen we vervolgens een paar honderd meter naar de bushalte. Het is een overdekt busstation dus we staan gelukkig in de schaduw. We ontmoeten een vrouw (achter in de 60) die op haar 6e van Nederland naar Australië is verhuisd en hebben een aangenaam gesprek (overigens wel in het Engels, want haar Nederlands is niet meer zo goed). Om 15:30 uur vertrekken we met onze bus naar Mareeba. Het is een bochtige weg door mooi tropisch regenwoud richting de Atherton Tablelands. Bij de bushalte in Mareeba haalt onze gastheer Graham ons rond 17:00 uur op. Vanaf daar is het nog een alf uur rijden naar Mutchilba, een klein dorpje. Zijn boerderij ‘Stannary Hills Farm’ ligt buiten het dorp in de ‘middle of nowhere’ met enkel wat andere boerderijen in de directe omgeving. We worden hartelijk ontvangen door een aantal gezinsleden (moeder Jan en dochter Neve van 12) en twee andere WWOOF-ers (Maggie en Immanuela, toevallig allebei uit Duitsland). De andere kinderen van Graham en Jan ontmoeten we later in de week ook (dochter Hannah van 16 en zoon Jordan van 18).

Graham en Jan hebben een apart WWOOF-ers verblijf op hun erf en wij mogen met ons viertjes in de vierpersoonskamer die daarbij hoort. De Duitse meiden slapen in een caravan vlakbij. We installeren ons en geven alle extra spullen een plekje. Het verblijf is niet nieuw (ze ontvangen hier al vele jaren WWOOF-ers) en je kunt zien dat er vooral jongelui logeren (het heeft wel iets weg van een studentenhuis), maar het heeft ook iets knus. Er is een eigen keuken, dus alles wat we meegenomen hebben komt goed van pas. Even later schuiven we aan de grote ronde tafel in het woonhuis van de familie aan en eten we met z’n allen de lasagne die Jan heeft gemaakt. We voelen ons ontzettend welkom!

De week heeft nog twee werkdagen te gaan en de volgende morgen trekt Sjef om 7:00 uur het blauwgele werkshirt aan. Hij gaat met Jordan en de Duitse meiden mee naar de boomgaard vol ‘limetrees’ (limoenbomen) om extra watersproeiers aan het watersysteem aan te sluiten. Het is een pittige taak waarbij veel moet worden gegraven op zoek naar het aansluitpunt onder de grond. Sjef heeft ’s avonds de blaren op z’n handen staan, maar de bikkel geeft geen kik (hij kent dit soort blaren nog goed uit zijn wedstrijdroeiperiode). Vicky krijgt de gelegenheid om samen met Rens en Joep op te staan en samen hun weg te vinden in het nieuwe onderkomen. Het is fijn om rustig op te kunnen starten en na een lekker ontbijtje zoeken we de anderen in de boomgaard op. Rens blijft daar helpen en Vicky gaat op zoek naar een ander klusje, omdat er in de boomgaard niet meer gereedschap voorhanden is. Uiteindelijk gaat ze aan de slag in de keuken van het WWOOF-ers verblijf. Die krijgt een poetsbeurt zodat er een nieuwe oven kan worden geplaatst. Joep vindt in het woonhuis oud speelgoed en geeft dat een flinke schoonmaakbeurt. Om 10:30 is er koffie/thee en start de dagelijkse pauze tot een uur of 14:30/15:00. Vanwege de zonkracht wordt er dan niet in het veld gewerkt. Ieder gaat zijn eigen gang en stilzitten is daarbij niet voor iedereen weggelegd. ;-) Sjef maakt onze slaapkamer schoon en Vicky gaat met de jongens aan het schoolwerk. Daarna zoeken de kinderen verkoeling in ‘the dam’ (rond een eilandje met een natuurlijke waterbron hebben ze jaren geleden een dam gebouwd en is er een meertje ontstaan). Na de pauze, als de zon in kracht heeft afgenomen, worden tot een uur of 18:00 de ochtendtaken door iedereen weer opgepakt. Tegen zonsondergang (om 18:30) zorgt een groepje nog dat de schapen in hun nachthok terecht komen ter bescherming tegen de dingo’s. Als de zon onder is en de meesten zijn gedoucht schuiven we weer aan voor een heerlijk avondmaal aan de ronde tafel. Als toetje trakteert Maggie ons op een mooi stuk op de piano. Het is een gezellige avond.

De volgende dag ziet er ongeveer hetzelfde uit. ’s Morgens wordt er in de boomgaard gewerkt en in de pauze wordt ‘the dam’ opgezocht. Deze keer gaat er een motorbootje in en kunnen we allemaal waterskiën wat natuurlijk veel waterpret oplevert (check filmpje F135 bij de video’s)! De middag staat in het teken van voorbereidingen op ‘pizza night’. Er moet een vuurtje worden gestookt voor de grote pizza-oven in de tuin, er wordt van alles gesneden dat als beleg op de pizza’s kan worden gebruikt en de tafels worden opgeruimd. Een bevriend gezin komt deze avond ook en Hannah is weer thuis na een paar dagen werken en logeren in Mareeba. Het totale gezelschap bestaat zo uit 15 personen. Iedereen belegt zijn eigen pizza’s en er wordt heerlijk gesmuld. De kinderen spelen verstoppertje op het donkere terrein en er worden stokken kaarten tevoorschijn gehaald voor een paar potjes rummy. Opnieuw een topavond, gaat goed zo, haha!

Op zaterdagochtend nemen we afscheid van Immanuela die doorreist naar Nieuw-Zeeland. In de weekenden zijn we vrij, maar de mannen kunnen het niet laten en doen toch wat klusjes. Op een boerderij is er altijd wat te doen en er zit enige tijdsdruk achter het installeren van het watersysteem, vanwege een naderende waterstop. We helpen allemaal mee als het systeem wordt gecheckt en de laatste problemen moeten worden opgelost. Een nat klusje als je werkende sproeiers moet repareren, maar met deze temperaturen is dat geen straf. Op zondag wordt de boot nog eens in het water gelegd zodat de kids nog een keer kunnen waterskiën en deze keer kan Hannah ook meedoen.

Nu de watersproeiers klaar zijn, krijgen we op maandagochtend een nieuwe klus toegewezen. We gaan met Jordan het veld met jonge teatree-boompjes in. Sommige (best veel) zitten verstopt onder het onkruid dat door een erg nat regenseizoen hard is gegroeid. Gewapend met handschoenen en schoeisel (voor de rest leven we hier allemaal op blote voeten, heerlijk!) geven we de boompjes een voor een weer de ruimte om te groeien. Na de pauze gaan we met z’n allen naar de buren om de machines schoon te maken voor de komende teatree-oogst (er zijn nl. ook grote teatrees op Stannary Hills). Op een gegeven moment begint het te regenen en schuilen vrouwen en kinderen onder het afdak en kletsen wat. De mannen maken de klus in de regen af. Deze maandag is de laatste dag van de Paasvakantie en Hannah, Neve en Jan (die als administratieve kracht op school werkt) gaan morgen weer het gewone ritme in. ’s Avonds als we met een groepje de schapen in hun nachthok doen – en ondertussen de twee paarden in hetzelfde weiland wat aandacht geven – ontstaat er een wedstrijdje om de grootste mierenhoop met een hoop hilariteit en grappige foto’s tot gevolg.

De rest van de werkweek verloopt ongeveer hetzelfde. ’s Morgens werken we in het teatree-veld en de middag vult zich met andere klussen en klusjes. De jongens missen de schoolgaande meiden wel een beetje, maar ze vermaken zich prima op het boerenerf met een stoere driewieler die Jordan ooit heeft gemaakt, andere fietsen, stokken en helmen, de boomhut, de oude Legodoos die gevonden is en met de twee honden Del (kort voor Delphine) en Zarah. En natuurlijk doen zij ook elke dag schoolwerk. Na schooltijd spelen de meiden weer mee. We leren van hun het kaartspel ‘spoons’ en wij leren hen ‘ezelen’. Heel grappig hoe er daarna nog vaak ‘one, two, three, donkey’ aan de tafel klinkt.

Op een middag haalt Jordan bogen en pijlen tevoorschijn en oefenen Rens en Joep hun schietkunsten op een met kussens gevulde doos. Diezelfde avond gaan we met z’n allen naar de dam en mogen we schieten met een echt geweer op overrijpe limoenen. Dat is wel heel vet, serieus en spannend. Het lukt iedereen om minstens 1 limoen te raken (check filmpje F146 bij de video’s). Wat een talent!

Sjef ontdekt ook iets leuks: de ‘whippersnipper’ (oftewel bosmaaier). Hij speelt er elke dag mee en maait zo een heleboel gras weg op het erf en bij de jonge limoenboompjes. Na twee dagen leent hij toch maar een lange broek voor deze klus, want het rondschietende gras levert flink wat schrammetjes op je scheenbenen op. Rens helpt Graham met het repareren van de grote maaier en mag er als beloning zelf ook even op rijden.

De meeste avonden eten we met de familie mee en een enkele keer zorgen we met de WWOOF-ers zelf voor een avondmaal. De koelkast is goed gevuld, dus dat is geen enkel probleem. Op donderdagochtend nemen we afscheid van Maggie, die nog doorreist naar Melbourne voor haar laatste twee weken in Australië. Die avond koken wij een keer voor iedereen, zodat Jan dat na haar werkdag niet meer hoeft te doen. Joep kan ook weer relaxed eten want zijn twee losse tanden zijn er inmiddels allebei uit. Het totaal staat nu op drie (in Thailand is er ook al een uitgegaan).

Op zaterdag is iedereen vrij en gebeurt er weinig. Het kost ons nog wat moeite om niks te doen, maar je rust er wel van uit. Voor Graham, Sjef en Rens niet onbelangrijk want op zondag staan zij al om 3:00 uur (’s nachts dus) op om met de boot op de aanhangwagen naar zee te gaan. ’s Morgens vroeg is de wind minder sterk en hopen de mannen op een goede vangst. Graham heeft Rens lekker gemaakt met vissen die groter zijn dan Rens zelf dus de lat ligt hoog! Het is prachtig om de wereld te zien ontwaken en onderweg moeten ze vaak voor kangoeroes uitwijken. De boot gaat in de Daintree River te water en onderweg naar zee spotten ze een van de krokodillen die hier veel voorkomen. Als ze op zee zijn, blijken de golven hoog zat. Ze varen naar een eilandje zo’n 2 km van de kust en gooien daar de hengels uit. En… Rens heeft beet en mag de vangst binnenhalen. Het blijkt een flinke blauwvin tonijn (Northern bluefin tuna) te zijn! Echt een vette vangst! Graham maakt een touw aan de staart zodat de vis in het water mee naar de kust getrokken kan worden. Jammergenoeg blijkt dit touw niet aan de boot vast te zitten en raken ze de tonijn weer kwijt… Gelukkig hebben we de foto’s nog! Helaas zit een nieuwe vangst er niet in en tegen 9:00 leggen ze aan op een zandbank in de riviermonding. Met een net vangen Rens en Graham wat aasvis en de hengels worden uitgegooid. Sjef en Rens blijven op de zandbank achter en Graham haalt alle dames met Joep op, die – weliswaar wat later – ook naar de rivier zijn gereden. Aangekomen op de zandbank wordt er hout gesprokkeld en een vuurtje gemaakt. Helaas geen vis in de pan, maar wel worstjes voor op brood. Ook hier leveren de uitgegooide hengels geen nieuwe visvangst meer op. Ik geloof niet dat wij op dit moment een goeie match zijn met de Australische oceaan… Het is inmiddels een stuk heter geworden en we kunnen beter niet naar de oever om van de schaduw te genieten vanwege het krokodillengevaar. In plaats daarvan wordt het schaduwdak van de boot geïnstalleerd en varen we met z’n allen een stuk de rivier op het Daintree regenwoud in. Wat een prachtig uitzicht! We speuren ondertussen naar krokodillen en Vicky, Sjef en Jan zijn gelukkig genoeg om er een te spotten. Als we niet verder kunnen vanwege de vele onbekende zandbanken, gaan we terug naar de plek waar de trailer staat en reizen we weer naar de boerderij. Een bijzondere dag!

Op maandag beginnen we aan onze laatste (halve) werkweek. Het dagritme is inmiddels voor iedereen bekende kost. Naast het bevrijden van de jonge teatree-boompjes wordt gewerkt aan het voorbereiden van de teatree-oogst. Het oogsten zouden we graag meemaken, maar dat gaat niet lukken voor ons vertrek op donderdag. Tijdens het werk kletsen we over het boerenleven. Het bevalt ons wel, maar dat is eigenlijk geen verrassing. We hopen dit op de een of andere manier in ons toekomstige leven te kunnen integreren en mijmeren over hoe we dat zouden kunnen doen.

Op maandagmiddag leert Jordan de jongens weer iets nieuws. De driewieler wordt met een touw achter de quad gehangen om er daarna mee over het terrein te racen (check filmpje F157 bij de video’s). Als Joep er genoeg van heeft, mag Vicky in zijn plaats. Best een spannend ritje! Later leert Hannah de jongens (incl. Sjef) hoe ze zelf op de quad kunnen rijden. Vet hoor, dat dit allemaal mag op eigen terrein. Op dinsdagochtend is het spannend in het veld, want we kijken in de richting van herriemakende hoenen twee velden verderop en zien daar twee dingo’s. Een blond en een zwart exemplaar laten verschillende aanvalssprongen zien. Sjef roept Jordan (Graham is boodschappen doen) en die gaat er met het geweer achteraan. Hij krijgt er nog een in het vizier, maar die springt net (op tijd) weg. Ze zijn in ieder geval gewaarschuwd en wij hebben deze roofdieren gewoon van dichtbij gezien…

Op een avond lost Jordan nog een andere belofte in: hij neemt ons mee ‘yabbying’. Met z’n allen achter in de ‘ute’ (een soort pick-up) rijden we onder een mooie nachtelijke hemel langs allerlei waterplekken op zoek naar zoetwaterkreeftjes. Als je met een sterke zaklamp in het water schijnt zie je hun oogjes rood oplichten en kun je ze vangen met een speer. Wij zijn echter ook geen match met Australisch zoet water, want de vangst is nog nooit zo mager geweest. We gaan naar huis met één kreeftje. We hebben wel veel rode oogjes gezien, maar die waren van jonge kreeftjes. De nachtelijke rit was overigens een cadeautje en één kreeft kun je ook proeven. Meteen na thuiskomst doen we dit vrouwelijke exemplaar dan ook in kokend water. Maar of ze lang genoeg heeft gekookt vragen we ons af, want ze valt niet echt in de smaak.

Onze laatste dag hier is een ‘public holiday’ en iedereen is vrij. Het is anzac-day, de dag waarop alle Australische en Nieuw-Zeelandse troepen die voor de vrijheid hebben gevochten worden geëerd en herdacht. We mogen mee met de familie naar de herdenkingsdienst die bij zonsopgang in Dinbulah wordt gehouden. Om 4:30 gaat de wekker. Het is bijzonder om bij dit lokale evenement aanwezig te zijn. De schoolkinderen hebben een grote rol, ze lezen gedichten voor en leggen kransen. Hannah legt er een namens haar school. Als we weer terug zijn, genieten we met elkaar van een uitgebreid ontbijt met ‘scrambled eggs’ en toebehoren. Tijdens het bereiden daarvan worden we toch nog geconfronteerd met een van de gevaren van het leven in Australië. Uit het keukenraam ziet Jan de honden reageren op iets in het gras. Het blijkt een gevaarlijke giftige slang te zijn, die Graham uiteindelijk doodt. Vicky is blij dat dit nu pas gebeurt, want ze weet niet of ze anders nog wel het veld in had gedurft… De rest van de dag is relaxed. We kijken films, bakken heerlijke ‘lime drizzle cakes’ en ruimen ondertussen de boel op voor ons vertrek de volgende dag.

’s Middags wassen de kinderen de auto van Jordan, die na veel aandacht in de afgelopen weken eindelijk rijklaar is. In ruil daarvoor belooft hij nog een keer de boot in ‘the dam’ te leggen voor een potje waterskiën, waar Rens, Joep en Neve graag gebruik van maken. Jordan laat de kids zelfs nog even zelf aan het stuur van de boot zitten. Daarna haalt hij de ‘shotgun’ tevoorschijn en mogen we daar allemaal 1 keertje mee schieten op een opgegooide oude limoen. Zo, dat ding heeft toch wel een kleine terugslag. Ze gebruiken dit wapen normaalgesproken om op gevogelte te jagen. We sluiten onze laatste dag af met een lekker maal aan de ronde tafel en genieten nog een keer van alle verhalen die verteld worden.

Op donderdagochtend zwaaien we Jan en de meiden gedag als zij naar school gaan. Daarna eten we ons laatste ontbijtje op Stannary Hills en laten we voor de laatste keer de schapen los. Het is de eerste keer dat Rens en Joep dit doen en nu kunnen zij ook de drie kleine biggetjes zien, die zich alleen ’s morgens in de wei tonen. Schattige bruine wezentjes, maar we weten ook dat de varkensgroep de schapen in de wei de baas is en ervoor heeft gezorgd dat de schapen al een tijd niet meer lammeren. Bij terugkomst laden we de tassen bij Graham in de auto en zeggen we Jordan gedag. Graham brengt ons naar het busstation in Mareeba. Een boze Neve riskerend maakt hij ons blij met nog een lekker stuk ‘lime drizzle cake’. We bedanken Graham voor de geweldige tijd die we bij hem en zijn gezin hebben gehad. We hebben ons ontzettend thuis gevoeld en hebben er een stel goede Australische vrienden bij! We reizen terug naar Cairns en trakteren onszelf op een luxe hotel. Genieten van een badkamer met bad, een zwembad en last but not least WiFi!

Dit was Australië. Een bijzonder land waar we erg van hebben genoten. De ruimte in dit grote land en de vriendelijkheid zijn ervaringen die we niet snel zullen vergeten. En we nemen een beetje van de ‘no worries’-mentaliteit met ons mee. Morgen zeggen we Australië gedag en vertrekken we voor een nieuw en verrassend hoofdstuk van onze reis: we gaan naar Hawaii! Doordat we eerder dan gepland Thailand hebben verlaten en de plannen voor de talencursus en het vrijwilligerswerk in Costa Rica al vastliggen, kunnen we een week in Hawaii doorbrengen. Dit is een bijzondere krachtplek en Vicky wilde er al langer heen om met wilde dolfijnen te zwemmen. We zijn benieuwd of dit gaat lukken en kijken er hoe dan ook erg naar uit om daar wel :-) te kunnen snorkelen.