Langzaam de Peruaanse hoogte in

Als we op zaterdag om 14:15 in de enige echte oase in Zuid-Amerika aankomen, zijn we een beetje overdonderd door de herrie. Niks geen oase van rust, maar ontelbaar veel ronkende (en stinkende) motoren van duinbuggy’s en overal mensen. Van onze Peru Hop gids hoorden we in de bus al dat afgelopen vrijdag een Peruaanse vrije dag was en dat dan veel mensen uit Lima naar Huacachina komen voor een lang weekend zonnig weer. Sommige medereizigers krijgen te horen dat bijna alle hotels daarom zijn volgeboekt en dat ze alleen nog in de slaapzalen van een duurder hotel terecht kunnen. Gelukkig hebben wij al vooruit geboekt en kunnen we rekenen op een vierpersoonskamer. We nemen onze rugzakken op de rug en lopen het kleine stukje naar ons hotel. Het ligt niet aan de straat rechtstreeks om de lagune, maar aan de ‘tweede rang’. Meer straten zijn er ook niet hier. Het is een knus hotel met een rijtje ‘huisjes’ aan een tuin met zwembad. De jongens gaan enthousiast richting dat zwembad, maar besluiten geen duik te nemen. Er drijven blaadjes in en het is koud. De zon schijnt wel, maar de temperaturen zijn niet tropisch zoals we de afgelopen maanden gewend zijn geweest. Als Sjef voor ons huisje wat op de computer werkt, komt hij na een paar minuten al weer naar binnen. Het toetsenbord zit binnen no time onder het woestijnstof en dat kan nooit goed zijn voor het apparaat. Als het begint te schemeren lopen we naar de straat om de lagune. Het heeft inderdaad wel iets weg van duizend-en-een-nacht qua sfeer. Hier rijden geen auto’s en voelt het wat rustiger. We kiezen een van de restaurants waar we korting krijgen met ons Peru Hop-polspandje (Hollanders ;-) hè) en genieten van een heerlijk Italiaans maal. Ondertussen zien we de laatste duinbuggy’s met koplampen terugkeren uit de woestijn. Dat scheelt in de herrie. Helaas komt daar al snel een discobeat voor in de plaats, hmmm, niet helemaal waar we op hadden gehoopt. Als we later in bed liggen, lukt het de kids om snel in slaap te komen, maar wij liggen nog vaak en lang wakker. Uiteindelijk horen we om 5:30 de bonkende muziek stoppen. Echt blij worden we hier niet van, maar we hopen dat het alleen een zaterdags fenomeen is.

We staan laat op (zo halen we nog wat slaap in) en lopen naar de lagune voor een ontbijtje. Nu is het hier wel een echte oase van rust, heerlijk! Net als in Costa Rica is het in Peru heel gebruikelijk dat er in restaurants een tv aan staat. En ook hier houden ze wel van voetbal, dus we krijgen een hoop mee van het WK. Het is grappig om te zien hoe verschillend iedereen reageert met al die nationaliteiten bij elkaar. We hebben ook een tv in de hotelkamer, dus de laatste wedstrijd van de dag (lokale tijd meestal rond 13:00) kijken onze grootste voetbalfans Rens en Sjef relaxed vanaf het bed. Overdag horen we nauwelijks duinbuggy’s en het lijkt erop dat veel Peruaanse gasten vandaag weer richting Lima vertrekken. In de hoteltuin werken de jongens aan hun schooltaken. Voor de lunch lopen we weer naar de lagune toe.

’s Middags tegen 16:00 lopen we naar de ontmoetingsplek om zelf ook een ritje in die beroemde duinbuggy’s te gaan maken. We worden als een van de laatsten ingedeeld in een wat kleinere buggy en als we samen met 4 andere reizigers zijn geïnstalleerd worden we gevraagd of het oké is dat dit een snellere buggy is. Uhh, hebben we nog keus dan? We besluiten het erop te wagen. Als we even later in kolonne wegrijden roept een lokale voorbijganger dat we een ‘piloto loco’ hebben, dat belooft wat. Eenmaal uit de oase geeft onze bestuurder (net als alle anderen) behoorlijk gas en het heeft inderdaad wel wat weg van een ritje in de achtbaan (check filmpje 330F bij video’s). We vinden het allemaal top! Als we bij de eerste parkeerplaats aankomen laat onze bestuurder zien dat hij wel ‘loco’ lijkt, maar eigenlijk heel goed weet wat hij doet en een bijzonder goede ‘piloto’ is. Hij parkeert met een noodvaart strak tussen twee andere buggy’s in. Het doet me denken aan de stuntshow die we vorig jaar in Moviepark Duitsland hebben gezien.

Na wat stops met mooie woestijn-uitzichten (hier bestaat de woestijn alleen maar uit fijn zand) komen we bij een rijtje duinen aan waar we mogen sandboarden. We krijgen een stukje kaars om de boards (houten planken die veel weg hebben van een snowboard) te waxen voor meer snelheid. Joep besluit samen met een ander meisje uit onze buggy om toeschouwer te zijn. De rest gaat een voor een op de buik en ‘head first’ klaar liggen voor een laatste zetje van onze buggybestuurder (check filmpje 334F bij video’s). Rens, Vicky en Sjef zijn het erover eens: dit is leuk! Na de eerste duin komt Joep naar beneden hollen/glijden/rollen en lopen we allemaal de volgende op. We waxen het bord en glijden weer naar beneden. Dit herhaalt zich op de derde en laatste duin. Daar staat onze buggy weer te wachten om ons nog een keer naar boven te rijden voor een tweede rondje sandboarden. Dan begint de zon langzaam onder te gaan, dus we stappen gauw in de buggy en rijden naar een plek om de zonsondergang vanuit de woestijn te aanschouwen. Een mooi gezicht en een zen-momentje. Daarna crossen we nog een stukje à la achtbaan door de woestijn om rond 18:00 weer in Huacachina aan te komen. Aldaar presteert Vicky het om bij het uitstappen uit de buggy te vallen. Er lijkt een engeltje bij te zijn, want ze valt plat op haar rug en hoofd en na de eerste schrik en pijn lijkt er met stuitje en hoofd niets ernstigs aan de hand te zijn, pfieuw... We lopen rustig terug naar ons hotel en kloppen daar het ergste zand uit onze kleren. Dan lopen we weer naar de lagune om onze hongerige magen te vullen. Bij terugkomst douchen we de rest van het zand van onze lijven (het zit tot in onze oren) en gaan lekker slapen. Gelukkig is er vanavond hooguit een zacht gebonk te horen en kunnen we allemaal als een roos slapen.

De volgende dag is Vicky wat stijf en ontwikkelen zich hier en daar wat blauwe plekken. Lastig, maar nog steeds blij dat het niet erger is. De wandeling naar de top van een duin moet ze helaas wel aan haar voorbij laten gaan. Joep houdt haar dankbaar gezelschap en Rens en Sjef gaan samen op pad. Het waait flink op de kam van de duinen, maar de bikkels zijn in 20 minuten boven (check filmpje 337F bij video’s). Het uitzicht is verrassend: aan de andere kant zie je de armzalige huisjes van de armere bevolking van Ica (de stad waar Huacachina bij hoort). Het zandstralen is niet heel prettig, dus al snel keren de mannen huiswaarts. Opnieuw werkt een douche om jezelf van zandresten te ontdoen.

De volgende ochtend wil Joep nog heel graag een potje waterfietsen op de lagune. Rens gaat gezellig met hem mee. Terwijl zij ‘trappelen’ trekt de mist die boven de oase hangt langzaam op. Tegen 13:00 verzamelen we met tientallen andere reizigers bij het meetingpoint voor de volgende busreis. Er worden 2 bussen gevuld en dan vertrekken we. De eerste stop is een half uurtje later bij een pisco wijngaard. Pisco is het nationale drankje van Peru. Om preciezer te zijn is dat de cocktail Pisco Sour die ze ervan maken. We hebben deze in Paracas al een keertje geproefd en dat smaakte niet verkeerd. Toen we later ontdekten dat er o.a. rauw ei inzit, hebben we het bij die ene keer gelaten (geen salmonella infectie voor ons graag). We krijgen een korte rondleiding over het terrein waar wijn en likeur van de druiven wordt gemaakt en daarna volgt een proeverij. Peruanen houden van zoet en dat is te proeven. De kinderen mogen niet proeven en ruiken met ons mee dat de wijnen heel fruitig zijn. De likeur vinden we wat smakeloos, zoals rum en wodka. Misschien vinden anderen ons nu likeur-barbaren, maar Vicky proeft alleen alcohol en Sjef is een whiskyfan en vindt dat daar toch echt meer smaak aan zit.

We vervolgen de busreis richting Nazca. Tegen zonsondergang stoppen we bij een uitkijktoren waar we als het goed is 3 Nazca-tekeningen kunnen zien. Het wordt een haastige bedoening, want met twee volle bussen, een toren waar hooguit 10 mensen tegelijk op kunnen en een zon die bijna ondergaat, krijgen we 5 minuutjes om de lijnen te bekijken. Wij zijn als eersten aan de beurt en hebben geen idee wat we zien. Weer beneden vraagt Vicky in haar beste Spaans wat we nu gezien hebben en het blijken een boom, een hand en een hagedis te zijn. We snappen dat het veel leuker is om alle tekeningen vanuit een vliegtuigje te zien, maar vanwege de vele ongelukken die hierbij gebeurd zijn, hebben wij ervoor gekozen om dat aan ons voorbij te laten gaan. We doen het hiermee.

In het plaatsje Nazca worden we naar een restaurant gebracht waar het eerder geïnventariseerde eten al snel wordt geserveerd. Binnen een uur zitten we weer in de bus voor de nachtelijke rit naar Arequipa. We proberen zoveel mogelijk te slapen, maar de weg is erg bochtig en de chauffeur heeft het gas er op z’n Peruaans goed op, dus af en toe worden Sjef en Vicky er wakker van. Joep en Rens pitten er gelukkig gewoon doorheen. Om 5:00 komen we al in Arequipa aan en stappen we met bagage en al over in een klaarstaande taxi naar ons hotel. In het centrum van Arequipa kan zo’n grote bus niet overal rijden vandaar. Onze hotelkamer is op dit tijdstip natuurlijk nog niet vrij, dus wij rusten wat in de lobby. Althans, niet voordat Sjef nog een poging doet om die ene tas die we uit de bus zijn vergeten te redden. Hij loopt door een stille stad richting het hotel waar de bus wel heen zou gaan en het lukt zowaar om de bus en dus de tas te onderscheppen. Hij is wel een paar schrammen rijker, want onderweg naar de bus is hij op de trappen van de stoep gevallen. Tegen 9:00 lopen we de stad in en genieten van een heerlijk ontbijt in een sfeervol restaurantje. Als we terugkomen, kunnen we al in onze kamer terecht en daar halen Sjef en Vicky wat slaap in terwijl de jongens met de Lego spelen.

We scoren wat broodjes bij de supermarkt om de hoek en lopen met de buit naar het Plaza de Armas om daar net als veel bewoners op een bankje te lunchen. In Arequipa is dit centrale plein autovrij en daardoor een heerlijk plek om te zijn. We smullen van het fruit en de broodjes en bewonderen ondertussen de grote kathedraal die net als de rest van het oude centrum van witte vulkaansteen (‘sillar’) is gemaakt. Arequipa wordt niet voor niets de witte stad genoemd. Na de lunch lopen we door de smalle straatjes en snuiven de sfeer op. We voelen ons allevier niet optimaal, dus we doen rustig aan. Rens is er het slechtst aan toe. We wijten het aan de vermoeiende reis, maar hebben ook het wennen aan de hoogte in ons achterhoofd. Arequipa ligt op 2350m boven zeeniveau en is op weg naar de hogere plekken in de Andes een goede plek om te acclimatiseren. Rens laat zijn avondeten staan en duikt als eerste en beroerd zijn bed in. Gelukkig wordt hij de volgende dag een stuk fitter wakker. Hij heeft alleen nog wat hoofdpijn en daar is hij niet de enige in. We drinken allemaal extra veel water (2-3 liter per dag) om onze lichamen te helpen wennen aan de hoogte. Als hulpje hebben we een paar dagen geleden al een leuke waterdrink-app geïnstalleerd waarbij we visjes in een aquarium kunnen verdienen als we ons dagelijkse doel halen. We duiken het oude witte centrum weer in en gaan op zoek naar een winkel met natuurlijke vitaminen voor nog wat extra ondersteuning. Uiteindelijk vinden we ergens in een steegje het gegooglede adresje en hebben een leuk gesprek (in het Spaans) met de verkoper. We proberen de multi’s uit en verlaten het kantoortje uiteindelijk met een volwassen- en kindervariant.

We lunchen vandaag opnieuw op het Plaza de Armas. Vicky scoort nog een leuke trui van babyalpacawol en we doen een kapper aan voor een dringende knipbeurt voor Joep. Zijn en Vicky’s haar lijken te reageren op de hoogte: het krult nauwelijks meer en hangt wat slap om ons hoofd. Tijdens het knippen loopt Sjef een nabijgelegen muziekwinkeltje in en komt naar buiten met een eigen mondharmonica en het voornemen om zichzelf te leren spelen op dit instrument. De rest van de middag houden we ons kalm en spenderen we in onze hotelkamer. Daar luisteren we naar Sjefs eerste mondhamonicaklanken. Rens zet zich in voor school en Joep experimenteert met een nieuwe app om zelf Legofilmpjes te maken. Ook zetten we wat lijntjes uit voor het vervolg van onze reis door Peru. ’s Avonds vinden we alweer een leuk restaurant op een sfeervolle plek. Terwijl we wachten op het speciaal voor ons in elkaar gedraaide maal spelen we een potje rikken. Onmisbaar op zo’n reis: een stok kaarten! Inmiddels voelen we ons allevier stukken beter. We wennen aan de hoogte. Een fijn idee met nog wat hoogtemeters voor de boeg.

De zon schijnt hier in Arequipa dagelijks en overdag is het boven de 20 graden. ‘s Avonds koelt het echter af tot een graad of 10. Net als in Lima kun je de toeristen van de locals onderscheiden door hun kledingkeuze. Alleen blonde westerlingen zie je in korte broek (wij ook), die sommigen ‘s avonds inwisselen voor iets warmers. Vandaag maken we tijd om de belangrijkste bezienswaardigheid van Arequipa te bezichtigen: Monasterio de Santa Catalina. Dit is een in 1580 opgericht nonnenklooster en sinds 1970 grotendeels gerenoveerd en opengesteld voor publiek. Binnen de muren van het klooster waan je je in een stad binnen de stad en er hangt een serene rust zo zonder gemotoriseerd verkeer. We slenteren door de straatjes en bekijken de verschillende cellen waar de nonnen hebben geleefd. Ze stonden bekend om hun bakkunsten en er zijn dan ook veel zwartgeblakerde keukentjes te vinden. In een sfeervol binnentuintje nemen we de proef op de som en genieten we samen van een lekkere wortel- en appeltaart. Vroeger leefden hier tegen de 200 nonnen en momenteel zijn dat er zo’n 25. Er is ook veel oude kunst gerestaureerd en tentoongesteld. Joep griezelt van alle bloederige beelden van Jezus aan het kruis. Na een paar uur zijn we verzadigd en gaan we op zoek naar een restaurantje. We komen terecht bij Hatunpa. We voelen ons dankbaar om alweer op zo’n leuk plekje terecht te zijn gekomen. De aankleding van het restaurant is leuk en het concept origineel. Ze serveren hier verschillende soorten (lokale) aardappel en je kunt zelf je topping erbij uitkiezen. Heerlijk gesmuld!

De volgende ochtend zitten we om 7:30 klaar en hebben we alleen het hoognodige gepakt voor een tweedaagse tour naar de Colca Canyon. Uiteindelijk zijn we de laatsten van een groep van 24 toeristen die worden opgepikt. We hoeven dus niet meer door de stad te rijden, maar vertrekken meteen uit het centrum. Onderweg wordt nog gestopt bij een supermarktje waar we toch maar een zakje cocabladeren kopen voor wat extra hulp bij het wennen aan de hoogte. Als we de stad uitrijden zien we de omstandigheden veranderen en steeds armoediger worden. Ook Arequipa heeft zijn aantrekkingskracht op mensen die hopen uit de armoede te ontsnappen. Helemaal aan de rand van de stad staan alleen nog maar hutjes zonder enige voorzieningen. Waarschijnlijk werken de bewoners in een van de kopermijnen die de stad rijk is.

Eenmaal de stad uit klimt de bus steeds hoger om uiteindelijk op de ‘altiplano’ (grasvlakte op grote hoogte) uit te komen. Opvallend genoeg zijn hier nergens vuile bermen vol afval te bekennen. Inmiddels zitten we op zo’n 4000m hoogte en als we de bus uitgaan om de vicuña’s van dichtbij te bewonderen, voelen we dit vooral doordat we snel buiten adem raken. Rustig aan is het advies en het kost geen enkele moeite om je daaraan te houden. Het is prachtig om de wilde dieren bij de waterplaats (een meer dat elk regenseizoen gevuld wordt) te zien lopen en drinken. Vicuña’s zijn familie van de gedomesticeerde lama’s en alpaca’s. Als we verder rijden zien we nog vaak kleine groepjes van deze dieren. Als we het natuurreservaat verlaten zien we ook de grotere groepen lama’s en alpaca’s die door de boeren gehouden worden voor hun wol en vlees.

We zijn nog niet uitgeklommen, want om de Colca Canyon te bereiken moeten we over een pas op 4910m hoogte. Ook daar stoppen we en inmiddels voelen de HSP’s (Hoog Sensitieve Personen) onder ons (VRJ) zich niet meer zo lekker. We kauwen op de cocabladeren en cocasnoepjes en Vicky neemt uiteindelijk ook een hoogtepil (een pil speciaal voor reizigers en eerder al gekocht bij een apotheek in Arequipa). Ook hebben we last van korstjes in onze neuzen, blijkbaar ook typisch voor hoogteziekte. Ondanks de misère is het een bijzondere plek om te zijn. We hebben uitzicht op de vele vulkanen die deze omgeving rijk is. De toppen zijn besneeuwd en er is er zelfs één actief wat te zien is door de rookpluim die eruit opstijgt.

Na dit hoogste punt dalen we af richting Colca vallei. We komen aan in het dorpje Chivay voor een Peruaans lunchbuffet. Na afloop worden we in hetzelfde dorpje afgezet bij onze hotels. We kunnen even rusten in onze kamers en even later worden we weer opgepikt om naar de hot springs van het dorpje te gaan. Het is leuk om dit toch nog te ervaren op onze reis (in Costa Rica hadden we dit laten schieten) en het moment is perfect, want je knapt best op van zo’n natuurlijk warm bad (het water is 38 graden). Na een uurtje (langer wordt afgeraden) worden we weer opgehaald en keren we terug naar de hotels. Opnieuw doen we daar niks anders dan uitrusten. Net als de jongens in slaap dreigen te vallen moeten ze in het spier komen (Frisisme), want we worden opgehaald voor het diner. Dat is even geen leuk moment. We komen terecht in een op toeristen gericht restaurant met lange tafels voor groepen. Met onze bus bezetten we er twee. Als het eten is besteld vult een klein podium zich met 4 mannen en hun instrumenten. Ze maken mooie lokale muziek en de jongens knappen er zienderogen van op. Even later maken ook twee dansers hun entree en laten ons tijdens het vervolg van de avond verschillende lokale dansen zien. Natuurlijk worden ook de toeristen uitgenodigd om deel te nemen. Vicky vindt het sneu dat de danseres een paar keer nul op het rekest krijgt, dus als de danser haar bij het volgende nummer ten dans vraagt stemt ze schoorvoetend in. Het is een rare dans die is ontstaan doordat de bewoners vroeger hun bezetters (de Spanjaarden) eenmaal per jaar belachelijk mochten maken. Zo eindigt Vicky op de grond terwijl de danser haar met een zweepje slaat... Gelukkig ondergaat de man die door de danseres is gevraagd hetzelfde lot. Het doet een klein beetje pijn en het is een rare gewaarwording. Ach, het eten is lekker en ondanks het toeristische gehalte vermaken we ons goed. Sjef mag met een heleboel andere toeristen ook nog meedoen met een ander rondedansje, dus ook dat is een troost. Eenmaal terug in het hotel rollen we snel onze bedden in en onder 5 dikke dekens (er is geen verwarming en op 3650m hoogte daalt het ‘s nachts tot het vriespunt) vallen we snel in slaap.

De volgende ochtend staan we vroeg op en zitten om 6:00 aan het ontbijt. We hebben onze thermokleding plus wat extra laagjes aangetrokken, want het is nog koud (ook in de ontbijtzaal). Gelukkig zijn we allemaal van onze hoofdpijn af. Fijn om te merken dat het acclimatiseren zo snel gaat. Om 6:45 worden we opgehaald om richting de kloof te rijden. Onderweg stoppen we in een van de plaatsjes en daar worden we opgewacht door allerlei lokale mensen met koopwaar en babyalpaca’s. Ook wordt er een dans opgevoerd. Meerdere bussen stoppen hier, allemaal op weg naar hetzelfde doel, en een ‘mooie’ manier voor de bevolking om wat geld te verdienen. Joep, Rens en Vicky maken zichzelf blij met een paar warme en kleurrijke wanten.

We blijven niet lang, want we willen op tijd bij Cruz del Condor zijn. Om 8:30 komen we bij dit uitzichtpunt aan. Hier is de kloof 1200m diep (verder de kloof in wordt dit 4000m diep, maar zover zullen wij niet komen). We stoppen juist hier, omdat hier elke ochtend (buiten het regenseizoen) vele condors gebruik maken van de ochtendthermiek en zo opstijgen om op zoek te gaan naar eten. Het is behoorlijk druk, maar genoeg ruimte om een plekje langs de rand te bemachtigen. We hoeven niet lang te wachten om de eerste condors te zien. Eerst wat verder onder ons, maar uiteindelijk zweven ze vlak voor en boven ons langs (check filmpje 375F bij video’s). Een bijzondere sensatie, die diepe dankbaarheid oproept. Wat mooi om dit mee te mogen maken. De ontroering wordt door vele omstanders gedeeld.

De tijd vliegt op deze manier en na 5 kwartier worden we weer in de bus verwacht. We rijden langzaam de kloof uit en stoppen op verschillende punten om van het uitzicht te genieten. Het is goed te zien dat de vroegere bewoners vele terrassen hebben aangelegd om het land te kunnen bewerken. Op alle uitzichtpunten staan weer kraampjes en bij een ervan worden we uitgenodigd te proeven van verschillende soorten cactusfruit. Hmm, best een lekker en verfrissend smaakje, maar ook een gek gevoel met al die harde pitjes erin. Ook stoppen we in weer een ander plaatsje waar de mannen met een baby alpaca op de foto gaan. Overigens voor al deze ‘diensten’ betalen we, want de bevolking kan het hier goed gebruiken. In het plaatselijke kerkje branden we naar goed katholiek gebruik een kaarsje. De kerk is rijkelijk versierd met beelden die allemaal kleding van echte stof aanhebben. Bijna al het houtwerk is afgewerkt met bladgoud. Het ziet er heel anders uit dan de kerken in Nederland. Ook maken we in dit plaatsje gebruik van de toiletten. Als je veel drinkt moet je ook veel plassen, maar deze keer ontdoen we ons ook van ons laagje thermokleding, want dat is allang niet meer nodig.

Als we de kloof helemaal uitgereden zijn, stoppen we nog een keer voor een lunchbuffet. Daarna rijden we in een grote ruk (op een enkele plaspauze na) over dezelfde hoogvlakte terug naar Arequipa. Nog een keer worden we betoverd door de mooie kleuren van het voor onze ogen veranderende landschap.

Als we uiteindelijk weer in de droge woestijn uitkomen weten we dat Arequipa dichtbij is. Iets na 17:00 worden we als eersten bij ons hotel afgezet. Wat hebben wij genoten van deze 2-daagse tour! We hebben nog een dag om bij te komen en nog even van de heerlijke sfeer in het oude centrum van Arequipa te genieten en dan gaan we verder richting het hoogste bevaarbare meer ter wereld: Titicaca.