Spaans leren in Sámara, Costa Rica

¡Hola! Estamos en Costa Rica. 
Hallo, we zijn in Costa Rica!

Stiekem toch wel blij dat we Hawaii kunnen verlaten vanwege de vele en soms ook heftige aardbevingen stappen we vrijdagavond om acht uur het vliegtuig in dat ons van ‘the Big Island’ naar Honolulu zal brengen. Vrijdagochtend waren er een aantal heftige schokken die het huis goed lieten schudden. Op Honolulu stappen we over op het vliegtuig naar Los Angeles. Een vlucht van ongeveer 6 uur. Vandaar vliegen we met een overstaptijd van 2 uur, in opnieuw ongeveer 6 uur naar San José in Costa Rica. De reis is lang en vermoeiend en de nacht gebroken. Vicky, Rens en Sjef slapen wel wat, maar Joep heeft er dit keer veel moeite mee.

Op San José worden we opgewacht door iemand van de talenschool die zorgt dat we per auto bij ons gastgezin voor 1 nacht terecht komen. Daar worden we hartelijk ontvangen door de vrouw des huizes. We kunnen een beetje bijkomen in onze vierpersoonskamer met eigen badkamer (best luxe) en ’s avonds schuiven we aan voor een heerlijke spaghetti. Converseren moet in het Spaans, alleen haar dochter spreekt (goed) Engels maar zij is er niet die avond. Rens, Joep en Sjef vallen terug op Vicky die in Nederland een beginnerscursus Spaans heeft gevolgd en de taal, mede vanwege een taalknobbel in haar hoofd, een ‘poquito’ machtig is. We slapen vroeg in die avond. We zijn moe, maar de volgende morgen kunnen we niet te laat opstaan omdat we op tijd afgezet worden op het busstation in San José. Daar moeten we om 12:15 uur met de bus naar Sámara, een rit van bijna 5 uur. Sámara ligt aan de westkust van Costa Rica. Het verkeer zit mee en we zijn op tijd op het station. Met onze gastvrouw controleren we nog even of het kaartje, dat we alleen digitaal hebben, goed is. ‘Sí’ is het antwoord. We krijgen het advies om vooral in het winkelcentrum te blijven waarin de vertrekhal gevestigd is. De buurt is niet een hele fijne om bepakt en bezakt doorheen te gaan lopen. Als we ons om 12:00 uur bij de bus melden, blijkt het kaartje toch niet goed genoeg te zijn. Er staan alleen maar QR codes op en die kunnen ze in de bus niet lezen. Vicky is volhardend en laat ons er niet uitzetten en de chauffeur geeft op en neemt ons mee. Pfffff.

We rijden weg en als we de stad uit zijn, rijden we alleen nog maar door een groene en bosrijke omgeving. Onderweg stopt de bus 15 minuten voor een sanitaire stop en om wat te eten in een gelegenheid. Om 17:00 uur komen we aan bij de bushalte in Sámara waar onze gastvrouw Norma ons verwelkomt. Met z’n allen stappen we in een taxi, Joep op de voorstoel naast Norma, en met een paar minuten zijn we bij haar (en de komende weken ook ons) thuis. We ontmoeten haar man Ramón en hun inwonende hulp Karla (waarvan we eerst dachten dat het hun dochter was). Ze spreken alledrie alleen Spaans. We begrijpen dat er nog een student van de talenschool bij Norma verblijft. We ontmoeten Cleo die ook uit Nederland komt. Zij volgt al een aantal weken Spaanse les en spreekt het in onze beleving al erg goed.

We krijgen twee kamers toegewezen, Rens en Joep krijgen elk een eigen bed in de eerste kamer en Sjef en Vicky krijgen een tweepersoonsbed in de volgende. De kamers zijn uitgerust met ventilatoren en dat zal nodig zijn, want het is erg warm. Nadat we onze spulletjes in onze kamer hebben gelegd, gaan we een beetje onwennig in de kamer zitten. Niet veel later gaan we eten en krijgen we onze eerste portie ‘gallo pinto’ (rijst met bonen) met vlees en groeten. Een typisch Costaricaans gerecht waarvan er nog veel zullen volgen (‘gallo pinto’ wordt eigenlijk bij elke maaltijd gegeten). Het is inmiddels ook donker geworden want dat gebeurt hier al rond zessen. Tijdens het eten kletsen we gezellig met Cleo, de familie zit er niet bij tijdens deze maaltijd. Na het eten zoeken we vroeg ons bed op. We zijn best moe van de twee reisdagen en morgenochtend moeten we ons om 7:00 uur melden op school. Het is erg warm in de slaapkamers maar gelukkig zorgen de ventilatoren voor enige luchtcirculatie, waardoor het wat aangenamer is.

Maandagmorgen, de eerste schooldag, staan we om 5:30 op en na het ontbijt dat bestaat uit gallo pinto, roergebakken ei en een kommetje vers fruit, fietsen we op de fietsen die we gehuurd hebben bij ons gastgezin naar school. Om 7:00 uur start daar de ochtend voor alle nieuwe studenten met een gesprekje om je niveau Spaans te bepalen zodat ze je in een klasje kunnen indelen. De jongens vormen samen een groepje en zullen op een speelse manier les krijgen van hun juf Iris. Sjef komt in een volwassen beginnersgroep en Vicky in een andere groep die net als zij al een klein beetje Spaans spreken. Wij worden allevier ingedeeld in de middaggroepen, dus tot 13:00 uur zijn we vrij.

Om 8:15 uur gaan we mee met een van de medewerkers van de talenschool voor een rondleiding door Sámara. Sámara is niet groot en hij laat ons verschillende locaties zien zoals banken, winkels, barretjes en restaurantjes. Om 12:00 uur staat er een mevrouw aan de poort die eten verkoopt. Warm eten wel te verstaan, gallo pinto (ja ja, echt het belangrijkste gerecht in Costa Rica) met wat vlees en salade. We halen drie borden, want ze zijn zo groot dat dat voor ons viertjes wel genoeg is en gaan naar de voorlichtingsbijeenkomst die om 12:00 uur start. In het Engels (gelukkig) wordt verteld hoe het er op school aan toe gaat, wat de cultuur is in Costa Rica en hoe je omgaat met dingetjes die je in je gastgezin kunt tegenkomen. Informatief en nuttig.

Om 13:00 uur starten onze lessen en gaan we met onze ‘profesora’ mee naar het lokaaltje (heerlijk met airconditioning). En vanaf dan wordt er dus alleen Spaans gesproken. Als je iets niet snapt wordt het in het Spaans opnieuw verteld en uitgelegd. Een heel enkel keertje, als je er echt niet uitkomt, wordt in het Engels een vertaling gegeven. Vicky en Sjef krijgen een lesboek met oefeningen en de jongens doen spelletjes waarin kleuren, getallen, etenswaren etc. langskomen. De lessen lopen in de ochtend van 8 tot 12 en in de middag van 1 tot 5 en per dag wissel je de ochtend en de middag. Wij starten maandagmiddag dus weten dat we dinsdagochtend, woensdagmiddag, donderdagochtend en vrijdagmiddag les hebben. Tijdens de les heb je twee keer een kwartiertje pauze. Het beleid is dat er op het schoolterrein Spaans wordt gesproken. Een van de medewerkers loopt dan ook regelmatig rond om dat te controleren/aan te moedigen, maar in de praktijk is de voertaal tussen studenten op het terrein Engels.

Moe van de eerste les fietsen we na schooltijd naar het gastgezin. Ook daar moeten we Spaans spreken want anders kun je niet met elkaar communiceren. Met onze medestudent in het gastgezin spreken we wel gewoon Nederlands. Na het avondeten, wederom gallo pinto, douchen we op tijd en slapen vroeg in.

De volgende ochtend hebben we dus vroeg les. De lessen zijn intensief. Naast veel uitleg en vocabulario, maken we schriftelijke oefeningen en praten we vooral heel veel Spaans. Gelukkig ontbreekt bij de volwassenen ook af en toe een spelletje niet. Sjef zit in een groepje van 4, Vicky van 6. Veel persoonlijke aandacht en naast intensief is het dus ook heel leerzaam en verbetert je Spaans met de dag. Daar dragen de huiswerkopdrachten (want die zijn er ook nog) dan ook weer aan bij.

Op dinsdag is er om 12:00 uur een info bijeenkomst over alle activiteiten die je buiten schooltijd kunt ondernemen; wandelen, mountainbiken, surfen, yoga, zumba, kookles en in de weekeinden worden er ook nog excursies georganiseerd naar andere delen van Costa Rica. Weer een hoop wijzer besluiten wij door de weeks geen grote activiteiten te ondernemen. Het Spaans leren is intensief genoeg. Aankomend weekend blijven we ook gewoon in Sámara en kijken we wel welke dagactiviteit we gaan doen. Andere delen van Costa Rica gaan we later tijdens ons verblijf hier wel zien. Op woensdagochtend pakken Rens en Vicky wel even een pittig en fijn yogalesje mee. Joep begon ook vol goede moed, maar haakte na al die Spaanse uitleg en ingewikkelde houdingen toch af.

De focus van de dagen ligt dus op Spaans leren, maar tussendoor genieten we ook van een duik in het warme zeewater hoor! De talenschool is prachtig gelegen aan het strand. We beginnen langzaam weer te wennen aan de warme temperatuur en hoge luchtvochtigheid (dat was in Australië en Hawaii toch net effe lekkerder), maar fijn is het niet om continu met een bezweet lijf te lopen. Het dwingt je echt om je tempo aan te passen. We zijn stiekem wel blij dat we elke dag op school een paar uurtjes in airco mogen zitten.

Op donderdag worden we verrast door een aantrekkelijk ingelast excursieaanbod. Op een strand in de buurt zullen de komende dagen (of eigenlijk nachten) veel zeeschildpadden komen om eieren te leggen en we kunnen mee om dat te gaan bekijken. We besluiten dat alleen Rens en Vicky hiervan gebruik maken. Dan kan Joep zijn broodnodige en ook gewenste slaap pakken. Om 17:00 staan we klaar voor vertrek. Het is ruim een uur rijden en het wordt een ‘bumpy ride’ aldus de chauffeur. Hij heeft niets teveel gezegd. Geen enkel stuk weg is geasfalteerd en we hobbelen door de jungle van het ene dorpje naar het andere. We zijn met een groepje van 7 studenten en onderweg hebben we nog iemand anders opgepikt. Later ontdekken we dat zij bij ons in Nijmegen in de buurt woont, zoiets blijft grappig. Als we in Ostiana aankomen, krijgen sommigen een rode zaklamp en wandelen we in het laatste beetje schemer het strand op. Na een tijdje zien we de eerste schildpad. Als we vlak bij haar zijn wijst onze gids op wat rode ogen in de verte: het zijn wasberen die de rivier (die achter het strand ligt) oversteken. Aan de andere kant zien we nog meer rode ogen: die zijn van krokodillen die niet naar ons toe schijnen te komen… Gelukkig worden we afgeleid door het bijzonders wat voor onze neus plaatsvindt. De grote schildpad is een diepe kuil aan het graven voor haar eieren. Ondertussen barst een flinke tropische regenbui los en wij zijn niet de enigen die hun regenjas vergeten zijn. Ik stop mijn mobiele telefoon in mijn onderbroek in een poging om deze droog en bij de hand te houden. We worden door en door nat terwijl we zien hoe de schildpad haar nest vult met talloze eieren die eruit zien als pingpongballetjes. Het regenen wordt wat minder als ze haar nest weer dicht stampt en ik kan mijn telefoon pakken om het vast te leggen voor de achterblijvers. Gelukkig doet hij het nog want zelfs mijn onderbroek is doorweekt. Als ze klaar is, doen we onze lampen uit om haar niet in de war te maken en de juiste weg naar de zee weer te laten vinden. Als ze de goede kant opgaat, mogen we weer bijschijnen. Prachtig om te zien hoe ze de zee weer opzoekt. Wat een bijzondere ervaring (check F181 bij de video’s)! Op de terugweg zien we nog een paar schildpadden het strand op schuiven. Het zullen er de komende nacht met het opkomende tij alleen nog maar meer worden. Na een drankje en verse ananas hobbelen we weer terug naar Sámara. Als we naar huis fietsen hebben we het voor eerst koud in Costa Rica. We komen in een donker huis aan (iedereen leeft hier op het ritme van het daglicht en gaat er vroeg in). Na een koude douche (geen warm water hier, en op veel plekken in Costa Rica, is ook meestal niet nodig), kruipen we dankbaar voor opnieuw een bijzondere ervaring ons bed in.

Vrijdag zijn we blij dat we na 5 intensieve dagen een weekend voor de boeg hebben. Maar eerst volgt er nog een lesdag met o.a. een klein examen op het programma. We mogen beiden trots zijn op het resultaat. De jongens mogen een ijsje halen en bestellen deze zelf in het Spaans. Dat hebben ze wel verdiend. Ze doen het geweldig op school. Een compliment voor hun juf en voor henzelf! Ze leren erg snel en na 3 dagen konden ze al kleine zinnetjes maken. Joep moest zich af en toe wel over een drempeltje heen zetten en dat doet hij elke keer toch maar weer. Met zijn schoolgeschiedenis vinden we dat extra bewonderenswaardig.

Op zaterdag trakteren we onszelf op een surfles. Vanwege het getij moeten we om 10:00 op het strand zijn. Het leek een fijn idee om uit te kunnen slapen, maar dat gaat hier echt niet. Later dan 7:00 worden we niet wakker: het is licht, de haan kraait al vroeg en het wordt warm. Eenmaal op het strand krijgen we uitleg op het droge en mogen we oefenen hoe je z.s.m. van liggen tot staan komt op je plank. Daarna krijgen we allemaal een plank op maat en lopen we het water in. Een voor een helpt onze instructeur ons op weg. Sjef, Vicky en Rens gaan vlot van start en het lukt iedereen meerdere keren om te gaan staan en vervolgens te blijven staan. We vinden het erg leuk! Joep bevalt het stukken minder. Hij vindt de golven te hoog en te eng. Ook een kleiner board mag niet baten en hij gaat liever over tot spelen in de branding. Behalve dat het surfen leuk is, is het ook behoorlijk vermoeiend. Na een uurtje leveren we onze boards weer in. De komende week mogen we er nog 5 uur gebruik van maken om verder te oefenen en dat zijn we zeker van plan.

Op zondag voelen de volwassenen onder ons wel een (spier)pijntje hier en daar, maar dat zit de plannen van vandaag niet in de weg. Sjef is vroeg op, want hij heeft om 7:30 op school afgesproken met een mountainbike-gids. Joep, Rens en Vicky volgen iets later, want zij hebben om 9:00 een paardrijrit gepland staan. Sjef is in zijn element op de fiets en krijgt onderweg een mooi beeld van de omgeving van Sámara. Hij fietst over stranden en door het bos en ziet apen, mooie inheemse vogels, verschillende leguanen (waaronder zwarte) en prachtige stranden. Met de paarden gaan wij dezelfde kant op. Rens is blij om weer eens op een paard te zitten en Joep is trots dat hij dit ook durft. Hij vindt het zelfs zo leuk, dat hij straks thuis ook wel les zou willen. Onderweg naar het strand (‘playa buena vista’) komen we Sjef nog tegen. Wij hebben dan net de apen gezien, die Sjef eerder die ochtend al had gespot. De tocht over het strand is mooi, en ook best lang. Als onze gids op de terugweg voorstelt om nog dieper het bos in te gaan, hebben we niet allemaal genoeg energie over. We zitten al bijna 2,5 uur in het zadel en kiezen ervoor om naar school terug te rijden.

De middag vullen we met zwemmen en relaxen in de hangmatten op het schoolterrein. Een onweersbui kondigt zich aan en we rijden aan het eind van de middag huiswaarts. Gelukkig zijn we voor de plensbui binnen. ’s Avonds staat er weer een heerlijk maal op tafel: broccoli en bloemkool op verzoek van de jongens. Norna en Karla laten ons elke dag van een ander Costaricaans gerecht proeven en doen erg hun best om het iedereen naar de zin te maken. Zelfs het ontbijt is zeer gevarieerd (tempanada’s, tamales, pan, tostada’s). De kinderen hoeven hier niet beleefd iets op te eten dat ze niet lekker vinden. Opvoedkundig af en toe wel een uitdaging. :-) Ook verwennen ze ons elke dag met een ander vers sapje: gezond en heel erg lekker!

Costa Rica is trouwens weer zo anders dan de landen die we tot nu toe hebben bezocht. De plaatsjes die wij hebben gezien zijn heel uitgestrekt en liggen echt in het oerwoud. Dit geldt ook voor Sámara. Sommige studiegenoten kunnen vanuit hun gastgezin elke dag de apen horen brullen. Op het schoolterrein wonen een paar grote leguanen. We fietsen langs loslopende koeien en paarden (!) en zien onderweg altijd wel een paar kalkoengieren of een eekhoorntje. Wat ons het meest opvalt is de manier waarop de huizen zijn gebouwd. Nagenoeg alle huizen zijn volledig van hekwerk voorzien, niet zelden met een rol prikkeldraad erboven. Een vreemde gewaarwording. De meeste huizen hebben geen tuinen, maar een overdekte patio (waardoor de warmte ook nog eens blijft hangen). En bijna alle huizen zijn gelijkvloers. Het wegdek in de wijk waar wij wonen in Sámara is een zandpad met grind. De weg vanuit het binnenland naar Sámara is geasfalteerd, evenals de hoofdweg door het dorp. Verder is alles onverhard, ook de wegen vanuit Sámara langs de kust naar andere plaatsjes.

Wij genieten ervan dat we dit allemaal mogen ervaren. Het is een cadeau aan onszelf. De jongens zijn er ook erg ontspannen onder en staan steeds dichter bij zichzelf (de dolfijnen hebben voor een extra sprong daarin gezorgd). En het lukt ons om zoveel mogelijk in het NU te zijn. De ‘no worries’-mentaliteit die we uit Australië hebben meegenomen, sluit perfect aan bij de mentaliteit van de Costaricanen (Tico’s en Tica’s): ‘pura vida’, geniet van het pure leven.

¡Buenas noches y hasta luego!