Warm onthaal in Kanchanaburi

Vanuit Bangkok reizen we naar Kanchanaburi. We hebben besloten met de trein te reizen. Daarvoor moeten we naar Thonburi treinstation. Dat kan vanzelfsprekend per taxi maar wij hebben gekozen voor de stadsbus, de bootbus, en het laatste stukje (1 km) lopen. Iets voor twaalf uur zijn we op het station waar de trein, die drie keer per dag rijdt, pas om 13:55 uur vertrekt.

Met twintig minuten vertraging vertrekken we. Het eerste stukje door Bangkok is bijzonder. Aan beide kanten van het spoor zijn golfplaten hutjes gebouwd tot op minder dan een meter van de trein. Die rijdt dan ook niet heel hard. Wat is het verschil tussen arm en rijk toch groot… Eenmaal uit de stad wordt de snelheid verhoogd en het landschap anders. We zien rijstvelden en weilanden en zelfs hier en daar een os. Het is warm en best druk in de trein. We zijn niet de enige westerlingen die naar Kanchanaburi reizen. Om ons heen horen we Duits, Engels, Frans en Nederlands. De trein stopt met regelmaat op een station waar niet alleen reguliere reizigers, maar ook vrouwen instappen die allerlei etenswaren te koop aanbieden. Wanneer we in Kanchanaburi zijn aangekomen, nemen we een taxi naar de homestay waar we de komende dagen zullen verblijven. Het is hier erg schattig, je logeert eigenlijk bij mensen thuis voor wie het een serieuze (de enige) inkomstenbron is. Wij hebben een familiekamer met matrassen op de grond en met airco (wat prettig is want het is hier 37-38 graden). Er is een fijne schaduwrijke binnentuin waar de bewoners zelf ook veel te vinden zijn. Allemaal heel gemoedelijk. Wel op z’n Thais, dus we laten onze westerse maatstaven van hygiëne even varen. Joep zal zijn ontmoeting met de gekko (die ook elke dag zijn naam ergens in de tuin waarmaakt) in de douche echter niet snel vergeten. De vriendelijkheid maakt gelukkig veel goed.

Kanchanaburi is de stad waar ‘the bridge on the River Kwai’ (naar de gelijknamige film) ligt, onderdeel van de Birma spoorlijn (dodenspoorlijn), waarvoor bij de aanleg in WOII meer dan 100.000 slachtoffers zijn gevallen. Onder hen ook bijna 3.000 Nederlanders die als krijgsgevangenen werden ingezet. Op onze eerste dag bezoeken we (op de fietsen gehuurd bij de homestay) het Death Railway Museum.

Het museum is niet te groot waardoor we bijna alles kunnen lezen en vooral Rens dat ook kan opbrengen. Het museum en het verhaal is erg indrukwekkend. Ongelooflijk hoe de Japanners met de krijgsgevangenen omgingen. Vele soldaten en burgers zijn hierbij omgekomen. Op de ere begraafplaats, tegenover het museum, liggen o.a. 1900 Nederlandse soldaten begraven. Het is wel even slikken als we langs de graven lopen en de namen lezen. Het is anders dan in Auschwitz en Dachau maar toch ook weer zo vergelijkbaar. En de wetenschap dat oorlogen en de slechte behandeling van bevolkingsgroepen nog steeds dagelijkse praktijk is in diverse gebieden op de wereld, maakt ons verdrietig.

Na het bezoek aan het museum en de begraafplaats fietsen we naar de brug. Daar is het druk met toeristen. Het is indrukwekkend om over de brug te lopen. Om kwart voor zes komt er een trein aan die heel langzaam rijdt. De mensen op de brug kunnen in speciale vluchthaventjes staan, en dat doen wij ook.

Dit was een dag vol geschiedenisles. De brug over de rivier Kwai is bekend vanwege de film, maar in werkelijkheid zijn er nog twee van dit soort spoorlijnen onder dezelfde omstandigheden gebouwd die nooit zo bekend geworden zijn.

De volgende dag bezoeken we nationaal park Erawan genoemd naar de Erawan watervallen met maar liefst 7 etages. Een minibusje brengt ons en drie andere gasten van de homestay ’s morgens vroeg naar het park en wacht daar tot we weer terug willen. We lopen in anderhalf uur flink bergop naar de hoogste etage waar het al druk is met bezoekers en waar twee brutale apen (makaken) zitten. Als we onze tas openen om de sandalen van Joep, die in een ritselzakje zitten, eruit te halen, vliegt een van de apen meteen op dat ritselzakje af en probeert het mee te nemen. We waren hier al voor gewaarschuwd. De aap probeert het nog een keer maar Sjef weet dat te voorkomen. De aap wordt vervolgens agressief tegen Sjef die de neiging om terug te gaan slaan kan onderdrukken. Dit is het teken voor Joep om meteen te willen vertrekken. Gelet op de aap die aandacht blijft houden voor ons en de tas, maar ook de drukte en het kleine ‘zwembadje’ besluiten we Joep te volgen en lopen we weer twee etages naar beneden, een mooie etage waar je bij een waterval en half in de schaduw kunt zwemmen. Heerlijk verkoelend! In het water zitten echter ook allemaal visjes die aan je tenen en benen beginnen te knabbelen wat een kietelend gevoel oplevert. Bijzonder om mee te maken, maar niet echt een prettige sensatie. We lopen terug naar de 2e etage om ons eten op te halen en de betaalde borg voor de plastic waterflessen terug te krijgen. Het is verboden om eten en drinken verder mee naar boven te nemen. De plastic waterflessen zijn een uitzondering. De borg moet ervoor zorgen dat er geen rommel wordt achter gelaten. Ook op deze 2e etage nemen we een verkoelende duik (incl. knabbelvissen).

Als we op de afgesproken tijd weer terug zijn bij het busje stelt de chauffeur voor om nog even via het Elephant Camp te rijden. Dat willen onze medereizigers ook wel en dus gaan we met enige scepsis kijken naar olifanten die moeten werken met toeristen. We vinden het alle vier schokkend om te zien hoe er met de dieren wordt omgegaan. De olifanten lijken ook allemaal treurig uit hun ogen te kijken. Het lijkt een beetje op de ogen van een angstig paard. Als wij weer wegrijden zien we hoe de olifanten een stukje gaan lopen met toeristen uit de net gearriveerde bussen op hun rug. Helaas vinden deze praktijken nog veel plaats in Thailand en gelukkig komen er steeds meer projecten om olifanten die dit lot getroffen hebben een goed leven te geven in speciale opvangparken.

Op de derde en laatste dag in Kanchanaburi lassen we een rustdag in. We slapen uit en kunnen op ons gemak ontbijten. De kinderen werken uitgebreid aan hun schoolopdrachten en spelen de rest van de dag veel in de airco kamer. Wij blijven in de binnentuin en doen wat regel- en uitzoekwerk. ’s Avonds pakken we de fietsen weer en rijden naar een restaurant voor de laatste maaltijd van de dag. Morgen reizen we verder naar Ayutthaya, de vroegere hoofdstad van Thailand.