Balans vinden in Nederland

Bepakt en bezakt verlaten we op zaterdag 4 augustus ons gehuurde huisje op Curaçao. We worden opgehaald door dezelfde taxichauffeur als aan het begin van deze week. Eenmaal aangekomen op de luchthaven doen we geroutineerd onze rugzakken in hun flightbags en checken de boel in. Vervolgens spenderen we weer wat tijd aan de gebruikelijke security en aan de andere kant van de douane bestellen we een broodje voor de lunch. Daarna doden we de wachttijd met een spelletje charades: een app op de telefoon waarbij je moet raden wat, wie of waar je bent. Het boarden begint op tijd, want voor deze laatste (en directe) vlucht, mogen we plaatsnemen in een joekel van een vliegtuig (een Boeing 747 met ruim 400 zitplaatsen). Alles verloopt soepel en we vertrekken met minimale vertraging rond 14:45 richting Amsterdam. Voor de inwendige mens wordt goed gezorgd, want we krijgen eerst nog een snack voordat wat later het avondeten wordt rondgedeeld. Als daarna de lichten in het vliegtuig worden gedimd, lukt het alleen Sjef om wat te slapen. Joep, Rens en Vicky proberen het wel, maar het lukt gewoon niet om voor ons gevoel zo vroeg (en in een stoel i.p.v. een bed) in slaap te komen. Ach, een nachtje overslaan helpt misschien wel om straks snel van de jetlag af te komen. We zetten alle drie toch nog maar een filmpje aan. Rond 22:15 (Curaçaose tijd) gaan de lichten weer aan en krijgen we ontbijt geserveerd. Het blijft raar die tijdsverschillen...

Rond 5:30 (Nederlandse tijd) landt het vliegtuig op Nederlandse bodem. De security valt reuze mee en niet veel later lopen we richting bagageband. Door de ramen zien we onze enthousiaste familie, die vroeg voor ons uit de veren zijn gekomen, al zwaaien. We verheugen ons op het weerzien, maar eerst moeten we meer dan een uur wachten op de bagage. Als we dan eindelijk door de schuifdeuren lopen staan ze daar met een spandoek en kunnen we elkaar na een half jaar weer knuffelen. Een fijn moment!

Vanaf nu begint een tijd van gemengde gevoelens. Het is echt fijn om iedereen weer te zien, en tegelijkertijd is het raar om van een ‘party of four’ ineens weer onderdeel te zijn van een grotere groep. We nemen het zoals het komt.

Na de aankomst op Schiphol gaan we met z’n allen naar het huis van Vicky’s zus voor een lekker stuk appeltaart en croissantjes. Mmmm, die hadden we gemist. We maken een start met bijpraten en rijden daarna in onze eigen auto richting zuiden. De komende dagen logeren we bij Vicky’s ouders, omdat ons huis tot 15 augustus is verhuurd. Die avond kruipen we allemaal vroeg onder de wol (om 18:00 ligt de eerste al), want een nachtje overslaan hakt er wel in. We slapen zelfs een gat in de dag en zijn qua tijdsbesef meer van slag dan gedacht (of gehoopt). De volgende avonden blijkt het moeilijk voor ons allevier om in slaap te komen. Het duurt wel een week voordat we een beetje aan de Hollandse tijd zijn gewend. En het blijft gek dat het zo lang licht is ’s avonds. We zijn natuurlijk een half jaar lang gewend geweest aan dagen en nachten die ongeveer even lang waren (van 6:00 tot een uur of 18/19:00 was het licht) en dat beviel ons goed. We vullen de dagen op een relaxte manier en het voelt bijna als thuis: we doen boodschappen, we koken samen, we draaien wasjes, we helpen met poetsen, we bekijken de post (van een half jaar!), etc. Ook worden we mee uit eten genomen en doen we spelletjes. Bij het uitzoeken van de kleding (die we bij Vicky’s ouders hebben mogen stallen) blijkt dat Rens overal is uitgegroeid. We gaan dus ook de stad in voor wat grotere kleding. Verder doen we schoolinkopen, want er ligt een heel lijstje met benodigdheden voor de middelbare school. Ondertussen is het lekker warm weer en dat maakt de overgang voor ons wat soepeler.

Na 4 dagen pakken we onze rugzakken weer in voor een rondje langs de rest van de familie. Eerst rijden we naar Vicky’s zus. De kinderen genieten ervan om weer met elkaar te kunnen spelen en wij hebben de tijd om bij te praten. Dit eerste contact met generatiegenoten (na 4 dagen bij pensionado’s :-)) maakt wel wat los. We beginnen langzaam de druk te voelen die we onszelf hier in Nederland opleggen. Vicky krijgt het er zelfs even letterlijk benauwd van. Het wordt een uitdaging om de ‘no worries’-mentaliteit hier vast te houden, maar daar gaan we natuurlijk wel voor. Verder is het erg gezellig en is de tijd te kort om helemaal bij te praten. Na 1 nachtje slapen en een lekker ontbijtje nemen we alweer afscheid.

We rijden verder noordwaarts richting de ouders van Sjef. Als we bij pake en beppe aankomen worden we verwend met een heerlijke lunch en de ‘sûkerbôle’ (echt Fries suikerbrood) gaat er goed in. Mmmm. ’s Middags gaan Rens, beppe en Vicky het dorp in en kopen nog wat meer passende kleding voor onze groeibeer. Joep gaat met pake en Sjef aan de klus om iets van hout te maken. Drie generaties handige jongens bij elkaar! In de avond komen ook Sjef’s broer en gezin deze kant op en wordt het voor iedereen een latertje. Ach ja, we voelen ons nog steeds niet moe ’s avonds… De volgende ochtend rijden we naar de supermarkt om boodschappen te doen en onze neef (net 15 geworden) aan het werk te zien. In de middag gaan we nog even bij Sjef’s broer aan en ‘s avonds smullen we van onze eigengemaakte nasi. De dagen vliegen voorbij zo. Op zondag gaan we eerst nog op verjaardagsvisite bij ons nichtje en dan rijden we richting zuiden. Het was fijn om de hele familie zo op het gemak te kunnen zien, maar we kijken er ondertussen toch ook steeds meer naar uit om weer naar ons eigen huis te gaan. Nog 3 nachtjes slapen… 

Op maandag blijven Rens en Joep bij opa en oma en rijden Sjef en Vicky naar Nijmegen. We laden de auto vol met spullen die we hier tijdens de reis hebben gestald en mogen deze alvast bij onze buren parkeren. Dat scheelt straks een ritje. Het is gek om in onze eigen straat te zijn en niet ons huis in te kunnen, maar het is gezellig om de buren weer te zien en spreken. We hangen het karretje achter de auto en halen daarmee de fietsen op die bij een vriend in de buurt hebben gestaan. Ook deze mogen we bij een van de buren stallen. Na al die dagen vol visite-gedrag is het fijn om iets te kunnen doen. Voldaan rijden we terug en kunnen aanschuiven bij een heerlijk maaltje door Rens en opa bereid.

Op de laatste dag bij Vicky’s ouders stropen Vicky en haar vader de mouwen op om op z’n Thais in de keuken aan de slag te gaan. Eerst inkopen doen bij de toko en dan heel veel pellen, snijden, hakken en stampen om onze eigen currypasta te maken. Met behulp van het kookboek dat we kregen tijdens de kookworkshop in Chiang Mai zetten zij heerlijke springrolls en een gele curry op tafel. Een lekkere en gezellige afsluiting van onze tijd bij hen!

Dan is het eindelijk zover, we gaan naar huis! De wekker gaat vroeg, want we hebben om 9:00 afgesproken voor de sleuteloverdracht. Het is nog een beetje wennen, maar de jetlag lijkt toch wel bijna helemaal voorbij. We zijn iets te vroeg in Nijmegen en lopen nog even bij de buren naar binnen. De jongens gaan meteen de speeltuin in en treffen de ene na de andere buurtvriend weer. Leuk! Ondertussen komt onze tussenpersoon eraan en gaan we ons eigen huis binnen. We lopen gezamenlijk het huis door, opvallende zaken worden genoteerd en een uur later zijn we klaar. Het voelt gek en het voelt nog helemaal niet als thuis. Het is natuurlijk ook heel leeg zonder onze eigen spulletjes. Veel tijd om erbij stil te staan heeft Sjef niet. Hij vist wat nette kleding uit de afgesloten kast en gaat op weg naar een sollicitatiegesprek. Geen ideale timing, maar wel leuk. Vicky gaat ondertussen aan de poets. De keuken was niet zo heel schoon achter gelaten en voordat er iets in de koelkast komt, wil ze die schoonmaken. Ze loopt nog een keer op haar gemak door het huis en valt zo van de ene nare verrassing in de andere. Onze huurder blijkt toch een heel andere kijk op schoonmaken te hebben dan wij… Als Sjef na zijn gesprek weer thuis komt, kan hij dus ook meteen aan de slag met poetsen.

De volgende dag wordt de container met onze spullen voor de deur gezet. We hadden voor vertrek erg ons best gedaan met ontspullen, maar toch is er nog genoeg over. Tja, alles lijkt veel als je het vergelijkt met de bezittingen waar we het afgelopen half jaar mee hebben rondgereisd natuurlijk. Met wat hulptroepen staat alles zo in huis en kan het uitpakken beginnen. Op de dagen die volgen zijn we nog druk met poetsen, maar het heeft ook iets therapeutisch om alles door je handen te laten gaan. Langzaam maar zeker begint ons huis weer als thuis te voelen!

Inmiddels zijn we een paar weken verder en hebben we het gevoel dat we ook figuurlijk weer zijn geland. Een intens proces om mee te maken na zo’n bijzondere en lange reis. Rens heeft het naar zijn zin op de middelbare school, voor Joep is er inmiddels ook perspectief op een nieuwe plek, Sjef heeft zijn eerste klus binnen en nog wat andere lijntjes lopen en Vicky heeft haar praktijk weer ingericht en kijkt ook om haar heen.

Tijd om een punt achter dit blog te zetten. Dankjulliewel voor het mee-beleven en alle leuke reacties. Tot gauw ziens!

.