Rust

Na ruim 4 maanden reizen waarin we van alles hebben gedaan (toeristische activiteiten, werken op de boerderij, zwemmen met dolfijnen, Spaanse lessen, werken op het Animal Rescue Center) hebben we alle 4 de behoefte om even niets te doen. De jongens laten dat blijken door erg tevreden te zijn met het doorbrengen van de dagen met lezen, spelen, schoolwerk, zwemmen en luieren. Sjef sluit zich daar moeiteloos bij aan en Vicky wordt nog steeds gedwongen door een verkoudheid om zich rustig te houden. De dagen in La Fortuna worden dus gebruikt om te relaxen. We spreken ook wat meer over thuis, over ‘wat’ na de reis, over de scholen voor de jongens, het werk dat bij thuiskomst gevonden moet worden en vooral wat voor werk en het weer oppakken van de praktijk door Vicky. Het hotel waar we terecht zijn gekomen is uitermate geschikt voor dit alles. Een groot aantal van de nachten zijn wij de enige gasten, de supermarkt is op loopafstand zodat we voor ons eigen ontbijt en lunch kunnen zorgen, en voor ‘la cena’ is er restaurantkeuze in overvloed. Het zwembad is niet al te groot, maar voor ons viertjes bijna privé en de jacuzzi is lekker verwarmd. Het weer is aangenaam, het regent wel elke dag maar het grootste deel van de dag komt de zon door de wolken en de temperatuur ligt continu rond de 28 graden.

Als Vicky zich op zaterdag wat beter voelt, gaan we met de auto de omgeving verkennen. We rijden richting NP Volcán Arenal en stoppen onderweg op de door de receptionist getipte plaats om de originele ‘hot spring’ te zien en voelen. Er zijn hier in de omgeving een heleboel zogenaamde ‘hot springs’ en dat zijn allemaal door mensen aangelegde zwembaden gevuld met het natuurlijke warme water dat door de vulkanische warmte uit de grond zijn hogere temperatuur krijgt. De een nog luxer dan de andere en overal hangt een prijskaartje aan. Wij vinden het veel leuker om dat warme water in de natuur te ervaren. We lopen een paar minuutjes van de weg af en horen ondertussen het geluid van de stromende rivier al. Verrassend genoeg gaat het nl. om een rivier, zoals de receptionist ons al verteld had. Er is aardig wat verval in de rivier en mensen hebben m.b.v. stenen dammetjes gebouwd, waardoor er een soort badjes zijn ontstaan, waar hier en daar ook mensen in zitten. Het water is inderdaad behoorlijk warm en dat is een gekke gewaarwording. Wij houden het vandaag bij pootje baden waarbij de jongens net iets natter worden dan bedoeld. ;-)

Even later hangen hun broeken in de airco van de auto te drogen terwijl we verder richting vulkaan rijden. De hikingtrails laten we vandaag aan ons voorbij gaan en we rijden de onverharde weg rondom de vulkaan op. Deze leidt naar verschillende hotels en toeristenplekken en biedt ondertussen mooie doorkijkjes naar de vulkaan en het stuwmeer. Uiteindelijk stappen we uit bij een avonturenpark zoals we dat kennen uit Monteverde (ziplinen, hangende bruggen, kabellift). We overwegen de kabellift voor een leuker uitzicht op vulkaan en meer, maar als we horen dat dat voor een ritje van een kwartier 45 dollar per persoon kost, laten we dat toch echt aan ons voorbij gaan. Soms vragen ze hier echt absurd hoge bedragen voor toeristische attracties. De parkmedewerker verwijst ons heel eerlijk naar het terras van het bijbehorende restaurant voor nagenoeg hetzelfde uitzicht. Het meer is groot en mooi om te zien en de vulkaan hult zich zoals gewoonlijk in een wolk. Gelukkig hebben we hem vanaf ons hotelkamerterras al vaak genoeg wolkenvrij gezien. Daar moet je overigens wel oplettend voor zijn, want het zijn spaarzame momenten die nooit lang duren.

Het lijkt ons leuk om ook nog even aan de oever van het stuwmeer te gaan kijken en we kiezen de onverharde route die we op de kaart daarnaartoe hebben gezien. Die route gaat echter na een paar honderd meter zo in kwaliteit achteruit (grote losliggende stenen, flinke kuilen en steeds smaller), dat het meer weg heeft van een tractorpad. We besluiten om te keren en rijden naar de verharde weg om via een andere route naar het meer te rijden. Zo rijden we uiteindelijk over de stuwdam die het meer heeft gecreëerd, ook leuk. We hebben genoeg gezien en rijden terug naar het hotel om nog even verder te gaan met relaxen. :-) De schoonmaakster heeft zich uitgeleefd, want op ieders bed ligt bij thuiskomst een prachtige creatie gemaakt van badhanddoeken: twee zwanen, een olifant en een poppetje. En even later wordt een nog openstaande wens vervuld: in een boom net naast het hotel zit een zwartsnavel toekan in de boom, een indrukwekkende vogel met zijn grote geel-zwarte snavel! Hij (of zij?) is druk bezig een herhaaldelijk geluid te maken waarvoor hij telkens zijn snavel naar achter zwiept. De dag erna horen we dit geluid weer en als hij dan ook op dezelfde plek zit, is hij zo weer gespot, leuk!

Op maandag verlaten we La Fortuna en beginnen we aan de rit van 5 uur naar NP Manuel Antonio. Dit ligt aan de Atlantische kust, maar een stuk zuidelijker dan Sámara en niet op het schiereiland. Het is een klein NP en ook het bekendste van Costa Rica, vanwege een grote verscheidenheid aan flora en fauna. De weg is dit keer bijna volledig geasfalteerd, wat je niet minder alert maakt, want ook in asfalt wegen komen soms onverwacht grote gaten voor... De reis gaat slingerend door nevelwoud waar de temperatuur daalt naar 22 graden en dat voelt fris aan. Het is ook erg mistig (we zijn weer in de wolken). Als we later beneden in het dal aankomen schijnt de zon en is het binnen een mum van tijd weer 32 graden. De reis leidt ons over de zgn. krokodillen brug (over de Tárcoles rivier). Deze plek is ook door Freek (die van in het wild) bezocht. We stappen uit en lopen door de regen de brug op. Vanaf de brug tellen we zo 27 krokodillen die op de zandbanken en in het water van de rivier liggen. Toch een beetje griezelig om zo dichtbij die gevaarlijke dieren te zijn. Van nature worden krokodillen in Costa Rica niet zo groot, maar deze worden gevoerd en zorgen zo voor een toeristische trekpleister met navenante inkomstenmogelijkheden voor de lokale bewoners.

We vervolgen onze reis en vanaf Quepos, een plaatsje 8 km voor Manuel Antonio, is het een lint van hotels, appartementen en restaurants. Gisteren hebben we op internet wat hotels gecheckt, maar nog niets geboekt. Het eerste hotel blijkt helaas geen kamer meer vrij te hebben. We kunnen wel 1 nacht in een appartement, en dan voor de overige nachten verhuizen. Dat willen we niet en we checken booking.com nog een keertje voor alternatieven. Eentje is maar 1 minuutje rijden hier vandaan. Die had wat wisselende recensies, maar we gaan toch even kijken. Leuk hoe het dan weer loopt, want de kamer/studio is hartstikke netjes en heeft zelfs een kitchenette, zodat we zelf kunnen koken. Plus het ligt direct aan het strand (via de achteruitgang) en heeft ook nog een eigen zwembad. Wij zijn tevreden.

Omdat het al wat later is, gaan we vanavond nog een keer uit eten. Vicky is blij, want zo dicht bij de kust is er meer viskeuze. De ober biedt een verse redsnapper aan en dat klinkt goed. Waar ze even niet bij stilstaat is dat ze de hele vis krijgt i.p.v. een gemakkelijk filetje. Het is wat meer werk, maar de vis smaakt verrukkelijk.

Er volgen weer een paar relaxte dagen die we op dezelfde manier vullen als in La Fortuna. Behalve in het zwembad, zoeken we ook verkoeling in de zee. De stroming is aan de sterke kant, dus het blijft bij golvenpret. Dat het hotel in de jungle ligt, kunnen we merken. Van heel vlakbij zien we mooie vogeltjes en leguanen in de hoteltuin en vanaf het balkon zien we op een gegeven moment iets verderop een agouti (klein familielid van de capibara) lopen. ’s Nachts horen we voetstappen op het dak en als we een keer vroeg wakker zijn, zien we capucijneraapjes (‘white faced capuchins’ zoals ze die ook in het Rescue Center hadden) in de bomen. Gelukkig valt het IN de hotelkamer reuze mee met de beestjes.

We koken deze dagen ons eigen potje met meer verse groenten dan in de meeste restaurants gebruikelijk is. En we vinden het best knap van onszelf dat we elke dag iets lekkers in elkaar weten te flansen. De enige winkel in de buurt is nl. vooral gericht op hotelgasten zonder kitchenette: hele gangen vol drank en chips en een mager keuzepalet aan verse groenten. Dus creëren we dagelijks een maaltijd met peen, ui, paprika, tomaat en/of komkommer: spaghetti, kip-kerrie, burrito’s en pastasalade met tonijn. En dat op 1,5 functionerend elektrisch pitje en met ieniemienie pannen.

Op donderdag is Vicky weer helemaal fit en gaan we vroeg (7am) op pad naar het NP. In eerste instantie hadden we na wikken en wegen besloten om zonder gids op pad te gaan, maar we laten ons bij de ingang toch overhalen. Dat levert onbedoeld een betere prijs op en ook een betere tijdsduur van zo’n 2 uur (in het hotel boden ze 3,5 uur aan en dat leek ons vooral voor Joep te veel). We treffen het, want onze gids is bijzonder ervaren (hij is hiervoor ranger geweest en kan erg goed spoorzoeken). We hebben geen seconde spijt van onze beslissing, want hij wijst ons op het ene dier na het andere. Wat is de fauna-dichtheid hier groot zeg! We zien meerdere keren een agouti langs het pad die lekker op fruit en noten aan het knagen is. Dat geluid horen we trouwens nog vaker dan dat we de agouti’s zien.

Ook hier hebben de gidsen een grote verrekijker op statief bij zich, dus we kunnen alles van dichtbij bewonderen: twee- en drie-teen-luiaarden, fruit- en insectenetende vleermuizen, prachtig gekleurde sprinkhanen, kikkers en boskrabbetjes. We zien ook een grote (en gevaarlijke) spin in haar web en als je goed op de foto kijkt zie je ook het veel kleinere mannetje, wat een verschil! Op een gegeven moment spot Sjef zelf ook een dier. Het blijkt een paardenvlieg, hihi, maar toch een mooie om door de grote lens te zien. Onze gids ruikt onderweg de brulapen, maar helaas zien we ze deze keer niet. Wel steekt een groot hert vlak voor ons het pad over. Natuurlijk ontbreken de leguanen niet, hier komt de zwarte leguaan het meeste voor.

Bij een van de stranden zien we de beruchte capucijneraapjes rondhangen. Zij zijn de reden dat we alleen fruit mee het park in mogen nemen. Ze zijn familie van de makaken die we nog kennen uit Thailand en vertonen hetzelfde opportunistische gedrag richting toeristen en het voedsel dat deze meebrengen (en helaas soms ook achterlaten of zelfs gebruiken om te voeren). Er scharrelt ook een bruine pelikaan rond op zoek naar makkelijk eten. Onze gids vertelt dat deze dieren als ze ouder worden ook blind worden en daardoor vaak sterven door vliegongelukken. Dit exemplaar is nog niet zo oud en ziet gelukkig nog precies waar hij loopt. Op het strand nemen we afscheid van onze gids. Op eigen tempo lopen we richting uitgang en zien zelf nog wat krabbetjes en vleermuizen in het ‘gewone’ bos en wat visjes in het mangrovebos. Eenmaal buiten het park halen we ons achtergelaten eten op en vullen onze hongerige magen. Ook scoren we nog een ‘pipa fría’ (ter plekke open gehakte kokosnoot met heerlijk dorstlessend kokoswater) die we samen delen.

Als we terug zijn gelopen naar ons hotel pakken we de relax-draad weer op. We zijn blij dat we Manuel Antonio uiteindelijk toch in onze trip hebben opgenomen, want de wandeling in dit NP was echt de moeite waard! In het hotel bereiden we ons ondertussen voor op het volgende land dat we gaan bezoeken. We brengen weer eens een berg was naar de was service, die in Costa Rica stukken prijziger is dan in Thailand, maar ja, de was moet toch gedaan worden. Dan kunnen we vanavond onze rugzakken vullen met schone kleding. Morgen rijden we naar de luchthaven van San José en vanaf daar vertrekt ons vliegtuig rond 17:00 naar Lima in Peru. We zijn heel benieuwd wat dit Zuid-Amerikaanse land ons gaat brengen!

¡Hasta luego!