Verwondering in Peru

Zaterdagochtend, de dag van vertrek uit Costa Rica ontbijten we buiten de deur: nog een keer een echt Costaricaans ontbijt met gallo pinto, een pannenkoekje, fruit en roerei. We rijden op de geplande tijd weg en hebben zo’n 2,5 uur voor de boeg om Alajuela te bereiken waar we de auto kunnen inleveren. De reis verloopt voorspoedig en bij de krokodillenbrug kijken we nog een keer naar alle krokodillen in het water. Fijn dat het nu droog is. We komen op tijd bij de verhuurder van de auto aan en daar is alles snel afgehandeld. De auto heeft het prima gedaan, er mag alleen wel wat aan de wegen gedaan worden! Een busje brengt ons vervolgens naar het vliegveld dat op een steenworp afstand ligt.

Op het vliegveld worden we verrast door een flinke vertrekbelasting (!) die we nog moeten betalen. Blijkbaar zit deze bij sommige maatschappijen bij de ticketprijs inbegrepen, maar bij andere, zoals de onze, niet. Geen wonder dat dit een van de goedkopere tickets was op skyscanner.nl, aan de andere kant boden zij de enige rechtstreekse vlucht. Goed, we willen wel vertrekken en hebben dus geen keuze. Na het inchecken passeren we snel en efficiënt (oftewel gewoon maar 1x en zonder in de rij te hoeven staan) de securitycheck. In Nederland, Thailand, Australië en de VS kunnen ze daar nog wel wat van leren. We hebben dus alle tijd van de wereld om in de ruimte achter de douane rustig in de winkeltjes te sneupen (voor diegenen die dit woord niet kennen: het betekent snuffelen in winkeltjes) voordat we het vliegtuig instappen en Costa Rica daadwerkelijk verlaten.

Rond 22:00 uur landen we op Jorge Chavez International Airportin Lima. De controle bij de douane verloopt wederom vlotjes en als we de bagage van de band hebben gehaald, lopen we naar buiten waar een taxi op ons zou moeten wachten. Inderdaad staat daar een chauffeur met een bordje ‘family Lolkema’, best leuk om een keer mee te maken. De taxi brengt ons naar het hotel, een rit van een half uur waarin we zien dat Lima een grote stad is met meer dan 7 miljoen inwoners. Zesbaanswegen door de stad, veel hoogbouw en veel verkeer (ook op dit late tijdstip). In het hotel checken we in, waarna we tegen middernacht gaan slapen.

De volgende dag na het ontbijt bekijken we wat we allemaal willen doen in Lima. Met onze ervaringen van Bangkok besluiten we niet lang in Lima te blijven. Vandaag gaan we op zoek naar een boekwinkel om een Lonely Planet van Peru te kopen. We lopen naar de straat waar de receptioniste een boekwinkel heeft aangewezen. Het is even wennen aan de temperatuur in Lima, het wordt hier overdag maximaal een graad of 17-18. Grappig om te zien hoeveel Peruanen met deze temperatuur in winterjassen en met mutsen of handschoenen lopen. Wij hebben onze vesten aangedaan, maar Joep en Sjef houden het nog steeds op een korte broek hoor! Verder is het continu bewolkt. Het regent echter bijna nooit in Lima. Lima ligt in een woestijn die van noord Peru tot aan Chili loopt en waar het op sommige plaatsen al meer dan 20 jaar niet heeft geregend. Daarmee is het een van de droogste plaatsen op aarde. Nadat we het boek hebben gekocht lopen we naar Huaca Pucllana, een piramide uit 400 na Christus waar ze in 2010 vier Wari mummies hebben ontdekt. Hier krijgen we een rondleiding. Onze gids vertelt over hoe en waarom de Lima cultuur (pre-Inca) deze piramide heeft gebouwd. Er staan hier en daar tafereeltjes (met bijzonder goed gelukte beelden) om zijn verhaal te ondersteunen. Na de Lima kwamen de Wari en zij zorgden voor de mummies. De opgravingen zijn nog druk bezig en men verwacht nog 30 tot 40 jaar nodig te hebben om alles vrij te leggen. Het is een groot complex en de vorm is niet zoals de piramides in Egypte. Er zijn minder etages en er zit geen hoge punt op. Er is vrij veel overeind gebleven ondanks de aardbevingen die hier veelvuldig voorkomen. Dat komt door de manier van bouwen. De Lima bouwden volgens het zgn. boekenplank-principe: in de zon gedroogde brokken zand werden als boeken tegen elkaar gezet en boven elkaar gestapeld. Bovenop kwam een platte plaat klei/zand. Door de ruimte tussen de stenen in de muren was het geheel minder gevoelig voor instorten tijdens aardbevingen. Het verhaal van de gids is erg interessant en hij brengt het leuk.

Als we tegen vijven klaar zijn bij de piramide is het tijd om een restaurantje te gaan zoeken. We lopen naar een tip van Trip Advisor, maar dat blijkt gesloten. We lopen daarom op advies van de receptioniste door naar een winkelcentrum waar meerdere eetgelegenheden zijn. Daar kiezen we voor een Peruaans fastfood restaurantje (comida rápida) waarbij je net als bij McDonalds aan een balie je eten koopt. Uit de vitrine /het buffet kies je rijst of pasta of aardappelpuree, vlees, groente, een ei of gebakken banaan en die worden vervolgens gewokt. Aan een tafeltje buiten (= het restaurant) kun je je kommetje leeg eten. Het restaurant bestaat uit tafeltjes waar verschillende fastfood aanbieders gebruik van maken. Dus wil de een wat anders eten dan de ander, dan is dat geen probleem. Het eten is heerlijk en we genieten ervan. We hadden gelezen dat de Peruaanse keuken lekker en zeer gevarieerd is en onze eerste ervaring hierbij stelt ons zeker niet teleur. Een taxi brengt ons vervolgens (na een typische onderhandeling van Vicky*) weer terug naar het hotel.

*De receptioniste heeft gezegd dat het 7, hooguit 10 Soles kost, dus als de taxichauffeur 20 Soles vraagt, herhaalt Vicky wat de receptioniste heeft gezegd. Dit leidt tot een aanbod van 15 Soles van de chauffeur. Dan zoeken we wel een andere taxi en oprecht klaar met de onderhandeling willen we doorlopen waarop een andere chauffeur zijn deur open gooit en ons voor 10 Soles uitnodigt in zijn taxi. Onderhandelingen lukken mij (Vicky) alleen maar goed als ik serieus afzie van aankoop en dan telkens weer verbaasd word als de prijs dan nog lager blijkt te kunnen… Call me naive. :-)

De volgende ochtend tijdens het ontbijt blijkt dat Joep zijn vijfde tand tijdens deze reis wisselt, dat wil zeggen, er zit nu opnieuw een gat in zijn tandenreeks. Na het ontbijt starten we met het verder uitstippelen van de reis door Peru. De Lonely Planet komt hierbij goed van pas evenals de diverse reissite’s die we al eerder hebben geraadpleegd. We besluiten om gebruik te gaan maken van Peru Hop, een organisatie die bussen laat rijden tussen Lima en Cusco met een aantal vaste stopplaatsen. Daarbij stoppen ze onderweg bij diverse toeristische activiteiten. De snelheid van de reis kun je zelf bepalen. Je kunt dus zo lang als je wil blijven in een van de stopplaatsen en weer opstappen als je verder wilt. Via internet kun je alles regelen en ook tussentijds wijzigingen aanbrengen. Ook pikken deze bussen je op bij je hotel, waardoor je niet op reguliere busstations hoeft te wachten. Mede gelet op de veiligheidssituatie in Peru lijkt ons dit een goede manier van reizen door dit land. We bedenken een reisschema en tempo en boeken alles via internet. We starten woensdag a.s. zodat we morgen nog naar het oude centrum van Lima kunnen gaan.

Het is inmiddels 16:00 uur geweest als we klaar zijn met alles. Sjef heeft tussendoor wat lunchbroodjes gehaald en het is nu echt tijd om nog even een frisse neus te halen. Als we langs een sportwinkel lopen, kopen we nieuwe wandelschoenen voor Joep. Zijn voeten zitten nl. inmiddels enigszins krap in zijn huidige bergschoenen. Na langdurig overleg besluiten we op Rens’ initiatief te eten bij de Pizza Hut. We zijn het er na afloop over eens dat we dat niet nog eens zullen doen. Via Uber bestellen we een taxi (daar zijn we vandaag toch maar eens mee begonnen en het scheelt een hoop onderhandelgedoe en een hoop geld) en na een lekkere douche gaan we slapen.

Dinsdagochtend lopen we na het ontbijt in vijf minuten naar de zee. We lopen door het parkje en herkennen de hoge kliffen en flatgebouwen die hier bovenop staan van het tv-programma ‘Het Perfecte Plaatje’. Tot onze verbazing zijn de kliffen niet grijs van kleur, maar lijkt het zo omdat er werkelijk overal grijze netten overheen hangen waar klimplanten doorheen groeien, apart… We bestellen vanaf hier een Uber om ons naar het oude centrum van Lima te rijden. Het verkeer is hier bijna net zo’n chaos als in Bangkok. Op het plein waar we worden afgezet is veel (gewapende) politie aanwezig. Even later zien we waarom. Op een volgend plein waar we via een wandel/winkelstraat komen, staat een groot scherm en worden de voetbalwedstrijden van het WK uitgezonden. We lopen een deel van de route die ook staat aangegeven in de Lonely Planet en zien daardoor de oude pleinen die mooi zijn opgeknapt, de kathedraal en het presidentieel paleis. Er zijn fraai gerestaureerde houten erkers/balkons aan deze gebouwen. Als we doorlopen naar de rivier, waar maar een zielig beetje bruin water doorheen stroomt, zien we aan de andere kant op een afstandje de sloppenwijken tegen een heuvel opgebouwd. Als we een broodje hebben geluncht lopen we terug naar het plein waar we eerder ook zijn afgezet, om vandaar weer een taxi te bestellen. Onderweg rijden we beneden langs de kliffen van Miraflores en daar zien we dat de grijze netten een geheel van zand- en steenbergen bedekken. Op veel plekken onderaan is al heel wat zand opgevangen. Die netten zitten er dus niet voor niets! Bij terugkomst in het hotel wordt er nog wat schoolwerk gedaan en worden de tassen voor zover mogelijk gepakt. ’s Avonds eten we nog een keer bij het lekkere Peruaanse restaurantje.

Woensdagochtend gaat om 5:15 uur de wekker. We staan vroeg op omdat de bus tussen 6:20 en 6:35 uur komt. Vicky en Sjef moeten de tassen nog inpakken, de was die vannacht nog gedroogd heeft moet van de waslijn en deze moet worden opgeruimd. Ook bij Rens en Joep moeten de laatste spulletjes in de tas. Om 6:00 uur gaat de telefoon. De bus is er al, althans dat is wat Sjef opmaakt uit het gebrekkige Engels. Bij benedenkomst bij de receptie blijkt dat (gelukkig) niet zo te zijn. Wel staan spulletjes speciaal voor ons klaar om te ontbijten. Waar wij dachten een broodje mee te krijgen maakt Sjef snel voor iedereen een boterham en stopt die in een boterhamzakje (eerder in Australië gekocht en altijd handig om bij je te hebben). Om 6:35 stappen we in de bus en maken eerst een tour door Lima om overal medereizigers op te halen.

Bij het verlaten van Lima zien we op verschillende plaatsen sloppenwijken, huizen van hout en golfplaten gebouwd op heuvels die bezaaid liggen met afval. Het contrast tussen rijk en arm is groot. In de wijk Miraflores waar we in Lima hebben overnacht (niet voor niets omdat daar de criminaliteit veel minder is dan in andere delen van de stad) was duidelijk te zien dat de mensen het goed hadden. De winkels zijn tot ’s avonds laat open en het is druk op straat en in de restaurantjes. Een schril contrast zijn dan de slechte leefomstandigheden van de mensen in de wijken aan de rand van de stad. Wat langs de weg uit Lima ook opvalt is al het afval: de bermen liggen er vol mee, er ligt zelfs afval in de akkertjes naast de weg. Langzaam gaat het uitzicht over in een bijzonder landschap. Woestijn met veel zand, maar wel vochtig. Rechts kijken we uit over de zee, links liggen heuvels van zand en rotsen. Gek genoeg is het gebied niet onbewoond. Af en toe passeren we een plaatsje en zo maken we kennis met de bijzondere manier van bouwen in Peru. Bovenop de meeste huizen steken sprieten betonijzer naar boven en ligt bouwmateriaal op het dak zodat er altijd verder gebouwd kan worden. Op sommige daken is al een half afgemaakte bovenverdieping te zien. Een wonderlijk gezicht! En als er geen woningen staan dan staan er overal muurtjes om lapjes grond (alleen zand dus), ook iets bijzonders. Na een uurtje rijden stoppen we bij een bakkertje voor ontbijt. We genieten van een warm broodje met ham, kaas en oregano. Echt lekker! Na een kwartier gaan we weer verder met de bus die in Lima bijna helemaal vol is gelopen. Het weer vandaag is opnieuw erg grijs en af en toe wordt de voorruit van de bus nat van wat druppels. 

De tweede stop is in Chincha, bij Casa Hacienda San José. Dit landgoed is omgebouwd tot hotel en museum. Vroeger werd hier katoen en suikerriet verbouwd en om dat te doen hield men Afrikaanse slaven. Onder het landgoed ligt een netwerk van tunnels en ondergrondse kamers, waar we een stukje doorheen mogen lopen. De tunnels zijn smal en soms ook erg laag. Ze werden in eerste instantie gebruikt als strafruimtes en later om de slaven te verbergen en zo de belasting te ontduiken (er waren zo’n 1000 slaven). Nog weer later werden het schuilplaatsen voor de rijke eigenaren om te ontkomen aan piraten die op roverstocht waren. In de bus komen we het eerste gezin tegen dat ook een wereldreis aan het maken is. Ze komen uit de VS en beginnen net met Peru als eerste stop. Het tempo waarin zij naar Cusco reizen ligt hoger dan het onze dus morgen gaan zij alweer verder.

Na het bezoek aan de hacienda vervolgen we de route naar Paracas. Daar aangekomen checken we in bij het hotel waar we de komende drie nachten zullen verblijven. Het hotel ziet er netjes uit en heeft twee (koude) zwembaden. Met deze grijze lucht en lage temperaturen kunnen we ons echter niet voorstellen dat we daar een duik in gaan nemen. We nuttigen in het hotel een lunch en lopen dan even het dorpje in. Het is een klein plaatsje. Vissersbootjes liggen iets van de kust in zee te dobberen aan hun anker. Er zijn wat kleine restaurantjes en cafeetjes en wat souvenirwinkeltjes. Een man laat een pelikaan visgraten vangen en als Sjef een foto neemt van de pelikaan, verwacht de man een bijdrage voor het kunstje. Ook venten enkelen hun zelfgemaakte sieraden en andere koopwaar langs de boulevard. Er zwerft veel afval en het strand met al het zeewier nodigt niet uit om er te gaan liggen. Er lopen ook heel veel losse (zwerf?) honden. Het doet allemaal wat armoedig aan. ’s Avonds na het eten duiken we op tijd het bed in.

De volgende ochtend staan we redelijk op tijd op om de speedboot van 8:00 uur te halen. We gaan naar Islas Ballestas, een groepje eilandjes op een half uur varen van de kust waar heel veel vogels voorkomen en zelfs pinguïns en zeeleeuwen. De eilandjes worden ook wel de ‘poor man’s Galapagos’ genoemd. De zee is rustig en onderweg stoppen we langs de kust van het Paracas schiereiland (een natuurreservaat) om een 2000 jaar oud beeldhouwwerk in het zand te aanschouwen (à la Nazca, maar dan net anders). Hoe het er is gekomen en waarom het er ligt is niet bekend. Als we bij Islas Ballestas aankomen zien we de grote aantallen vogels. De stank van alle poep is ook goed te ruiken. Poep is hier overigens een bijzonder onderwerp. In het verleden hebben er meerdere ‘poepoorlogen’ plaatsgevonden tussen Chili, Bolivia en Peru maar ook Spanje en de VS hebben zich ermee bemoeid. Op meerdere eilandjes voor de kust (waaronder de Islas Ballestas) lag meer dan 50 meter vogelpoep. Omdat er bijna geen regen valt wordt de gebonden stikstof niet weggespoeld en dat betekent dat de poep een enorme waarde heeft als mest. 1 ton van deze vogelpoep stond gelijk aan 33 ton ‘normale’ mest. De export van deze mest naar de VS en Europa heeft Peru uiteindelijk heel veel geld opgeleverd. Op de eilandjes zien we dan ook diverse aanlegsteigers voor de poepschepen. Naast de pelikanen, aalscholvers, jan van genten, meeuwen en wat al niet meer zien we ook pinguïns. In groepjes zitten ze op de rotsen en lopen ze over het eiland. Verder zien we zeesterren (rode met 5 ‘poten’ en zonvormige met 24 ‘poten’), krabbetjes en veel schaaldiertjes. Ook de zeeleeuwen laten zich zien op de rotsen. Ze zijn iets groter dan een zeehond maar lijken er veel op. Na een uurtje varen rond en tussen de eilandjes keren we weer terug naar de haven.

Om 11:00 uur vertrekt de bus voor een rondrit door ‘Reserva Nacional de Paracas’. De afstanden zijn te groot om te lopen. Inmiddels heeft de zon zich gemeld en die heeft veel kracht. Het is meteen warm, al waait het wel hard aan de kust. We maken een rondrit van anderhalf uur en stappen onderweg drie keer uit om van het uitzicht te genieten. Het schiereiland is een kale woestijn van zand en rotsen. Aan de kust zijn de mooiste kliffen te zien. Ook zien we hoe rood zand op een strandje ligt en afsteekt tegen het gele zand en de rotsen van de woestijn. Dit komt doordat er vulkanen in de zee zijn uitgebarsten en de zee de door erosie vrijgekomen rode zanddeeltjes tegen de kust aan spoelt.

Rond half een keren we uit dit bijzondere landschap terug naar het hotel. De meeste reizigers gaan dan met deze bus door naar het volgende plaatsje maar wij hebben besloten rustiger aan te doen en blijven dus nog twee nachtjes. Als Rens als eerste het hotel wil inlopen zien we dat dat niet lukt. Met een grote sticker is de deur vergrendeld. Op de sticker staat te lezen dat het hotel vanwege een betalingsachterstand aan de belastingen tussen 28 en 30 juni gesloten is. De deur naast de hoofdingang is echter wel open en dus nemen de gasten die vanaf dat moment zijn ingecheckt die ingang. Eenmaal binnen blijken ook de lege kamers te zijn vergrendeld met plakband. Een bijzondere situatie, maar wij hebben er verder gelukkig geen last van.

’s Middags genieten we van de zon die goed is doorgebroken door lekker te luieren op de ligbedden op het terras voor onze kamer. Ook de volgende dag hebben we niets specifieks gepland staan. Helaas is de voorspelde zon dan nauwelijks te zien. We doen rustig aan, doen een boodschapje, lunchen, halen de was op bij de laundry service, de jongens maken schoolwerk en we werken dit blog en de foto’s van de afgelopen dagen bij. De volgende dag rond 13:00 uur vertrekken we naar Huacachina, een oase in de woestijn, waar het als het goed is een stukje warmer en zonniger is.