Magisch Hawaii

Op vrijdagmiddag 27 april vliegen we van Cairns (via Sydney en Honolulu) naar Kona op het Big Island van Hawaii. De reis duurt zo’n 19 uur en toch komen we op vrijdagmiddag 27 april weer aan! :-) We zijn over de datumgrens gevlogen en krijgen daardoor een dag cadeau. Op de luchthaven van Honolulu zijn we weer eens veel tijd kwijt met het doorlopen van allerlei veiligheidsmaatregelen bij de douane. De Verenigde Staten gaan iets verder dan de landen waar we tot nu toe zijn geweest. Als volwassenen moeten we al onze vingerafdrukken in een computerprogramma invoeren. Ook worden en meerdere keren foto’s van ons allevier gemaakt. En natuurlijk moeten we de gebruikelijke vragenlijsten invullen en met onze bagage door allerlei poortjes en scans. De rugzak van Sjef geeft wat vertraging, omdat de verrekijker in de scan blijkbaar op een mes lijkt. Nadat we onze backpacks opnieuw hebben ingecheckt, is er nog voldoende wachttijd over voor de vlucht van 3 kwartier naar Kona.

Het vliegveld van Kona ademt een gemoedelijke sfeer. We komen aan in de open lucht en hoeven geen gebouw meer in. De bagageband en sommige wachtplekken zijn wel overdekt, maar voor de rest is alles open. Blijkbaar staat het klimaat dit toe. Dat is een goed teken. Als we onze grote rugzakken weer te pakken hebben, halen we ze uit de flightbags en lopen naar de bushalte voor autohuurders. Al snel worden we opgepikt door de shuttlebus die ons naar de verhuurder brengt. Op Big Island is er nauwelijks openbaar vervoer en nagenoeg alle toeristen huren een auto. Dat is te zien aan het aantal verhuurbedrijven en de grootte van alle parkeerplaatsen. Onze huurauto staat klaar en als de formaliteiten zijn geregeld rijden we van het vliegveld vandaan. Het is een uurtje rijden naar ons huurhuis in Honaunau. Onderweg doen we boodschappen bij een grote supermarkt die we passeren en tot onze verrassing komen we daar onze Nederlandstalige gids Marlien al tegen. We spreken af voor diezelfde avond.

Het was nog best een uitdaging om op zo’n korte termijn een enigszins betaalbare accommodatie te vinden aan de gewenste kant van het eiland (bij de dolfijnenbaaien), maar het is gelukt en we zijn blij met wat we gevonden hebben. Het is een sfeervol huis dat van alle gemakken is voorzien. De tuin eromheen is prachtig en het uitzicht op de oceaan evenzo. De tuin is een echte pluktuin met sinaasappels, avocado’s, bananen, mango’s, papaya’s etc. Niet alles is plukrijp, maar de gedachte past wel bij onze ideeën van zelfvoorziening. En zo vers hebben we onze jus d’orange nog nooit gehad, haha.

’s Avonds leren we Marlien beter kennen. Via-via hebben we haar gevonden toen we zochten naar begeleiding voor het zwemmen met dolfijnen. Marlien is Nederlandse en woont al jaren op Hawaii. Het is een gezellige avond en we voelen allemaal een klik. De volgende dag zien we haar weer en dan neemt ze Veronique mee. Veronique is ook Nederlandse en woont ook al jaren op Hawaii. Ze gaat ook met ons mee het water in. ’s Morgens gaan we eerst op pad om snorkelmateriaal te huren. Daarna rijden we naar Ho’okena en we hebben geluk, want de dolfijnen zijn er aan het rusten. Deze spinner dolfijnen jagen ‘s nachts en rusten overdag vaak in de baaien van Big Island. Het is verboden om dichter dan 150 feet naar de dolfijnen toe te zwemmen, maar als ze naar jou toekomen, dan mag het wel. We hijsen onszelf in allerlei extra kleding om niet te snel af te koelen en in het water doen we ook onze zwemvinnen aan en onze snorkelmaskers op. We nemen nog wat drijfvermogen mee, want naar verwachting zijn we wel een tijdje in het water. Het water is op zich niet koud, maar als je er langer in blijft, koel je uiteindelijk toch af. Het is bijzonder om in de verte af en toe de vinnen van de dolfijnen boven water te zien komen. Wij concentreren ons eerst op het snorkelen en dat is geen straf, want vrijwel meteen vanaf het donkergrijze strand zwem je boven het koraal. We worden direct getrakteerd op onze eerste grote zeeschildpad. Hij komt als geroepen, want Joep is vergeten dat hij het spannend vindt. Al snorkelend zien we verder de meest prachtig gekleurde vissen en allerlei andere zeedieren (zeeëgels, wormen, krabbetjes en zelfs nog een schildpad). Op een gegeven moment gaat het koraal over in zandbodem en is de oceaan een stuk dieper geworden. Hier is er plek voor dolfijnen. Ondanks dat het zaterdag is, zijn we de enigen in het water. We zien de vinnen op afstand en na een tijdje dobberen, komen ze recht op ons af. Als ze dichtbij zijn, duiken ze onder en al snorkelend zien we een groep van zo’n 30 wilde spinner dolfijnen onder ons door zwemmen. Omdat de dolfijnen aan het rusten zijn, zwemmen ze rustig en langzaam en komen ze af en toe boven water om adem te halen. Het is werkelijk fantastisch om ze van zo dichtbij te zien. De dolfijnengroep komt herhaaldelijk langs en zwemt zelfs een keer een rondje om ons heen. Wauw! Na ruim een uur genieten komen we uit het water. Op het strand warmen we op en delen onze eerste ervaringen. Eigenlijk kunnen we het nog niet goed bevatten. De energie en het vertrouwen van de dolfijnen doet iets met je, maar dat benoemen is een kunst. Op weg naar huis doen we een fruitwinkeltje aan waar we heerlijke smoothies en carrotcake kopen en er op het bijgelegen terras van genieten.

De volgende dag spreken we om 7:00 uur af bij Kauhako Bay. Ook wel ‘two step’ genoemd, vanwege het gesteente dat in de vorm van twee traptredes het water ingaat. We zien dat er spinner dolfijnen zijn. Ze zijn nu nog wakker (vandaar dat we vroeg zijn opgestaan) en doen hun naam eer aan: ze springen in mooie draaien en salto’s boven het water uit. Wij trekken alle uitrusting aan en gaan met de golfbewegingen mee van de trap het water in. We zijn niet de enigen, er zijn al best veel mensen in het water. Het is wat ruiger dan de dag ervoor met iets hogere golven. We zwemmen een stuk de oceaan in. Marlien heeft bladeren meegenomen waar de dolfijnen graag mee spelen. Ze duikt richting de bodem en op verschillende dieptes laat ze de bladeren los in het water. Als de dolfijnen bij ons langskomen proberen ze de bladeren met hun snuit, hun vinnen of staartvin mee te nemen en spelen er zo mee. Leuk om te zien! Opnieuw zwemmen de dolfijnen meerdere keren onder ons door en om ons heen. De groep is minder sereen, je kunt echt merken dat ze nog wakker zijn. We genieten van de dieren en het is fantastisch om ze in de ogen te kijken. Ze kijken ook echt terug. Helaas zijn er ook snorkelaars die het nodig vinden om zo dicht mogelijk bij de dolfijnen te komen en te blijven. Ze jagen als het ware achter de dieren aan. Vervelend om te zien. Na meer dan een uur op het flink golvende water wordt Vicky misselijk en gaan we met z’n allen weer richting de kust. Een mooie en ook enerverende ‘swim’, die vooral bij Vicky veel heeft losgemaakt.

In eerste instantie spreken we af ook maandag met elkaar te gaan snorkelen, maar later die dag besluiten we dit te verschuiven naar dinsdag. We zijn moe en kunnen een dagje rust goed gebruiken. Even niet om half zes opstaan is best lekker. En ik (Vicky) heb tijd nodig om alles wat is losgemaakt te laten bezinken. Ik heb de puf niet om zelf met de biotensor aan de slag te gaan en gelukkig kan en wil Veronique mij een healing geven. Het is een bijzondere en helende ervaring die mij rust geeft en weer in balans brengt. Zo kan ik de volgende dag ook weer energiek het water in.

Die dinsdagochtend treffen we elkaar om 7:00 uur bij Veronique, die aan Kealakekua Bay woont. Ze wijst ons de bomen waar we de bladeren kunnen vinden die de dolfijnen zo leuk vinden. We lopen langs de kust en Joep ziet in de boom een grote uil. Even later vliegt deze weg. Het blijkt een mooi exemplaar van de alleen op Hawaii voorkomende Pueo (Hawaiian short-eared owl). We kijken over het water om te zien of er dolfijnen zijn en worden getrakteerd op een vliegende vis die een kleinere vliegende vis achterna zit. Wat prachtig dat we al dit natuurschoon al zo vroeg op de ochtend mogen zien. Helaas zijn er vanochtend geen dolfijnen in deze baai. We rijden zuidwaarts naar de andere baaien en onderweg kruist af en toe een mangoest ons pad. Die zien we hier elke dag en ze zijn helaas niet zo gewenst, omdat ze de lokale vogelpopulaties bedreigen. Toch blijft het grappig om al die dieren te treffen die wij alleen kennen uit de dierentuin.

Uiteindelijk gaan we in de meest zuidelijke baai het water in en wat een geluk: de dolfijnen zijn net weer gespot. Het eerste wat we echter zien is ook niet mis. Er zwemt een grote school vissen onder ons. Ze zwemmen in een groep die lijkt rond te draaien en van beneden naar boven wat taps toeloopt. Bijzonder om te zien hoe ze zo een met elkaar bewegen. Daarna zien we opnieuw de dolfijnen. In groepjes zwemmen ze onder ons door en spelen met de blaadjes. Het zijn er vandaag echt tientallen, zeker meer dan 60! Marlien heeft haar GoPro camera meegenomen en maakt wat filmpjes (kijk filmpje F165 bij video’s). Ook vandaag zwemmen we naar het rif met alle prachtige vissen. Het rif zelf ziet er overigens niet zo prachtig uit, ook hier is het al aardig aangetast en zijn veel kleuren verloren gegaan. Als de jongens later op de ochtend nog een keer met Marlien het water ingaan, zien ze opnieuw een grote schildpad.

Op woensdag laten we het water even voor wat het is en gaan we met Veronique op pad om het vulkaanpark te bezoeken. Wij zijn nieuwsgierig naar het hoe en wat en Veronique is er al lang niet meer geweest en heeft zin om mee te gaan. Gezellig én handig, want zij weet waar je moet zijn en wat je er allemaal kunt zien. Het is een rit van ruim twee uur, omdat we onderweg een aantal keer stoppen. Het landschap op Hawaii is zo divers! We nemen o.a. een kijkje bij Black Sand Beach waar veel schildpadden komen om te rusten. Hier is het zand echt zwart! We zien twee schildpadden liggen en vlakbij in het water zien we er nog meer: ze eten algen van de rotsen. Grappig om hun staartjes boven het water uit te zien komen.

Het Hawaii Volcano Park is een Nationaal Park. We rijden naar het bezoekerscentrum en krijgen door dat er geen rookpluimen zijn die het bezoek zouden kunnen belemmeren. Binnen kijken we kort naar de informatie die gegeven wordt over de vulkaan. Deze is altijd actief en meestal kun je ook echt lava richting de oceaan zien stromen. Op dit moment is de situatie anders. Helaas is er geen stromende lava te zien, maar in een van de actieve kraters staat het magma zo hoog dat je het (vooral als het donker is) goed kunt zien. Op de plekken waar de situatie wat minder stabiel en dus minder voorspelbaar is, is het park niet toegankelijk. Maar er blijft genoeg over om te bekijken.

Wij gaan eerst naar een ‘lavatube’. Bij een eruptie ontstaan er tunnels van lava waar de lava vervolgens doorheen kan blijven stromen. Onderweg naar de ingang wanen we ons in een sprookjesbos. De vegetatie is hier weer heel anders. De mega-grote varens (het lijken wel palmbomen zo groot) vallen het meeste op. Nadat we door de lavatunnel zijn gelopen, maken we ons klaar voor een wandeling door een van de oudere kraters (Kilauea Iki). De steile binnenwand is begroeid met tropisch bos en als we het gestolde lavameer bereiken, wijken de bomen voor een nagenoeg kale ‘vlakte’. Hier heeft pas 60 jaar geleden voor het laatst lava gestroomd. Het is inmiddels afgekoeld en hard geworden. Er groeit erg weinig, af en toe een struikje en er zijn plekken waar stoom uit de aarde komt. Een bizarre en prachtige plek om te zijn. Aan de andere kant van de krater beklimmen we de beboste kraterwand weer en lopen langs de bovenrand terug naar de auto. Onderweg worden we nog getrakteerd op uitzicht op de rookpluim van het magmameer in de Halema’uma’u krater, waar we straks als het donker wordt gaan kijken.

We eten een hapje in het hotel van het park met uitzicht op diezelfde rookpluim. Daar komen we nog een ander Nijmeegs gezin tegen die op bezoek is bij een vriendin van Veronique (jaja, de wereld is klein). Na het eten rijden we in de schemer naar het uitkijkpunt. Onderweg stoppen we nog even bij grote stoomgaten om te voelen hoe warm en vochtig dat wel niet is. Het is druk op de parkeerplaats en bij het uitkijkpunt, maar er is genoeg plaats voor iedereen om dit bijzondere schouwspel te zien. Het is inmiddels donker geworden en op een afstand van ongeveer een mijl zien we de rood-gele vuurmassa drijven en soms ook opspatten (zie F176 bij video’s). Wat geweldig en ontzagwekkend om dit van zo dichtbij te zien… We nemen de tijd om ervan te genieten en daarna keren we moe maar voldaan huiswaarts.

De volgende ochtend na het ontbijt begint de tafel plotseling te schudden. Zit er iemand aan? Reed er een vrachtwagen langs? Nee, het lijkt wel een aardbeving. Daarna niets meer gevoeld. Vandaag maken we het potje monopoly af waar we aan het begin van de week mee waren begonnen. We trekken samen de conclusie dat we het eigenlijk geen leuk spel vinden: het is alleen maar leuk als je wint. ’s Middags gaan we nog een keer snorkelen, dit keer zonder begeleiding. Het water is redelijk ruw met golven die we nog niet eerder op deze plek hebben gehad. We zien de dolfijnen in de verte zwemmen, maar ze komen dit keer niet naar ons toe. We zwemmen nog een keer over het rif en keren terug naar het strand. Vanaf daar zien we geen dolfijnen-activiteit meer. Net als we denken, laat je nog een keer zien om afscheid te nemen, springen er twee dolfijnen boven het water uit, zien we de vinnen nog even en daarna zijn ze vertrokken. Voor ons ook het teken om terug naar het huis te gaan.

Rond 20:30 uur krijgen we een appje met de vraag hoe het met ons gaat. In Nederland schijnt het (groot) nieuws te zijn dat er een vulkaan op Hawaii is uitgebarsten en dat er 10.000 mensen zijn geëvacueerd. Uhhhh… Wij weten van niets, hebben ook niets gemerkt. Snel kijken op internet. Inderdaad, bij de vulkaan waar we gisteren waren zijn opnieuw wanden ingestort en is er een stroom lava naar buiten gekomen die inderdaad richting het dorpje stroomt. De volgende dag horen we dat er zo’n 1700 mensen zijn geëvacueerd en dat er nog een deel van het nationaal park is afgesloten. Het park is wel gewoon open en je kunt nog steeds naar alle plekken waar wij gisteren ook zijn geweest. Ook vandaag voelen we een aantal aardbevingen, maar met zo’n 100 aardbevingen per dag, is dit voor Hawaiianen niet zo spectaculair. Toch blijft het een indrukwekkende en spannende ervaring. Wij checken of dit nog gevolgen heeft voor het vliegverkeer, maar dat is op dit moment niet het geval.

Vanavond gaan we dit prachtige eiland weer verlaten. We hebben genoten van alles wat het ons gebracht heeft en nemen bijzondere herinneringen met ons mee. En ondertussen verschuiven we onze blik richting Costa Rica. Niet alleen een andere cultuur deze keer, maar ook een andere taal. We zijn benieuwd hoe het ons daar zal vergaan. Voor nu ‘aloha’ en tot gauw!