Weekje relaxen op Curaçao

Op de laatste middag in de Heilige Vallei schuift Vicky bij Yami in de keuken aan om te helpen met het maken van pizza’s. Yami heeft ons uitgenodigd om op deze avond samen met haar man Miguel en hun 2 zoontjes zelfgemaakte pizza’s te eten. Ze heeft een nieuwe oven die jaloersmakend groot is en na een paar uurtjes voorbereiding komen daar twee heerlijke pizza’s uit tevoorschijn. Sjef heeft er een lekker wijntje bij uitgekozen. Het is een gezellige avond. Dit vinden wij toch het leukste, oprecht contact met locals en zo van en over elkaars cultuur leren.

De volgende dag om 14:00 uur verlaten we Urubamba en rijden met de taxi naar Cuzco. De rit duurt bijna 2 uur. We hebben een hotel dichtbij het vliegveld geboekt, omdat we midden in de nacht moeten opstaan om op tijd op het vliegveld te zijn. Als we in het hotel inchecken blijkt dat we daar een maaltijd kunnen laten bezorgen. Lekker handig, dan hoeven we niet meer op pad voor een restaurant. We gaan naar onze kamer, kaarten een potje in afwachting van het eten en genieten daarna van heerlijke kip met friet. Na het eten duiken we vroeg het bed in. ‘s Nachts gaat de wekker om 3:00 uur! Om half vier rijdt een taxi voor die ons in 5 minuten naar het vliegveld brengt. Het inchecken gaat snel en vervolgens wachten we tot we kunnen boarden.

Eenmaal in het vliegtuig begint het lange wachten. De mededeling komt dat we nog niet kunnen vertrekken, omdat de vleugels bevroren zijn. Het is koud buiten maar de wind heeft voor de bevriezing gezorgd. Al met al vertrekken we bijna 2 uur te laat. Omdat de vluchttijd een klein half uurtje korter is dan aangegeven op het vluchtschema, houden we een uur over om in Lima over te stappen richting Bogota, Colombia. Als blijkt dat we op Lima ook nog eens een keer opnieuw door alle security moeten, beginnen we hem op een gegeven moment wel te knijpen. Gelukkig staan er mensen voor ons in de rij zonder haast en mogen we voor. De douanebeambte probeert vervolgens de foto’s in de paspoorten zo’n beetje los te krabben met zijn nagel en neemt echt alle tijd. Rennend vervolgen we onze weg naar de gate waar op het bord staat dat het vliegtuig om 10:00 uur gaat i.p.v. 9:40 uur. Pfffffff, als ze dat nu ook even op de schermen hadden gezet... Oké, no worries mate, pura vida!

Ook deze vlucht duurt minder lang dan op het vluchtschema aangeven, dus de vertraagde tijd wordt zo weer ingehaald. In Bogota loopt alles normaal volgens planning en dat betekent dat we om 17:42 uur lokale tijd voet op Curaçaose bodem zetten. Het eerste dat daarbij goed bevalt is de temperatuur. De kou van Peru hebben we achter ons gelaten.

Als we naar buiten lopen staat er een taxichauffeur te wachten met een (digitaal) bordje ‘familie Lolkema’. Blijft toch leuk. Ze haalt haar auto en zal ons naar het resort brengen waar we via Airbnb een huisje hebben gehuurd. De chauffeur wijst tijdens de rit verschillende plaatsen op het eiland aan zoals een supermarkt waar we de komende dagen wellicht nog wat aan hebben. Na ruim een half uur komen we op het Coral Resort bij ons huisje. De beheerster staat al op ons te wachten. We zetten alle spullen binnen en we spreken af dat zij en haar man ons over 15 minuten komen ophalen om ons mee te nemen naar een restaurantje waar zij ook wat willen eten. We hebben een gezellige maaltijd met elkaar en na afloop worden we weer thuisgebracht. Een goed begin van een weekje relaxen!

De volgende ochtend haalt Sjef bij een buurtsuper wat fruit, broodjes en Goudse kaas (mmm, dat hebben we gemist) voor een ontbijtje. Daarna is het tijd om de koelkast eens echt te gaan vullen. We gaan naar de grootste supermarkt, toepasselijk hypermarkt genoemd, die het eiland rijk is. Het is maanden geleden dat we zo’n grote winkel hebben gezien en het is even wennen aan de overdaad aan keuzes. Uiteindelijk haasten we ons tegen sluitingstijd (op zondag is dat midden op de dag) met een volle kar richting kassa. De rest van de dag vermaken we ons bij het zwembad op het park en met Netflix. ‘s Avonds draaien we een lekker maaltje voor onszelf in elkaar en we genieten na lange tijd weer eens van de smaak van zalm. Een echte traktatie!

Op maandag willen we wat meer van Curaçao zien en we pakken de huurauto op weg naar het centrum van Willemstad. In ons huisje hangt een schilderij van de pontjesbrug en de handelskade en we willen die kleurrijke huizen graag in het echt zien. Het is een leuk gezicht al die Hollandse huizen met een Antilliaans kleurtje. Het lopen op de pontjesbrug is een gekke gewaarwording, want door alle drijvers lijkt het net of je op een boot loopt.

Aan de andere kant (in de wijk Otrobanda) bezoeken we het Kura Hulanda museum. We krijgen samen met een groepje (ook Nederlandstalige) toeristen een rondleiding van een boeiende gids. Ze maakt de verder wat statische tentoonstelling een stuk levendiger met haar verhaal. Het feit dat we daar vanwege haar uitspraak niet alles van kunnen verstaan, geeft er grappige twist aan. De geschiedenisles over de slavernij is trouwens indrukwekkend genoeg met alle rekwisieten en martelwerktuigen. Na afloop vinden we dat we genoeg cultuur hebben gesnoven. Op een marktje scoren we nog wat souvenirs en dan lopen we terug naar de parkeerplaats. ‘s Avonds genieten we er weer van dat we zelf kunnen koken en schotelen onszelf een heerlijke groenterijke en vegetarische pasta voor.

De volgende dag vermaken we ons op het park. Het huisje dat we gehuurd hebben is pas opgeknapt en een fijne plek om te zijn. De tuinen vol bloeiende planten zijn een genot voor het oog, evenals de hagedissen en vogels (ook hier weer kolibries) die er overal doorheen rennen, vliegen of lopen. Natuurlijk doet ook het heerlijke weer een duit in het zakje. De jongens kunnen zich vandaag moeilijk losrukken van Netflix en we besluiten dat een abonnement echt niks voor ons zou zijn (ook Vicky heeft een paar dagen nodig om alle tv-mogelijkheden te kunnen weerstaan). We rijden nog een keer mee met de beheerster om bij haar man snorkelspullen te huren. Echt een toffe vrouw die ervoor zorgt dat ons verblijf zo zorgeloos mogelijk is. Eerder bracht ze al een koelbox, zodat we op dagjes uit wat eten koel kunnen houden.

Die koelbox komt de volgende dag goed van pas, want we staan op tijd op om een ‘rondje eiland’ te doen. We vertrekken richting westpunt en zetten af en toe wat pins op de maps.me-app om bij de doorgaande weg uit de buurt te blijven. Zo belanden we op een gegeven moment voor een slagboom bij een verder afgesloten industrieterrein. Haha, op de app leek het net een dorpje aan de kust. Gelukkig loopt er een (weliswaar onverharde) weg om het terrein heen en kunnen we onze weg vervolgen. Niet veel later komen we dan toch bij de gewenste flamingo-area aan. In de verte zien we een groepje roze vogels foerageren. Het water in dit (zo te zien voormalige) zoutwingebied staat momenteel laag dus we kunnen wat dichterbij komen. Het blijft bijzonder om dieren in hun natuurlijke habitat te mogen aanschouwen. Het is ook grappig om te zien hoe ze met hun lange nekken onder water lopen te wiebelen om eten te vinden. Als we het gezien hebben, lopen we terug naar de auto en vervolgen onze weg richting het eerste baaitje dat we op het oog hebben.

Van verschillende kanten hebben we het strand van Cas Abou getipt gekregen. We moeten een kleine toegang betalen (zoals bij veel stranden op Curaçao) en parkeren daarna onze auto op de parkeerplaats. We lopen het pittoreske strandje op en bestellen eerst wat lekkers bij het enige strandtentje om onze magen te vullen. Daarna kleden we ons om en pakken de snorkelspullen uit de auto. Joep wil geen flippers aan en blijft dichtbij het strand. Ook daar ziet hij met zijn zwembril allerlei mooie vissen zwemmen. We blijven in tweetallen bij elkaar en wisselen zo af. Er is hier niet zoveel koraal als we bij Hawaii hebben gezien, maar er zwemmen meer dan genoeg kleurrijke vissen. Het strand en de baai zijn een tropisch plaatje met het witte strand, de palmen en het azuurblauwe water dichtbij de kust. Nadat iedereen heeft kunnen snorkelen, pakken we onze spullen bij elkaar en gaan we weer richting auto. We willen namelijk nog verder richting westpunt.

Na een ritje van zo’n half uur komen we bij Playa Grandi aan. Hier zouden veel zeeschildpadden moeten zwemmen. Het is hier niet zo mooi als bij Cas Abou en het strand is piepklein. In het water is het echter druk met snorkelaars. Dat belooft wel wat, denken we. Eerst gaan Sjef en Rens met de snorkelspullen het water in en zij zien al dichtbij het strand een aantal grote schildpadden. We weten Joep te enthousiasmeren en hij trekt toch ook zijn flippers aan. Zo zwemmen we even later met zijn vieren tussen de zeeschildpadden. Wauw! Als we niet meer kunnen tellen hoeveel we er nu gezien hebben, gaan we weer aan land en zoeken de auto op.

We rijden nog een klein stukje naar de meest westelijke kant van het eiland. Het laatste stukje is weer onverhard en doet ons denken aan de Costaricaanse wegen. Er staat slechts een andere auto op de parkeerplaats. Blijkbaar is het hier iets minder toeristisch dan bij de stranden. We lopen over een bijzondere ondergrond richting de zee. Hier en daar lijken zelfs fossielen van koraal te zitten. De zee is hier stukken wilder en door gaten schiet er bij elke grote golf water omhoog. Een aparte omgeving (check filmpje 462F bij video’s).

We zijn moe van alle indrukken en kiezen voor de snelste route terug naar ons huisje. Bij de hypermarkt halen we wat lekkers op en even later zitten we gezellig met z’n vieren met het bord op schoot pizza te eten en een filmpje te kijken. En dat is heel uitzonderlijk gedrag voor ons. :-) Een leuke afsluiting van een leuke dag.

Hierna doen we weer een dagje rustig aan en vullen dit op de bekende relaxte manier. Omdat een week zo voorbij vliegt, willen we op vrijdag toch nog een keer een baaitje opzoeken. Deze keer rijden we naar Portomari. Het is opnieuw een tropisch plaatje, maar ook een stuk drukker dan Cas Abou. Er staan rijen strandstoelen en wij kiezen er ook twee uit. Omdat we vandaag niet door willen rijden naar andere plekken, hebben we de koelbox en snorkelspullen uit de auto meegenomen. Het hele strand is omzoomd met bomen, en de zon staat goed, waardoor we lekker in de schaduw kunnen liggen. Om de beurt blijft een van ons bij alle spullen en zo genieten we allemaal weer op onze eigen manier van het water. We zijn blij dat we de moeite hebben genomen om er nog een keer op uit te gaan, want de onderwaterwereld is hier nog net wat mooier en rijker dan bij Cas Abou. Na een paar uurtjes zijn we wel klaar met ons stranddagje, want zonnebaden dat is niks voor ons.

Eenmaal terug in het huisje doet ieder zijn ding (foto’s uitzoeken, bloggen, Netflixen). Morgen vliegen we naar Nederland en de afgelopen week hebben we veel teruggekeken naar wat we het afgelopen half jaar allemaal hebben gedaan en meegemaakt. Herinneringen om nooit te vergeten! Wat zijn we blij dat we het hebben gedaan, dat we onze droom achterna zijn gegaan. Daar gaan we in Nederland zeker mee verder! Toch is de reis voor ons nog niet helemaal voorbij. Ons eigen huis is verhuurd tot 15 augustus, waardoor we er nog niet in kunnen. Onze reis krijgt dus een staartje in Nederland.

Wordt nog 1x vervolgd! :-)