Van Spaans leren naar dieren verzorgen

Onze tweede week op de talenschool lijkt veel op de eerste. Op maandag hebben we ’s morgens les, op dinsdag ’s middags en zo wisselt het af. Sjef start op maandag opnieuw in een beginnersgroep, maar dat blijkt niet echt een succes. In overleg met de docenten gaat hij samen met een klasgenoot terug naar hetzelfde groepje als vorige week. Liever nog een week vol uitdaging dan herhaling. Voor het bezinken hebben we straks tijd genoeg. De lessen zijn gevuld met heel veel Spaans praten, bijvoorbeeld over cultuurverschillen, je familie, je dagelijkse bezigheden thuis of inspirerende mensen. Verder komt er grammatica langs met schriftelijke oefeningen en doen we spelletjes. ‘Wie ben ik?’ in het Spaans is grappig, en ook ‘pictionary’ is voeding voor de lachspieren. De kinderen spelen Uno, zingen liedjes, doen Twister en leren allerlei nieuwe woorden en zinnen in het Spaans.

We zien deze week ook dat het regenseizoen toch echt begonnen is in Costa Rica. Gelukkig valt de meeste regen ’s nachts. Op dinsdagmiddag is de regen helaas al wat vroeger losgebarsten en fietsen we met onze regenjassen door een nat Sámara naar huis. Er zijn geen stoepen met randen en goten, dus af en toe moeten we door flinke plassen fietsen. Gelukkig is het buiten de buien om heerlijk weer!

Voor of na de lessen genieten we dan ook van de prachtige locatie. De hangmatten (‘hamacas’) zijn een favoriete plek van de jongens. Daar lezen ze heel wat af! Joep heeft in Australië eindelijk ook het lezen ontdekt (leesboeken i.p.v. strips) en gaat na de volledige Broederband-serie nu helemaal op in Harry Potter. Het uitzicht vanaf het schoolterrein op het strand en de zee is een cadeautje en (bijna) elke dag nemen we wel een duik. Als het getij goed combineert met onze lessen oefenen we onze surf-skills (check filmpje 193F bij video’s). Soms is de stroming zo sterk dat je niet op dezelfde plek kan blijven staan. Vicky pakt nog een keer een yoga- en een zumbales mee op het schoolterrein. Zumba is ook nog steeds leuk, maar wel wat lastiger op blote voeten. Veel studenten hebben hun sportkleding en -schoeisel meegenomen, maar wij zijn zeer licht bepakt van huis gegaan. Inmiddels is de rugzak wel voller geraakt hoor. We hebben in Sámara bijvoorbeeld toch maar slippers gekocht, want die misten we te veel.

Aan het eind van onze laatste les op vrijdagochtend is er een kleine ceremonie waarbij alle studenten die afscheid nemen een certificaat krijgen en een woordje Spaans mogen laten horen. Een fijne en gezellige afsluiting die wij voortzetten door met een groepje medestudenten in een leuke strandtent van een hapje en een drankje te genieten. Vicky is blij, want hier hebben ze wel witte wijn! Naderhand surfen Rens en Vicky nog een laatste keer en Sjef en Joep nemen een gewone duik. ’s Morgens bij het ontbijt hebben we al afscheid genomen van onze mamá tica Norma, omdat zij diezelfde middag met haar kleindochter naar San José zal vertrekken. Als wij die middag voor het laatst terugfietsen naar ons huis, nemen we wat lekkers mee en na het avondeten zitten we even gezellig bij elkaar. Het waren twee bijzondere, intensieve, leerzame en leuke weken die voorbij zijn gevlogen!

Op zaterdagochtend rijdt tegen 8:30 de taxi voor en gaan we naar het busstation(netje) van Sámara. De bus naar het vliegveld is op tijd en om 9:00 zijn we onderweg. Gelukkig hebben we deze keer een bus met echte airconditioning (op de heenweg bleek de AC alleen te bestaan uit heel veel open ramen). Op het vliegveld worden we opgehaald door een andere taxi en rond 14:00 arriveren we bij het ‘Costa Rica Animal Rescue Center’ in Cebadilla, Turrúcares, Alajuela (http://www.costaricaanimalrescuecenter.org). We worden hartelijk ontvangen door de vrijwilligerscoördinator en krijgen al snel de gelegenheid om ons te installeren. Er is plek voor zo’n 60 vrijwilligers hier, maar als wij arriveren zijn er slechts 13. Voor alle vrijwilligers zijn er slaapzalen met telkens 6 stapelbedden. Wij mogen 4 bedden kiezen in slaapzaal ‘olingo 3’. Als Sjef zijn bed opmaakt, ontdekt hij een oude kussensloop op de grond. Hij legt het aan de kant en ineens loopt er een indrukwekkende zwarte spin uit. Sjef is alert en vangt de spin met dezelfde kussensloop. Hij loopt ermee naar de leiding en hoort daar dat we onze eerste (jonge) tarantula hebben gezien, die komen hier wel meer voor, slik! Wij stoppen onze klamboes maar even extra goed in. Jawel voor het eerst op onze reis (en we zijn al over de helft) gebruiken we klamboes. En niet eens die van onszelf, want er zijn goede (en dus hele) beschikbaar in de slaapzaal.

Het lijstje gespotte spannende dieren groeit dus gestaag. Daarom ook nog een anekdote van vorige week. Want ergens in de eerste week in ons gastgezin ziet Cleo in haar ooghoek iets bewegen. Het diertje schiet onder de tv-kast en blijkt een schorpioen te zijn. Wel gevaarlijk, want een steek kan behoorlijk pijn doen, maar niet levensgevaarlijk, aldus Norma. O ja, en ook deze komen wel vaker voor. Norma en Karla krijgen na wat gepruts (want de schorpioen wil natuurlijk niet onder het meubel vandaan komen) het dier in beeld en hij/zij wordt vakkundig geplet. En wij kijken ’s nachts nog beter op de grond als we moeten plassen. Een dag later zit Sjef te studeren aan tafel en voelt iets kriebelen aan zijn voet. In een reflex schudt hij met zijn voet en het beest schiet onder de tafel vandaan. Alweer zo’n schorpioen, lekker gemiddelde elke dag 1! Gelukkig blijft het uiteindelijk bij deze 2 ontmoetingen (tot nu toe). Iets minder spannend, maar toch ook een heel gebruikelijk beestje in de huizen in Sámara is: de krab. De nacht na de 2eschorpioen jaagde zo’n krab Vicky de stuipen op het lijf door in de kier van de wc-deur te kruipen. Gelukkig hebben wij de krabbetjes verder alleen op de grond gezien, in tegenstelling tot onze studiegenoten die er zelfs een keertje 1 in hun bed aantroffen (’s nachts, toen ze er dus zelf ook inlagen)…

Terug naar de dierenopvang. Na het installeren in de slaapzaal, lopen we een rondje over het terrein. Dat blijkt toch nog aardig groot te zijn. Er zijn 8 luiaardverblijven, meerdere verblijven voor brulapen, capucijnerapen en spinapen (spidermonkeys), meerdere volières voor papegaaien, ara’s en aanverwanten, verblijven voor verschillende nachtdieren (stekelvarken, coati, kinkajous), een verblijf voor wasberen en een aparte veterinaire afdeling met verblijven voor dieren die in quarantaine moeten. Onderweg ontmoeten we een van de vrijwilligers die al een tijdje bij een jong brulaapje van 1,5 maand in een verblijf zit. Het brulaapje heet Linah en is natuurlijk superschattig. Haar verhaal is triest: haar moeder is opgegeten door een hond. Een van de problemen die we op onze reis al meer hebben gehoord: de invloed van huisdieren op het ‘wildlife’. Om te overleven heeft Linah veel lichamelijk contact nodig en omdat ze dat nu van mensen krijgt (er was helaas geen surrogaat-brulaap-moeder in deze of naburige opvangcentra beschikbaar) zal ze nooit meer in het wild kunnen leven.

Na deze eerste kennismaking met alle dieren is het tijd om aan tafel te gaan. Drie maaltijden per dag worden verzorgd door de keukenstaf en vanavond staat er spaghetti op het menu. We smullen heerlijk van deze Westerse maaltijd en maken ondertussen kennis met de andere vrijwilligers. Tot onze verrassing is de voertaal hier Engels. Voor het werk eigenlijk niet eens zo verkeerd, want deze taal zijn we allevier beter machtig.

Na het eten zoeken we snel ons bed op, want reisdagen zijn altijd vermoeiend. En hier staat elke dag om 7:00 het ontbijt op het programma. Na een goede nachtrust zitten we de volgende dag dan ook vroeg aan tafel voor gallo pinto met roerei. Vervolg van het dagelijkse programma is de ‘meeting’ om 8:00. De coördinator verdeelt de taken voor die ochtend en er wordt informatie over de dieren uitgewisseld. Wij krijgen nog geen taak toebedeeld, omdat we eerst rondgeleid worden. Dus als iedereen aan het werk gaat, lopen wij nog eens rond en krijgen veel informatie over hoe om te gaan met de verschillende dieren. Een belangrijk uitgangspunt bij deze opvang is: geen interactie met de dieren. Op deze manier kunnen ze zoveel mogelijk natuurlijk gedrag blijven vertonen en ontstaat er geen relatie met de verzorgers. Er zijn wat uitzonderingen op deze regel (waaronder Linah), omdat sommige dieren door mensen zijn grootgebracht. De vaste medewerkers van het centrum verzorgen deze dieren zelf.

Na de rondleiding hebben we wat vrije tijd en om 12:00 is de lunch klaar. We pakken opnieuw een bord uit de kast en scheppen het rijstgerecht op. De komende dagen zullen we ontdekken dat de lunch hier de hoofdmaaltijd is. Om 13:30 is de middag-‘meeting’ en krijgen ook wij een taak toebedeeld. Sjef helpt bij het maken van veiligheidshekken rondom de verblijven en Vicky helpt in de dierenkeuken met het snijden van vogelvoer (groente en fruit in hapklare brokjes). Rens sluit aan bij de groep die de volières schoonmaakt en Joep kijkt het allemaal nog even aan. Rond 16:00 krijgen de meeste dieren een pakket takken en bladeren. We helpen elkaar en zo staan we ’s middags kratten met verse takken op te hijsen in de bomen voor de tweevingerige luiaarden. Om 18:00 is het tijd voor het avondeten: rijst met bonen en salade. Moe maar voldaan staan we daarna onder een warme douche. Nou ja, in ieder geval warmer dan de koude douches in Sámara. Dat is hier ook wel lekker, want het is hier minder heet.

Op maandag worden er nieuwe teams samengesteld en deze keer zitten Sjef en Rens in de luiaardengroep en Joep en Vicky verzorgen de nachtdieren en de brulapen. Tijdens het werk leren we de ins en outs van vrijwilligers die hier al langer zijn. Naast de reguliere taken zijn er ook een hoop andere klussen te doen. Dus na de schoonmaak- en verzorgingstaken worden andere klussen opgepakt. De ene vrijwilliger is hier wat actiever in als de andere valt ons op. De coördinator heeft al snel door dat Sjef niet zo van stilzitten houdt, dus zijn takenlijstje is de komende dagen vol genoeg.

De volgende dag wisselen de jongens van team, want die nachtdieren en die apen waren het niet voor Joep. Hij zocht gisteren liever de veiligheid van zijn bed op om daar te genieten van de avonturen van Harry Potter. Deze plek is duidelijk beter besteed aan Rens dan aan Joep. Rens geniet met volle teugen en voelt zich zo vrij hier. Hij gaat gesprekken aan in het Engels als hij wat wil weten en zoekt dieren op die hij leuk vindt. Zo vind ik hem op een gegeven moment in de kooi van Linah om haar gezelschap te houden. Of hij maakt tijd vrij om de binnengebrachte kittens te aaien. Of hij zit bij de papegaai Happy te kletsen of te aaien. En als er een nieuw dier binnengebracht wordt, checkt hij dat natuurlijk ook (zoals de boa constrictor van 9 kg vanmiddag).

Op woensdag krijgen we nieuwe dierengroepen toegewezen. Dat is wel zo leuk voor de afwisseling. Joept probeert toch weer bij Sjef aan te haken, want die heeft als extra taak palen in cement storten en dat lijkt hem wel tof. Helaas komen de ingrediënten voor het cement maar niet en zoekt Joep zijn leesboek weer op. Rens en Vicky mogen de komende twee dagen voor de vogels zorgen en Sjef voor de nachtdieren en de brulapen. Vicky doet haar best om alle taken te vervullen, maar het valt niet mee. Ze voelt zich niet lekker en is erg vermoeid. Wat extra rust tussendoor lijkt te helpen en gelukkig is er geen sprake van koorts.

Tot onze verrassing blijken niet alle maaltijden Costaricaans. We hebben al 2x pannenkoeken als ontbijt gehad en vandaag kregen we hamburgers bij de lunch. Toch was ook de ‘pastel de papas’ verrukkelijk: een ovenschotel die eruit zag als lasagne, maar gevuld was met aardappelpuree i.p.v. lasagnevellen. Het aantal vrijwilligers groeit dagelijks en op dit moment zijn we met z’n 29-en. Gelukkig is er ook wat meer diversiteit in het publiek gekomen en zitten we niet meer alleen tussen de jongeren. Mensen komen uit allerlei Europese landen, uit de V.S. en zelfs uit India.

Al met al zijn de dagen voor de meesten van ons goed gevuld. Toch willen we ook eerlijk zijn en delen dat het verblijf hier gemengde gevoelens oproept. Het verschil in beleving tussen de jongens is daar onderdeel van. Ook het feit dat we meteen na de talencursus door zijn gegaan speelt mee. Joep heeft echt zijn beste beentje voor moeten zetten om de twee weken talencursus af te maken en de pijp is leeg. Hij wil het liefst met leeftijdsgenootjes spelen en die zijn hier niet. Daarom mist hij zijn vrienden in Nederland nu erg. Ook blijkt het Animal Rescue Center net aan een verbeterslag begonnen. De vrijwilligerscoördinator is pas een week voor ons begonnen en blijkbaar was zijn komst nodig. Hij is in sneltreinvaart de boel weer op de rit aan het zetten. Verder zijn de middelen schaars (zoals bij zoveel centra als deze) en dat geeft een bepaald gevoel van treurigheid. Tegelijkertijd is het zo bijzonder om in een verblijf met dieren te mogen staan. Het is net een mega-‘behind the scenes’-tour. We mogen niet met de dieren interacteren, maar zij wel met ons en dat doen bijvoorbeeld de brulapen zeker. Ook het is het zo tof om een luiaard met zijn jonkie naar beneden te zien klauteren als het etenstijd is. En het is geweldig om Rens zo te zien genieten!

P.S. De WiFi is hier niet zo sterk en het lukte eerst niet om het surffilmpje te uploaden. Nu staat er wel een verkort surffilmpje op!