Intense periode bij het Animal Rescue Center is ‘listo’

De dagen in het CRARC (Costa Rica Animal Rescue Center) zijn intens en goed gevuld. Door het vaste dagschema zitten we al snel in een ritme. Het lijkt wel werk! En dat is het natuurlijk ook, ook al is het vrijwillig. :-) Het dagschema ziet er als volgt uit:

•   7:00  ‘el desayuno’ (ontbijt)
•   8:00  meeting om werk te verdelen en bijzonderheden te melden
•   8:30  starten met de werkzaamheden, altijd beginnend bij het schoonmaken van dierenverblijven (weghalen van voedselresten en poep) en kijken hoe het met de dieren gaat, daarna is er tijd voor ‘side-projects’
• 12:00  ‘el almuerzo’ (lunch) en vrije tijd
• 13:30  meeting om werk te verdelen en bijzonderheden te melden uit de ochtend
• 14:00  starten met de werkzaamheden altijd beginnend bij het verzorgen van de dieren en daarna het aanpakken van ‘side-projects’
• 15:00  voeren van de vogels, apen en ‘nocturnals’
• 16:00  voeren van de luiaards en verdelen van verse bladeren voor luiaards en apen
• 18:00  ‘la cena’ (diner)

Gelukkig is Vicky na een paar mindere dagen weer opgeknapt en kan ze op volle sterkte meedraaien. De verzorging van de dieren is verdeeld in drie groepen, groep 1 doet de luiaards, groep 2 doet de vogels en groep 3 doet de nocturnals (nachtdieren) en de brulapen. De vrijwilligers wisselen om de twee dagen van groep zodat iedereen met alle dieren te maken krijgt. Verder is er nog een vet-team dat de dierenarts in de dierenkliniek helpt en zijn er vrijwilligers in de ‘animal kitchen’ en ‘human kitchen’ nodig om al het eten voor te bereiden. Doordat er continu vrijwilligers komen en gaan en iedereen recht heeft op 1 vrije dag per week wisselt de teamsamenstelling wel eens. Er zijn dagen geweest dat de teams uit 8 personen bestonden en ook dagen dat de teams uit 3-4 personen bestonden. Dan ligt de focus vooral op het verzorgen van de dieren en is er minder tijd voor de ‘side-projects’.

Die ‘side-projects’ bestaan uit allerlei werkzaamheden en vrijwilligers krijgen daarbij de ruimte om te kiezen voor iets dat bij hun talenten past. Er is een waslijst aan dingen die moet gebeuren dus er is altijd wel iets dat bij je past en ook als je zelf goede ideeën hebt is dat mogelijk. Zo is Sjef helemaal in zijn element als timmer- en klusjesman. Hij bouwt hokken voor apen en de coati, voerplankjes voor de vogels en de olingo, hij maakt regenafvoeren en ruimt veel op. Hij is de voorman bij de aanleg van een omheining van bamboe palen en touw op 1 meter rond de verblijven, zodat bezoekers (met name kinderen) hun vingers niet door het gaas kunnen steken. Ook maakt hij een visnet. Er zijn een paar kleine vijvers met vis erin en die visjes worden gebruikt door de dierenkliniek om sommige dieren medicijnen toe te dienen. Samen met de vaste klusjesman van het CRARC legt hij extra watertappunten aan op het terrein om het werk voor de vrijwilligers gemakkelijker te maken. Bij deze waterpunten komt of een klein aanrechtje zodat je er spullen uit het dierenverblijf kunt schoonmaken of een tuinslang die gebruikt wordt om de dierenverblijven schoon te maken. Het regenseizoen is inmiddels begonnen (dagelijks rond 4pm een flinke plensbui - check filmpje 212F bij video’s) en dat laat zien dat een aantal zaken gerepareerd en schoongemaakt moet worden, denk aan de dakgoten, maar ook een drainage in een van de luiaardverblijven die nu al een paar keer blank heeft gestaan. Sjef pakt het allemaal aan.

Bij alle verblijven, maar ook op andere plaatsen over het hele terrein, hangen houten plankjes met daarop geschilderd teksten die van toepassing zijn voor of de dieren of de vrijwilligers. Deze teksten moeten soms veranderd worden of de plankjes zijn aan vervanging toe. Ook een klusje dat regelmatig voorkomt en waar Vicky, Rens en Joep hun aandeel aan leveren. Daarnaast moet een paar keer per week al het gevallen en door insecten aangevreten fruit van de grond worden verwijderd. Er staan nl. heel veel fruitbomen (vooral mango) op het terrein. Men probeert het rijpe fruit tijdig te plukken en te gebruiken maar dat lukt lang niet altijd. Het van de grond in de kruiwagen scheppen van mango’s levert Vicky een dag later zo’n spierpijn op dat ze het daarna graag aan andere teamleden (waaronder Sjef) overlaat.

Na een aantal dagen biedt Vicky aan om alle informatie voor (nieuwe) vrijwilligers te ordenen en actualiseren. De nieuwe coördinator maakt graag gebruik van dit aanbod. Na veel knippen, plakken, aanvullen en checken ligt er aan het einde van onze 2 weken een nieuwe handleiding voor de verzorging van de dieren, een format voor het vastleggen van dierenobservaties en een database met dierengegevens klaar. ‘Of course everything in English and even some in Spanish.’ En in week 2 schud ik (Vicky) de schroom van mij af en bied ik aan om een NEI-sessie te doen met dieren die dat nodig hebben. Ook hier staat de coördinator voor open. Het begin van een bijzondere ervaring voor mij. Ik heb ooit 1 keer pony’s getest, maar verder heb ik geen ervaring met het testen van dieren. Omdat NEI uitgaat van communicatie met het onderbewuste is het ook heel goed in te zetten voor dieren. Op een middag zit ik dan ook met mijn biotensor en de app met NEI-protocollen naast het verblijf van de kinkajous. Nela, de vrouwelijke bewoonster van dit verblijf, heeft nl. niet zo lang geleden een vaste verzorger gebeten en laat erg agressief gedrag zien als het eten wordt gebracht. Het is een nachtdier, dus ik test terwijl zij slaapt. Het is bijzonder om te ervaren hoe we contact kunnen maken buiten het verbale om. Nela vertelt me van alles en vraagt ook om aanpassingen in haar verzorging en haar verblijf. Namens haar praat ik vervolgens met de coördinator en een van de oprichters, die er gelukkig allebei voor open staan. Nela leert ons een waardevolle les. Door haar gevangenschap heeft ze andere behoeftes en wil ze graag fysiek contact met haar verzorgers. Als Rens en ik ’s avonds naar een wakkere Nela gaan laat ze zo mooi zien dat ze ook (nog steeds) heel kalm en lief kan zijn en geniet ze als we haar over haar buik aaien. Ik ben blij dat we dit aan de coördinator kunnen laten zien en hij het besef deelt dat dieren in gevangenschap soms wat anders vragen dan alleen zo natuurlijk mogelijk leven. Het zet de ‘geen interactie’-regel in een ander licht en hij neemt zich voor om voortaan dagelijks te zorgen voor dit door Nela gewenste contact.

Rens helpt de eerste week bijna gehele dagen met alle werkzaamheden. Hij weet dan ook snel hoe het er bij alle dieren aan toegaat. Dat komt de tweede week mooi van pas want dan kan hij, vanwege een wat lagere bezetting, de nieuwkomers goed uitleggen hoe alles moet bij het verzorgen van de dieren en dat alles in het Engels! We vinden het echt geweldig hoe goed hij de Engelse taal al machtig is. Ook is het bijzonder om te zien hoe snel hij contact heeft gemaakt met het kleine aapje dat onlangs is binnengebracht. Zodra Rens tijd heeft, zit hij in de kooi bij Linah om met haar te spelen en haar melk te geven. Verder helpt hij de coördinator graag bij de dagelijkse klik-training van de wasberen. Een training gebaseerd op positieve beloning om de dieren gewenst gedrag te leren dat helpend is bij hun verzorging.

Voor Joep is het werken allemaal te veel. Hij voelt zich lang niet altijd comfortabel om bij de dieren de verblijven in te gaan, alleen bij de luiaards durft hij wel. Het werk is daarnaast ook best zwaar en dat merken we ook aan Rens die in de loop van de tweede week te moe is om hele dagen mee te helpen. Voor Joep betekent het dat hij naast een dagelijkse zwempartij veel leest in Harry Potter. Hij heeft boek 6 inmiddels uit en ligt nu ‘voor’ op Rens. Wie had gedacht dat hij het lezen ooit zo zou oppakken! 

Van al dat werken met dieren word je trouwens ook erg vies. Om de dag zetten we de ouderwetse wasmachine (zelf spoelen en apart centrifugeren) aan om alles weer op te frissen. Het is nog een kunst om het binnen 24 uur weer droog te krijgen met de hoge luchtvochtigheid hier. Onze zelf meegenomen lichtgewicht waslijn komt ook nu weer goed van pas, want als we de boel ’s nachts in de slaapzaal hangen met de ventilatoren aan lukt het wel om het droog te krijgen.

Naast al het werk is er ook tijd voor gezelligheid. Af en toe wordt er een poolparty gehouden en is het druk in het zwembad. ’s Avonds spelen we een keertje ‘wie/wat ben ik?’ m.b.v. een leuke telefoonapp en dat levert veel lol op. Best lastig trouwens in het Engels. Rens en Joep haken een andere keer aan als we wat potjes Avalon (groepsspel zoals Weerwolven) doen. Ook tijdens alle maaltijden is er tijd voor gezellige en interessante gesprekken. We eten hier trouwens heel wat rijst (2 tot 3 keer per dag), maar de pancakes staan ook nog vaak op het ontbijtmenu. En op Vicky’s verjaardag worden zij en een jarige keukenmedewerker samen toegezongen en verrast met een grote taart waar alle medewerkers en vrijwilligers een stuk van krijgen. Nog bedankt voor de felicitaties trouwens!!

In de laatste week zien we de vrijwilligersgroep in aantal afnemen en op zaterdagochtend is het onze beurt. Het verlaten van het Animal Rescue Center zorgt wel voor een dubbel gevoel. Rens die nog niet weg wil en het enorm naar zijn zin heeft bij de dieren, Vicky en Sjef die het nu mooi hebben gevonden en graag verder willen om, na een paar dagen rust, al het moois in Costa Rica te gaan zien en Joep die niet kan wachten om weer naar huis te gaan. De afgelopen 4 weken zijn voor hem zwaar en niet zo interessant geweest en dat heeft de heimwee doen toenemen. De combinatie van 2 weken vrijwilligerswerk direct na 2 weken Spaanse les was erg (te) intensief en continu aanwezig zijn in een omgeving met andere mensen waarbij je geen ‘eigen stekje’ hebt, kost ook de nodige energie. We hebben geen spijt, alhoewel we het een volgende keer niet weer zo achter elkaar zouden plannen, maar zijn ook blij om nu weer lekker met z’n viertjes te zijn.

Met de vaste taxichauffeur van het CRARC rijden we naar Alajuela. Via wat door ons gevraagde tussenstops bij winkels worden we afgezet bij de autoverhuurmaatschappij waar we voor de komende 3 weken een 4x4 hebben gehuurd. In Costa Rica is geen treinverkeer en met z’n vieren is het al snel aantrekkelijk om een auto te huren. Onze rugzakken passen in de achterbak van de SsangYong Korando en rond 10:00 rijden we naar de naastgelegen supermarkt voor onze eerste inkopen. Mmmm we verheugen ons op het verse stokbrood dat we hebben gekocht voor de lunch. Maar eerst doen we nog een grote shoppingmall aan, omdat het maar niet wil lukken een Engelstalige Lonely Planet van Costa Rica te kopen (niet in Cairns, niet in Hawaii, niet in de boekhandel in Alajuela). Gelukkig lukt het hier wel en zijn we de komende weken dus niet afhankelijk van alleen internetinformatie. Als we de parkeergarage uitkomen regent het al. Dat is vroeg vandaag. De eerste anderhalf uur rijden we op een bekende weg. Tijdens de busrit van en naar Sámara hebben we deze route ook al gereden. Als het droog is stoppen we om te smullen van het heerlijke stokbrood. We vervolgen onze route en helaas regent het al snel weer. De laatste 20km blijkt typisch costaricaanse hobbelweg te zijn (zoals Rens en Vicky al kennen van hun ritje naar het schildpaddenstrand). We zijn blij dat we voor een 4x4 hebben gekozen.

Uiteindelijk komen we aan in Santa Elena / Monteverde. We hebben hier een huisje gehuurd voor de komende dagen en dat blijkt gelegen op een schitterende locatie. We zitten in een prachtig natuurgebied en als het helder is schijn je zelfs de grote oceaan te kunnen zien. Het is hier winter en het laagseizoen is aangebroken. Dat betekent dat het hier heerlijk rustig is. ’s Avonds gaan we lekker uit eten en daarna genieten we van een hete douche in ons knusse huisje. De volgende dag nemen de jongens een duik in het koude zwembad en doet Sjef boodschappen. Er zit een keuken in het huisje dus we kunnen ons eigen potje koken. Overdag zien we onze eerste vrije kolibri die een hapje/slokje neemt van de nectar van de bananenbloem in ‘onze’ tuin. We genieten van het uitzicht en de zon en chillen zo de dag door. Dit is het plan voor de komende dagen. Na een paar dagen rust gaan we het wolkenbos (‘cloud forest’) van Monteverde verder ontdekken en daarna zetten we onze reis voort in het noorden van Costa Rica waar we nog een aantal prachtige natuurparken op ons verlanglijstje hebben staan.

¡Hasta luego!